32:50
vidimus,
nunc
contremiscere,
nunc
irasci
Hebraeis
significat:
denique
refertur
ad
quemlibet
motum,
sive
ex
iracundia
nascatur,
sive
ex
timore.
Itaque
nunc
intelligit
propheta,
Deum
in
liberatione
electi
populi
virtutem
patefacturum
quae
conturbet
omnes
genies,
easque
tandem
sensuras
quantopere
insanierint
in
suam
perniciem.
Dicitur
enim
regnare
Deus,
hominum
respectu,
dum
se
magnificis
potentiae
documentis
in
sublime
attollit:
quia
dum
opem
suam
occultat,
audacius
proterviunt
increduli,
ac
si
nullus
esset.
2.
(Iehova
in
Sion.)
Tenenda
est
illa
cuius
memini
antithesis,
Deum
esse
magnum
in
Sion
ad
perdendos
et
in
nihilum
redigendos
ecclesiae
suae
hostes.
Quod
autem
addit
continuo
post
excelsum
esse
super
omnes
populos,
non
ita
debet
accipi
quasi
praesideat
in
eorum
salutem,
sed
ut
dissipet
eorum
consilia,
conatus
disturbet,
totum
robur
evertat.
Iam
quod
de
celebrando
Dei
nomine
sequitur,
non
pertinet
ad
omnes
gentes,
sed
tantum,
meo
iudicio,
gratitudinem
a
fidelibus
requirit
propheta.
Etsi
enim
confessionem
extorquet
Deus
ab
hostibus
devictis,
quia
tamen
eius
gloriae
obstrepere
non
desinunt,
atque
etiam
blasphemias
evomere,
illis
non
congrueret
quod
dicit,
Confitemini
nomini
Dei
quia
sanctum
est.
Fideles
ergo
proprie
compellat,
quos
ad
Dei
nomen
sponte
celebrandum
cognitio
sanctitatis
eius
incitat.
4.
(Et
robur
regis.)
Posset
esse
comminatio
ad
hostes
terrendos
:
ac
si
diceret
Deum
fortitudine
armatum
esse
ad
ulciscendas
iniurias
:
quia
iustitiam
et
aequitatem
diligit.
Sed
malo
hoc
ad
ecclesiam
referre,
quod
scilicet
ea
lege
subsit
Dei
imperio,
ut
iustitiam
et
integritatem
colat.
Non
male
etiam
quadraret
alius
sensus,
nefas
esse
imaginari
tyrannicum
in
Deo
imperium:
quia
perpetuus
consensus
sit
inter
potentiam
eius
et
rectitudinem.
Sed
dum
expendo
totum
contextum,
non
dubito,
ubi
Deum
in
regis
solio
locavit
propheta,
quin
de
modo
regnandi
nunc
disserat.
Nam
addit
statuisse
rectitudines
et
aequitatem.
Quod
tamen
bifariam
potest
accipi,
vel
quod
Deus
in
lege
sua
perfectam
aequi*
tatem
populo
suo
mandaverit:
vel
quod
iustitiam
suam
et
aequitatem
semper
approbaverit
in
fovendo
et
tuendo
populo.
Etsi
autem
verissimum
est,
in
Dei
operibus
et
iudiciis
semper
refulsisse
summam
iustitiam,
videtur
tamen
probabilius
de
doctrina
hoc
intelligi,
quod
Deus
qui
iustitiam
amat,
imperii
formam
instituerit
in
populo
Israel,
quae
optima
esset
probe
iusteque
vivendi
regula.
Ita
verbum
facere
improprie
sumetur
pro
mandare
vel
praecipere.
Nisi
forte
hoc
postremum
de
ipsa
Dei
gubernatione
seorsum
accipere
placeat,
quod
mihi
non
displicet.
Nihil
enim
ad
praestandum
Deo
obsequium
magis
animat
fideles,
vel
in
studio
servandae
legis
confirmat,
quam
dum
re
ipsa
experi-
4
|