45:50
Apud
te
est
propitiatio,
ut
timearis
(Psal.
130,
4)%
Deus
enim
homines
data
pace
comiter
ad
se
invitans
facit,
ut
libenter
accedant
et
cum
liberali
eius
colendi
affectu.
Hinc
et
Paulus
sententiam
illam
deducit,
peccatum
esse
quidquid
sine
fide
suscipitur,
Rom.
14,
23.
Quum
autem
Deus
homines
sibi
in
Christo
reconciliet,
quum
eiusdem
praesidio
ipsos
tueatur,
ut
securi
sint
ab
omni
metu,
quum
eorum
salutem
in
eius
manum
et
custodiam
deposuerit,
merito
Zacharias
nos
eius
gratia
praedicat
a
metu
liberari.
Ideo
prophetae
hoc
proprium
adscribunt
eius
regno,
ut
pacem
homines
secure
colant,
et
tranquillo
gaudio
fruantur.
75.
In
sanctitate
et
iustitia.
Sicuti
duabus
tabulis
complexus
est
Deus
bene
vivendi
regulam,
ita
hic
Zacharias
pronuntiat,
legitime
tunc
demum
nos
servire
Deo,
quum
ad
sanctitatem
et
iustitiam
composita
est
vita
nostra:
neque
enim
dubium
est,
quin
sanctitas
pietatis
officia
designet,
quae
spectant
ad
priorem
legis
tabulam,
quod
ne
Platonem
quidem
latuit.
Iustitia
autem
ad
omnia
caritatis
officia
extenditur,
quia
non
aliud
exigit
Deus
a
nobis
in
secunda
legis
tabula,
nisi
ut
cuique
reddamus
quod
suum
est.
Additur,
coram
ipso,
ut
sciant
fideles,
non
satis
esse,
si
coram
hominum
oculis
vitam
suam
pulcre
moderentur,
manus,
pedes,
totumque
corpus
ab
omni
flagitio
contineant:
quoniam
eos
ad
Dei
arbitrium
vivere
oportet,
qui
externa
sanctimonia
contentus
non
est,
sed
cor
praecipue
intuetur.
Postremo
ne
quis
se
defunctum
putet,
ubi
aliquo
temporis
spatio
Deum
coluerit,
pronuntiat
Zacharias,
hac
lege
redemptos
esse
homines,
ut
colendi
Dei
studium
tota
vita
prosequantur.
Et
certe,
quum
aeterna
sit
redemptio,
eius
memoriam
nunquam
effluere
decet:
quum
sibi
in
perpetuum
homines
Deus
adoptet,
non
debet
caduca
vel
exigui
temporis
eorum
esse
gratitudo:
denique
quum
mortuus
sit
et
resurrexerit
pro
illis
Christus,
eum
vitae
et
mortis
dominum
esse
convenit.
Ideo
Paulus,
illo
quem
nuper
citavi
loco,
sanctam
et
iustam
vitam
prosequi
nos
iubet
usque
in
adventum
magni
Dei,
exspectantes,
inquit,
beatam
spem,
ete.
LUC.
I.
76.
Et
tu,
puer,
propheta
Altissimi
vocaberis:
praeibis
enim
ante
faciem
Domini
ad
parandas
vias
eius,
77.
Ad
dandam
scientiam
salutis
populo
eius
in
remissione
peccatorum
suorum:
78.
Per
viscera
misericordiae
Dei
nostri,
quibus
visitavit
nos
oriens
ex
alto,
79.
Tit
illucesceret
iis,
qui
in
tenebris
et
umbra
mortis
sedebant,
ad
dirigendos
pedes
nostros
in
viam
pacis.
80.
Puer
autem
crescebat,
et
corroborabatur
spiritu,
et
erat
in
desertis
usque
ad
diem
ostensionis
eius
apud
Israelitas.
4
|