5:505  CONSILIUM  PAULI  III.  rant.  Sed  hic  homo  [fol.  47]  peccati  et  in  veteribus  illis  nequitiae  latebris  adhuc  corpore  et  animo  prorsus  demersus  est,  tenebras  quoque  illas  somniat,  quibus  mundum  excaecaverat,  itaque  quidquid  annuerit  et  principes  et  alios  statim  credituros  sperat.  De  religione  quid  dicam?  Nam  si  et  fiducia  timoroque  Dei  constat  vera  religio  et  ex  vera  eius  notitia  nascitur,  quibus  argumentis  se  fidum  eius  custodem  ostendet  papa?  et  quis  coelestem  illam  sapientiam,  quae  Dei  oraculis  continetur,  vel  aboleverat,  vel  christiano  populo  abstulerat?  Quis  ab  unius  Dei  reverentia  divinaeque  legis  observantia,  ad  tyrannidis  suae  obsequium  homines  abduxerat?  Quis  mentes  hominum  in  extraneas  fiducias  spesque  inanes  distrahendo  omnem  fidei  sinceritatem  corruperat?  Non  est  difficilis  responsio,  ubi  palam  est  nec  aliud  magis  urgere  protestantes  quam  ut  Christiani  omnes  et  se  discipulos  Dei  esse  meminerint  et  in  ipsius  schola  indies  proficere  studeant;  quam  ut  Christus  unus  magister  ac  legislator  audiatur,  solus  ipse  plenam  docendi  iubendique  autoritatem  habeat;  quicunque  eius  ministerio  funguntur,  sub  eius  magisterio  se  contineant;  quam  ut  omnes  mortales  et  sibi  ipsis  et  omnibus  alienis  auxiliis  diffisi  totam  in  uno  Christo  fiduciam  defixam  habeant,  in  ea  consistant,  ne  ulla  vi  dimovere  se  inde  sinant.  Haec  omnia  autem  tanto  fervore,  tanta  acerbitate,  tanta  rabie  a  papa  impugnari,  ut  satis  appareat,  ipsum  pro  aris,  ut*  dicitur,  et  focis  dimicare.  Ita  sane  est  quia  non  aliud  regnum  se  habere  sibi  conscius  est,  quam  quod  nefando  sacrilegio  ereptum  Christo  sibi  arrogavit;  tantum  sibi  deperire  videt,  quantum  honoris,  dignitatis,  potentiae  Christo  ipsi  tribuitur.  Ergo,  ne  quam  de  istis  Antichristi  corruptelis  particulam  repurgent  germani  principes,  potius  et  patriam  turcicae  crudelitati  atrociter  vastandam  prodant  et  se  ipsos  in  voluntarium  supplicium  dedant.  Et  ne  quid  impudentiae  reliquum  faciat,  audet  os  impurum,  primo  in  dubium  vocare  utri  sint  inimiciores  Christo,  protestantes  an  Turcae,  deinde  etiam  definire  illos  esse  hostes  nomini  christiano  et  priores  et  nocentiores.  Quid  huic  monstro  facias?  Contendasne  rationibus  sic  prosternere,  ut  pudore  confusum  penitus  obmutescat?  Sed  quid  proficies  apud  desperatae  inverecundiae  bestiam?  an  magis  eligas,  ostensa  palam  eius  turpitudine  facere  prout  meretur,  ut  sit  omnibus  odio  et  exsecrationi  ?  Quam  facile  id  foret,  si  omnium  aures  ad  audiendum  essent  erectae.  Nam  si  ea  qua  decet  orationis  gravitate  ac  vehementia  explicetur,  quam  miserabili  servitute  animas  tenuerit  et  adhuc  teneat  captivas  romanus  pontifex,  quot  laqueorum  retiumque  generibus  eas  trahat  [fol.  48]  in  exitium,  quibus  inquinamentis  profanaverit  religionis  nostrae  puritatem,  quam  nefariis  mendaciis  Dei  veritatem  obscurant,  quam  impio  furore  renascentem  hodie  persequatur,  quam