52:50
10.
Ut
cognoscam
ipsum.
Describit
vim
et
naturam
fidei:
quod
scilicet
sit
Christi
cognitio:
nec
ea
nuda
vel
confusa,
sed
dum
percipitur
virtus
resurrectionis
ipsius.
Resurrectionem
posuit
pro
redemptionis
complemento:
ita
ut
mortem
sub
se
contineat.
Sed
quia
parum
est,
Christum
agnoscere
crucifixum
et
excitatum
a
mortuis,
nisi
fructum
quoque
apprehendas:
nominatim
de
efficacia
loquitur.
Tunc
ergo
rite
cognoscitur
Christus,
dum
sentimus
quid
valeat
mors
eius
et
resurrectio,
et
qualiter
in
nobis
sit
efficax.
Omnia
autem
illie
nobis
sunt
posita:
expiatio
et
abolitio
peccati,
liberatio
a
reatu,
satisfactio,
mortis
victoria,
iustitiae
acquisitio,
spes
beatae
immortalitatis.
Et
communicationem
passionum.
Postquam
de
gratuita
iustitia
loquutus
est,
quam
resurrectione
Christi
partam
fide
obtinemus:
subiungit
de
exercitiis
piorum,
idque
ne
videatur
otiosam
fidem
inducere,
quae
nullos
pariat
effectus
in
vita.
Et
subindicat,
haec
esse
studia
quibus
exerceri
suos
velit
Dominus:
quum
ieiuna
caeremoniarum
elementa
pseudoapostoli
obtruderent.
Qui
ergo
fide
compos
est
factus
omnium
bonorum
Christi,
is
sibi
propositam
esse
conditionem
agnoscat,
ut
tota
vita
configuretur
morti
eius.
Caeterum
duplex
est
societas
et
communicatio
mortis
Christi.
Altera
est
interior,
quam
scriptura
vocare
solet
mortificationem
carnis,
aut
crucifixionem
veteris
hominis:
de
qua
tractat
Paulus
ad
Romanos
capite
sexto.
Altera
est
exterior,
quae
vocatur
mortificatio
externi
hominis:
ea
est
crucis
tolerantia,
de
qua
tractat
octavo
eiusdem
epistolae
capite:
atque
hic
etiam,
nisi
fallor.
Nam
post
comprehensam
resurrectionis
virtutem,
proponitur
nobis
Christus
crucifixus,
ut
per
tribulationes
et
aerumnas
ipsum
sequamur.
Ideoque
mortuorum
resurrectio
diserte
exprimitur,
ut
sciamus
moriendum
esse
antequam
vivamus.
Haec
est
continua
fidelium
meditatio,
quamdiu
peregrinantur
in
terra.
Haec
vero
eximia
est
consolatio,
quod
in
omnibus
miseriis
sumus
socii
crucis
Christi,
si
sumus
eius
membra,
ut
per
afflictiones
via
nobis
pateat
ad
aeternam
beatitudinem.
Quemadmodum
alibi
(2.
Tim.
2,
l
l
)
habetur:
Si
commorimur,
simul
vivemus:
si
compatimur,
simul
regnabimus.
Huc
igitur
comparatos
esse
nos
omnes
convenit,
ut
tota
vita
nostra
nihil
quam
mortis
imaginem
repraesentet,
donec
mortem
ipsam
pariat.
Sicuti
vita
Christi
nihil
aliud
fuit
quam
mortis
praeludium.
Sed
hac
consolatione
interea
fruimur,
quod
finis
est
aeterna
beatitudo.
Mors
enim
Christi
cum
resurrectione
coniuncta
est.
Ideo
dicit
Paulus,
se
eius
morti
fieri
conformem,
ut
ad
gloriam
resurrectionis
perveniat.
Particula
si
quo
modo,
non
est
dubitationis,
sed
difficultatem
notat,
excitandi
tudii
nostri
causa.
Neque
enim
leve
certamen
est,
dum
luctamur
cum
tot
ac
tantis
obstaculis.
|