49:50
sint
paradoxa:
tantum
habet
audaciae
ut
contra
insurgere
non
dubitet:
et
quae
non
assequitur,
petulanter
insectari.
Quo
admonemur,
si
velimus
eorum
fieri
capaces,
dandam
in
primis
esse
operam
ut
proprio
sensu
vacui,
nos
in
obedientiam
verbi
totos
tradamus
et
addicamus.
Irae
vocabulum,
quod
pro
iudicio
usurpatur,
hic
transfertur
ad
poenam:
ac
si
dixisset:
An
iniustus
est
Deus
qui
scelera
ulcisciturt
quae
iustitiam
eius
illustrant?
6.
Ne
ita
sit.
In
compescenda
blasphemia
non
respondet
directe
ad
obiectionem,
sed
ab
eius
detestatione
primum
incipit1):
ne
videatur
christiana
religio
tantas
secum
absurditates
trahere.
Atque
id
aliquanto
gravius
est
quam
si
simplici
refutatione
usus
esset.
Significat
enim,
horrore,
non
auditu,
impiam
hanc
vocem
dignam
esse.
Mox
refutationem
adiungit,
sed
indirectam,
ut
vocant.
Neque
enim
penitus
calumniam
diluit,
sed
tantum
respondet,
absurdum
illud
esse
quod
obiicitur.
Porro
sumit
argumentum
ab
ipsius
Dei
officio,
quo
probet
id
esse
impossibile:
i
u
d
i
c
a
b
i
t
Deus
hunc
mundum:
ergo
iniustus
esse
non
potest:
quod
non
a
nuda
(ut
loquuntur)
Dei
potentia
ductum
est,
sed2)
actuali,
quae
in
toto
operum
eius
cursu
et
ordine
refulget:
ac
si
ita
diceretur:
Dei
officium
est
mundum
iudicare,
id
est
iustitia
sila
componere,
et
in
optimum
ordinem
reducere
quidquid
in
eo
*est
inordinatum.
Iniuste
ergo
nihil
designare
potest.
Videturque
allusisse
ad
locum
Mosis,
Genes.
18,
25,
ubi,
dum
Abraham
Deum
deprecatur
ne
penitus
Sodomam
exitio
tradat:
Non
conveniet,
inquit,
ut
tu,
qui
iudicaturus
es
terram,
iustum
perdas
cum
impio.
Neque
vero
id
tuum
est,
aut
in
te
cadere
potest.
Simile
est
quod
habetur
Iob
34,
17
:
Num
ille,
qui
odit
iudicium,
dominari
poterit?
Nam
quod
in
hominibus
saepe
reperiuntur
iniqui
iudices,
id
fit
quia
vel
contra
ius
et
fas
sibi
usurpant
potestatem,
vel
quia
temere
illuc
evehuntur,
vel
quia
a
se
ipsis
degenerant.
In
Deo
nihil
est
tale.
Quum
ergo
natura
sit
iudex,
iustum
quoque
esse
oportet,
quia
se
ipsum
abnegare
non
potest.
Ergo
ab
impossibili
ratiocinatur
Paulus,
iniustitiae
perperam
accusari
Deum,
cui
proprium
et
quasi
essentiale
est,
mundum
recte
gubernare.
Quamquam
autem
ad
continuum
regimen
Dei
extenditur
haec
Pauli
doctrina,
specialiter
tamen
notari
ultimum
iudicium
non
infdior
:
quia
tunc
demum
solida
exstabit
recti
ordinis
instauratio.
Quod
si
directam
refutationem
cupis,
qua
eiusmodi
sacrilegia
compescantur,
sic
accipe:
non
hoc
fieri
iniustitiae
natura,
ut
Dei
iustitia
magis
eluceat,
sed
Dei
bonitate
superari
nostram
malitiam,
ut
in
diversum
potius
quam
tendat
finem
convertatur.
7.
Si
enim
veritas
Dei
per
meum
mendacium,
ete.
x)
primo
etiam
detestatur
2)
Effectu
|