20:50
corpus
Christi
nostrum
os
et
corpus
attingat
Omnino,
inquam,
ita
e
vestris
scriptis
iudicavi
vos
sentire.
Minime,
minime,
inquit
ille,
ita
sentimus:
sed
nos
ita
loquimur
propter
unionem
sacramentalem.
Tum
ego:
Si
non
aliter
sentitis,
non
damno
istam
loquutionem.
Nam
et
ego
admitto,
propter
sacramentalem
unionem,
id
attribui
corpori
Christi
quod
proprium
panis,
et
contra
pani
id
quod
proprium
est
corporis
Christi.
Sed
de
manducatione
indignorum,
quid
sentis,
inquit
ille?
Si
nomine
indignorum,
respondi,
intelligatis
homines
plane
impios,
qui
vera
fide
destituti
sunt,
non
possum
admittere
ab
illis
corpus
Christi
manducari.
Si
vero
homines
fide
quidem
praeditos,
sed
ea
imbecillior!
et
solutioris
vitae
quam
Christianum
deceat,
non
refragor.
Tales
enim
fuerunt
illi
Corinthii,
quos
Paulus
docebat,
quia
indigne
manducarant
corpus
Domini,
a
Domino
iudicari,
hoc
est,
castigari,
ne
cum
hoc
mundo
damnarentur.
Non
potuit
inter
nos
de
hoc
articulo
conveniri.
Sed
ego
non
dubito,
inquit
ille,
quin
si
diligentius
hunc
etiam
articulum
examinaveris,
sis
in
nostram
sententiam
venturus.
Satis,
inquam
ego,
diligenter
examinavi,
et
aliter
quam
sentiam
sentire
non
possum.
Bene,
satis
est,
inquit,
de
coena
dictum:
agimus
gratias
Deo,
quod
in
hoc
etiam
articulo
de
coena,
non
est
magna
discrepantia
inter
vos:
quum
utrique
fateamini
veram
et
substantialem
praesentiam.
Ita
discessum
fuit.
Conceperunt
deinde
articulos
quosdam
de
praedestinatione:
hos
dederunt
utrique
parti
inspiciendos
:
sed
mihi
cum
tanta
festinatione
exhibuerunt
legendos,
ut
nollent
eos
vel
unam
noctem
apud
me
pernoctare.
Tandem
ubi
viderent,
me
nolle
illis
subscribere,
nisi
prius
a
me
diligenter
domi
examinarentur
permiserunt,
sed
hac
lege,
ut
neque
describerent
neque
curarem
describendos.
Adiecerunt
illis,
ut
etiam
de
coena
aliquid
statuerem,
saltem
in
genere,
confessionem
Augustanam
et
articulos
concordiae
inter
Lutherum
et
Bucerum.
In
articulis
de
praedestinatione,
nihil
deprehendi
aperte
impium
et
quod
non
posset
bona
conscientia
admitti,
quemadmodum
et
postea
D.
Calvinus
tum
ad
me
tum
ad
pastorem
nostrum
scripsit.
Tantum
vidi,
ita
eos
artificiose
fuisse
compositos,
ut
tamen
liquido
appareret,
compositores
magis
curasse,
ut
articuli
controversi
obductis
quibusdam
tenebris
sepelirentur,
quam
ut
veritas
aperta
luce
explicaretur.
Haec
fuit
una
praeter
alias
causas,
cur
diu,
hoc
est
ad
extremum
fere
usque,
restiterim
ne
subscriberem.
Tandem
quum
viderem,
per
me
unum
tantum
stare,
ne
sublato
tanto
dissidio,
quod
erat
non
inter
unum
aut
alterum,
sed
inter
omnes
ministros
una
ex
parte,
et
omnes
professores
ex
altera
parte,
pax
et
consensio
fieret,
et
viderem,
me
salva
conscientia
posse
subscribere,
praemissa
praesertim
protestatione,
assensus
sum.
4
|