39:50
gotium,
quum
dicit
se
venturum
ad
Corinthios
secundo,
et
tertio,
ostendit
non
fore
adventum
inutilem
quia
nisi
resipuerint,
non
poterunt
elabi
ignorantiae
subterfugiis,
sicuti
solent
hypocritae.
Deus
ergo
voluit
pluribus
vaticiniis
confirmare
quod
semel
testatus
fuerat
de
restitutione
populi,
sed
praecipue
habuit
curam
fidelium,
ne
deficerent,
et
succumberent
tot
tentationibus
quae
ipsos
manebant
longo
temporis
successu.
Nam
quum
morituri
quidam
essent
in
exsilio,
poterant
abiicere
omnem
memoriam
foederis
Dei:
ita
anima
periisset
simul
cum
corpore:
qui
autem
redituri
erant
in
patriam,
opus
habebant
non
vulgari
fultura,
ut
constanter
certarent
per
septuaginta
annos,
et
semper
starent
animis
erectis
ad
Dei
misericordiam.
Nunc
ergo
tenemus
cur
Deus
iteraverit
hanc
doctrinam
de
populi
reditu.
Dicitur
autem
datum
fuisse
sermonem
Ieremiae
quum
adhuc
esset
in
carcere.
Ita
iubetur
propheta
consulere
suis
hostibus,
et
procurare
eorum
salutem
quantumvis
indigni
sint
propter
ingratitudinem
suam:
tametsi
enim
non
omnes
ilium
postulaverant
ad
mortem,
maior
tamen
pars
tumultuose
ipsum
damnaverat,
et
vix
fuerat
liberatus,
iacebat
in
carcere.
Haec
erat
magna
crudelitas,
quum
fideliter
exsequutus
esset
propheticum
munus,
populum
ita
adversus
eum
furere:
iubetur
tamen
adhuc
prosequi
munus
suum
et
ipsos
solari,
et
lenire
eorum
dolorem,
et
ostendere
aliquam
levationem
in
malis
et
miseriis.
Interea
dubium
non
est
quin
hoc
etiam
profuerit
Ieremiae,
quia
haec
erat
iniquissima
merces,
quum
pura
et
integra
conscientia
serviisset
Deo,
ignominiose
coniici
in
carcerem,
et
illic
tamdiu
manere
captivum.
Fuit
igitur
haec
aliqua
mitigatio
doloris,
quod
Deus
apparuit
illi
in
ipso
carcere:
nam
hoc
modo
ostendit
illum
unum
pluris
esse
quam
omnes
Iudaeos:
in
templo
non
loquutus
est
Deus
illo
tempore,
neque
in
urbe
tota.
Carcer
igitur
fuit
sacrarium
Dei,
et
illic
prophetae
suo
respondit,
quum
ante
ex
arca
foederis
et
propitiatorio
soleret.
Videmus
igitur
quantus
fuerit
hic
honor,
quod
Deus
in
carcerem
quodammodo
ingredi
tunc
dignatus
est
quum
deseruisset
templum
suum.
Iam
sequitur
vaticinium
cuius
summa
est,
quamvis
urbs
tradenda
sit
in
manum
regis
babylonii,
cladem
non
fore
perpetuam,
quia
Deus
tandem
completo
70
annorum
tempore
ipsam
restituet.
Quorsum
vero
haec
promissio
data
fuerit
alibi
diximus,
nempe
ut
fideles
patienter
se
Deo
subiicerent,
et
placidis
animis
sinerent
se
castigari,
neque
obstreperent
iusto
eius
iudicio:
deinde
ut
recumberent
in
spem
promissionis,
atque
ita
certo
statuerent
sic
Dei
manu
se
percuti,
ut
poenae
ipsae
cederent
in
medicinam,
et
adiumentum
salutis.
Nunc
ergo
tenemus
quid
contineat
prophetia,
deinde
in
quem
finem
tendat
ac
referenda
sit.
Sed
antequam
Deus
promittat
quidquam
de
reditu
populi,
praefatione
4
|