37:501
501
IN
IEREMIAM.
CAP.
II.
502
terra
Aegypti.
Quum
dixit
non
dixisse,
ubi
est
Iehovah?
significat
se
fuisse
illis
praesentem,
vel
propinquum:
sed
fuisse
caecos:
et
ideo
nullum
illis
esse
praetextum
ignorantiae,
quoniam
non
procul
quaerendus
fuerit,
vel
per
longas
ambages.
Si
ergo
hoc
tantum
illis
venisset
in
mentem,
an
non
Deus
semel
nos
redemit?
non
poterant
deficere
post
suas
vanitates.
Unde
ergo
tantus
error
vel
potius
tanta
amentia,
quod
idola
sequuti
sunt?
Nempe
quia
non
placuit
ipsis
conferre
studis
sua,
vel
animos
adiicere
ad
Deum
quaerendum
vel
respiciendum.
Hic
ergo
propheta
occurrit
hypocritis,
qui
poterant
excipere
se
fuisse
deceptos,
et
lapsos
ignorantia
:
quemadmodum
semper
in
promptu
sunt
tergiversationes,
ubi
in
iudicium
vocantur
qui
peccarunt.
Ergo
ne
quid
tale
obtenderent.Iudaei,
propheta
hic
ostendit
non
errore
fuisse
deceptos,
sed
malitia
abreptos
fuisse
post
mendacium,
quia
Deum
ultro
contempserint,
neque
voluerint
inquirere
de
ipso,
quum
satis
esset
ipsis
propinquus.
Locus
hic
notatu
dignus
est,
quia
nihil
est
magis
vulgare,
quam
ut
impii,
ubi
convicti
sunt,
captent
hanc
latebram,
nempe
se
bono
animo
fecisse,
quum
fuerunt
superstitionibus
suis
addicti.
Discutit
ergo
propheta
hunc
fucum,
et
ostendit,
ubi
semel
cognitus
fuit
Deus,
non
posse
deleri
eius
nomen
et
gloriam
nisi
hominum
pravitate,
quum
scientes
et
volentes
ab
ipso
desciscunt.
Omnes
igitur
apostatae
hoc
uno
verbo
damnantur
ne
audeant
amplius
tergiversari,
quasi
simplicitate
decepti
essent:
quia
ubi
ventum
fuerit
in
examen,
deprehenditur
ipsorum
et
malignitas
et
ingratitudo,
quod
non
dignati
sint
inquirere
ubi
esset
Deus.
Et
postea
subiungit
quae
ad
sententiae
huius
explicationem
faciunt.
Dixi
enim
hic
damnari
non
quoslibet,
sed
Iudaeos,
qui
ex
certa
experientia
cognoverant
Deum
sibi
esse
patrem.
Quum
ergo
Deus
multis
testimoniis
se
illis
patefecisset,
non
fuit
ullus
praetextus
inscitiae.
Ergo
dicit
propheta
ipsos
non
reputasse,
ubi
esset
Deus
qui
eduxerat
eos
e
terra
Aegypti,
et
fecerat
proficisci
per
desertum.
Hoc
non
potuit
promiscue
dici
de
cunctis
gentibus:
sed
iam
dictum
est,
sermonem
hunc
peculiariter
dirigi
ad
Iudaeos,
qui
manifeste
senserant
Dei
virtutem:
ita
non
poterant
nisi
ultro
peccare,
nempe
quum
exstinguerent
sua
malitia
lucem,
quae
obiecta
fuerat
ipsorum
oculis.
Et
hic
simul
amplificat
propheta
crimen
a
circumstantiis.
Neque
enim
simpliciter
dicit
fuisse
eductos
e
terra
Aegypti,
sed
fuisse
Deum
illis
perpetuum
ducem
per
annos
quadraginta.
Tempus
enim
comprehenditur
sub
nomine
deserti.
Historia
nota
erat:
ideo
satis
habuit
eam
breviter
attingere.
Et
tamen
magnifice
illustrat
Dei
gloriam,
quum
d
ipso
deserto
loquitur.
Sed
hoc
primo
loco
notandum
est,
Iudaeos
fuisse
inexcusabiles,
qui
non
reputaverint
patres
suos
quadraginta
annis
fuisse
mirabiliter
servatos
|