41:50
siderationem
quartae
bestiae,
nisi
quatenus
arcano
instinctu
Deus
eum
impulit.
Fuit
ergo
haec
prophetae
attentio
ex
coelesti
impulsu.
Quare
nostrum
etiam
est,
non
oscitanter
legere
quae
hic
scripta
sunt,
sed
serio
expendere
et
summa
diligentia,
quid
voluerit
spiritus
per
hanc
visionem.
Attentus
ergo
erant,
inquit,
ad
cornua:
et
ecce
cornu
unum
parvum
exortum
fuit
in
illis.
Hic
incipiunt
variare
interpretes
:
quia
alii
hoc
ad
papam
detorquent,
alii
vero
ad
Turcam.
Sed
neutra
opinio
videtur
mihi
probabilis.
Falluntur
autem
utrique,
quoniam
existimant
hic
describi
totum
cursum
regni
Christi,
quum
tamen
Deus
prophetae
suo
tantum
indicare
voluerit
quid
futurum
esset
usque
ad
primum
Christi
adventum.
Hinc
igitur
omnium
error,
quod
volunt
complecti
sub
hac
visione
perpetuum
ecclesiae
statum
usque
ad
finem
mundi.
Sed
aliud
spiritus
sancti
consilium
fuit.
Diximus
initio,
cur
prophetae
haec
visio
apparuerit,
nempe
quia
poterant
centies
labascere
piorum
animi
in
illis
tam
horrendis
conversionibus
quae
instabant,
quum
viderent
nunc
ad
Persas
transire
summam
monarchiam,
nunc
postquam
irruperant
Macedones,
statim
potitos
esse
toto
Oriente,
postea
latrones
illos
qui
militaverant
sub
Alexandro,
subito
factos
esse
reges,
idque
partim
saevitia,
partim
vero
fraudibus,
et
perfidia,
qua
inter
se
magis
quam
armis
certaverant.
Deinde
quum
viderent
monarchias
omnes
illas
perire,
et
exsurgere
romanum
imperium,
quod
esset
prodigii
instar.
Poterant
ergo
exanimari
fideles
in
illis
tam
confusis
et
turbulentis
mutationibus.
Ergo
prophetae
haec
visio
oblata
fuit,
ex
qua
intelligerent
omnes
filii
Dei
quam
gravia
certamina
eos
manerent
ante
adventum
Christi.
Non
progreditur
ergo
nunc
Daniel
ultra
redemptionem
promissam,
et
non
complectitur,
ut
iam
dixi,
totum
Christi
regnum:
sed
contentus
est
adducere
fideles
ad
exhibitionem
gratiae,
quam
sperabant
et
expetebant.
Haec
autem
exhibitio
referri
debet
ad
primum
Christi
adventum,
ut
satis
notum
est.
Ego
igitur
non
dubito
hic
per
cornu
parvum
intelligi
Iulium
Caesarem,
et
reliquos,
nempe
Augustum
qui
ei
successit:
deinde
Tiberium,
Caligulam,
et
Claudium,
Neronem,
et
alios.
Quanquam,
ut
iam
dictum
est,
tenendum
est
spiritus
sancti
consilium,
quod
scilicet
perducat
fideles
usque
ad
exordia
regni
Christi,
hoc
est,
usque
ad
evangelii
promulgationem,
quae
facta
est
sub
Caligula,
sub
Claudio,
et
Nerone,
et
aliis
successoribus.
Vocat
autem
cornu
parvum,
quia
Caesar
non
sumpsit
sibi
regis
nomen:
sed
quum
devicto
Pompeio
et
maiore
parte
senatus,
non
posset
frui
victoria,
nisi
ad
se
raperet
totam
potentiam,
sumpsit
sibi
nomen
tribuni
plebis:
fuit
dictator:
interea
semper
fuerunt
consules
:
fuit
semper
aliqua
species
reipublicae,
dum
quotidie
senatum
consuleret,
sederet
in
subsellio,
quum
essent
in
tribunalibus
consules.
Idem
4
|