39:509
509
IN
LAMENT.
IEREMIAE.
CAP.
I.
510
Prosequitur
adhuc
Ieremias
eandem
sententiam,
quia
non
poterat
de
rebus
tam
acerbis
et
luctuosis
breviter
et
uno
verbo
loqui.
Visus
enim
fuisset
non
tangi
serio
patriae
suae
interitu.
Etsi
volumus
penetrare
in
eorum
animos,
quorum
luctum
cupimus
solari,
necesse
est
ut
intelligant
nos
quodammodo
unum
secum
esse.
Nam
si
quis
robustior
sit,
et
velit
solatio
mitigare
dolorem
alterius,
repudiabitur,
dum
quidquid
afferet,
videbitur
profectum
esse
ab
immani
quadam
barbarie.
Si
ergo
Ieremias
quasi
contemptim
loquutus
esset,
vix
poterat
sperari
fructus
ex
doctrina,
quia
putassent
Iudaei
illum
quasi
exuisse
omnem
humanitatis
sensum.
Haec
igitur
ratio
est
cur
defleat
tanquam
unus
e
vulgo
cladem
urbis.
Neque
tamen
hic
histrionice
quidquam
simulat:
verum
scimus
servos
Dei,
etiam
dum
serio
loquuntur,
non
ideo
protinus
oblivisci
prudentiae.
Respiciunt
enim
quid
hic
utile
sit,
et
quomodo
temperanda
sit
doctrina,
ut
sit
efficax
apud
auditores.
Dicit
igitur
continuum
fuisse
fletum
Ierosolymae:
quia
primum,
Flendo
flevit,
deinde
noctu,
qua
voce
intelligit
nullam
fuisse
intermissionem.
Nox
enim
concessa
nobis
est
ad
quietem
:
et
Deus
vult
aliquid
relaxationis
esse
hominibus
quum
ita
vices
permutat
noctium
et
dierum.
Quum
ergo
propheta
dicit
Ierosolymam
flendo
flevisse,
et
noctu,
intelligit
continuum
dolorem,
quemadmodum
exposui.
Deinde
addit
lacrymae
super
genas
eius:
alii
vertunt
maxillas,
sed
improprie,
*>rb
significat
quidem
maxillam,
sed
hic
accipitur
pro
genis
vel
malis.
Significat
ergo
tam
prosusas
fuisse
lacrymas,
ut
tota
facies
maderet.
Fieri
potest,
ut
flendo
cohibeamus
tamen
lacrymas:
sed
ubi
manant
per
totam
faciem,
et
genas
ipsas
cooperiunt:
hinc
magnitudo
luctus
melius
exprimitur.
Haec
igitur
ratio
est
cur
dicat
propheta
lacrymas
fuisse
in
genis,
dum
ostendere
vult
profuse
lacrymatam
esse.
Dicit
non
esse
ei
consolatorem.
Haec
etiam
circumstantia
notanda
est.
Nihil
enim
magis
opportunum
est
in
dolore,
quam
ubi
adsunt
amici,
qui
officium
humanitatis
praestant,
et
socii
sunt
doloris,
et
adhibent
quae
possunt
solatia.
Ubi
autem
nemo
tangitur
nostris
malis,
hinc
magis
ac
magis
ingravescit
dolor.
Dicit
igitur
propheta
nullum
fuisse
qui
mederi
studeret
Ierosolymae
doloribus.
Adiungit,
ex
omnibus
amicis.
Si
Ierusalem
semper
fuisset
deserta,
poterat
facilius
tolerare,
quum
nemo
adesset
consolator.
Nam
videmus
miseros
homines
non
ita
esse
molles
et
teneros,
et
quum
illis
gravissima
calamitas
accidit,
non
circumspiciunt
huc
et
illuc
an
adveniant
amici:
quare?
quia
semper
despecti
fuerunt.
Ergo
non
est
illis
novum,
etiam
in
rebus
miseris
non
habere
qui
ostendat
aliquod
benevolentiae
signum.
Verum
qui
fuerunt
stipati
multis
amicis,
et
qui
putabant
sibi
semper
praesto
fore
qui
ferrent
auxilium
ubi
vident
se
destitui,
multo
gravius
dolent.
Hoc
ergo
nunc
|