37:500
fore
testaris,
si
modo
ad
misericordiam
tuam
confugiamus,
ne
obstructis
auribus
respuamus
hanc
tuam
benignitatem,
sed
memores
gratuitae
electionis
tuae,
quae
principium
tibi
est
omnium
gratiarum,
quibus
nos
dignaris
prosequi,
studeamus
ita
nos
tibi
addicere,
ut
glorificetur
nomen
tuum
tota
vita
nostra:
et
si
contingat
nos
aliquando
abs
te
declinare,
ut
tamen
cito
redeamus
in
viam,
et
morigeri
simus
sanctis
tuis
admonitionibus,
ut
ita
appareat
nos
sic
semel
abs
te
electos
esse,
et
voca
os,
ut
cupiamus
permanere
in
spe
illius
salutis,
ad
quam
nos
invitas,
et
quae
nobis
parata
est
in
coelo,
per
Christum
dominum
nostrum,
Amen.
Heri
audivimus
Dei
querimoniam,
qua
expostulabat
cum
populo
suo.
Dicebat
in
summa,
Si
veniendum
sit
coram
aliquo
iudice,
sibi
esse
iustas
causas
damnandae
eorum
ingratitudinis:
ipsos
vero
carere
omni
praetextu,
quia
profecti
sint
post
vanitatem,
et
facti
sint
evanidi,
hoc
est,
nulla
occasione
ipsum
deseruerint,
et
tantum
abrepti
sint
post
sua
figmenta.
Nunc
sequitur,
6.
Et
non
dixerunt
(hoc
est,
non
cogitarunt
apud
se),
Ubi
est
Iehovah,
qui
eduxit
nos
e
terra
Aegypti,
et
proficisci
fecit
nos
per
desertum
in
terra
solitaria
(vel
vasta)
et
squalida,
in
terra
horribili,
et
umbrae
mortis:
in
terra
per
quam
vir
non
transiit,
et
in
qua
non
habitavit
homo?
7.
Et
introduxi
vos
in
terram
fertilem
ad
comedendos
fructus
eius
(vel
ad
comedendum
fructum
eius,
in
singulari),
et
ubertatem
eius
(ad
verbum
est,
ad
bonum
eius),
et
ingressi
estis,
et
polluistis
terram
meam,
et
haereditatem
meam
posuistis
in
abominationem.
Prosequitur
eandem
sententiam
propheta.
Deus
enim
hic
populo
suo
non
leve
crimen
obiicit:
quia
venerint
sua
beneficia
in
oblivionem.
Atqui
redemptio
tam
admirabilis,
digna
erat
quae
celebraretur
omnibus
saeculis,
non
tantum
in
una
gente,
sed
per
omnes
orbis
plagas.
Quum
ergo
Iudaei
ita
sepelierint
memoriam
tam
insignis
et
inaestimabilis
gratiae,
in
eo
deprehenditur
foeda
eorum
impietas.
Si
non
experti
fuissent
Dei
virtutem
et
beneficentiam,
vel
si
tantum
sensissent
eam
vulgaribus
modis,
poterat
extenuari
eorum
culpa.
Sed
quum
Deus
e
coelo
manifestasset
virtutem
insolitam,
et
maiestas
eius
versata
fuisset
ante
oculos
populi,
quanta
fuit
illa
barbaries,
quod
postea
obliti
sunt
Dei
sui,
qui
palam
ipsis,
et
quidem
talibus
documentis
innotuerat?
Tenemus
ergo
sensum
prophetae
quum
dicit
ipsos
non
dixisse.
Nam
hic
Deus
perstringit
socordiam
in
Iudaeis,
quod
non
reputaverint
se
in
perpetuum
esse
obstrictos
eius
beneficentiae,
quoniam
ita
mirabiliter
eos
liberasset
e
|