15:50
secratus
ab
externis
causis
non
pendeat:
quemadmodum
tu
alicubi
de
eiusmodi
amicitia
loqueris.
Hanc
enim
ego
quoque,
cum
Hieronymo,
pro
vera
amicitia
et
necessitudine
habeo,
quam
non
utilitas
rei
familiaris,
non
praesentia
tantum
corporum,
non
subdola
et
palpans
adulatio,
sed
Dei
timor
et
divinarum
literarum
studium
conciliant,
ac
sic
Christi
glutino
copulatur:
qualis
revera
haec
nostra
erit,
si
modo
me
in
album
tuorum
amicorum
referre
dignatus
fueris.
Tu
autem,
mi
Calvine,
in
sancto
illo
tuo
ac
pio
proposito
susceptoque
labore
explanandae
scripturae
strenue
perge:
nec
prius
desiste
quam
omnes
libros
propheticos
et
apostolicos
percurreris.
Si
modo
tam
diu
(quod
unice
a
Deo
patre
Domini
nostri
Iesu
Christi
rogamus)
vitam
tibi
Dominus
prorogaverit.
Placet
enim
mihi,
imo
piis
omnibus,
purus
ille
ac
vere
latinus
tuus
stylus.
Placet
succincta
illa
brevitas:
quae
etiamsi
non
more
aliorum
interpretum,
in
locos
communes
evagatur,
nihil
tamen
omittit
quod
scitu
dignum
et
necessarium
est.
Probatur
etiam
nobis
illud
pium
pacis
studium,
quo
conaris
oblivione
sepelire
contentionem
illam,
satis
infelicem,
de
eucharistiae
sacramento
motam,
quae
multum
nos
iam
diu
exercuit,
et
haud
dubie
multis,
ne
Christo
se
totos
addicerent,
fuit
impedimento
ac
obstaculo,
Quoniam
vero
haec
contentio
apud
omnes
oblivione
obrui
nequit,
conaris
dissidentes
partes
inter
se
reconciliare,
ac
ita
iuxta
Christi
verbum
uqrjvonomv.
Nec
dubita,
te
non
perdidisse
in
hoc
studium
et
operam.
Multi
enim
quos
ego
novi,
qui
antea
adversam
partem
tantum
non
exsecrabantur,
lecta
tua
hac
de
re
ac
diligentius
perpensa
sententia,
aequiores
Zwinglio
et
Oecolampadio
facti,
plane
in
tuam
sententiam
manibus
ae
pedibus
eunt.
Ex
quorum
numero
me
quoque
unum
esse
libere
profiteor.
Vere
enim
tibi
assentior
alicubi
dicenti:
Nisi
Lutherus,
Oecolampadius
ac
reliqui
(viri
certe
nunquam
satis
laudati)
partim
sinistris
opinionibus
fuissent
occupati,
partim
disputationis
vehementia
exacerbati,
rem
tantam
non
fuisse
quin
potuissent
inter
se
reconciliari.
Haec,
si
bene
memini,
tua
verba
sunt.
Verum
talem
contentionem
et
offendiculum
promeruit
mundi
ingratitudo,
qui
Christum
sibi
illucescentem
non
quo
par
fuisset
honore
ac
reverentia
excepit.
Quod
si
alter
alterum
nonnunquam
asperius
tractavit,
id
tribuendum
est
infirmitati
eorum:
qua
laborant
etiam
in
hac
vita
sanctissimi.
In
istis
enim
altercationibus
caveri
nequit,
quin
multa
non
tam
ex
animo,
quam
ex
affectu
dicantur.
Id
quod
etiam
in
hac
contentione
factum,
a
Domino
tamen
eis
condonatum,
plane
nullus
dubito.
Si
quaeris
in
quo
statu
nostrae
sint
ecclesiae
(quae
enim
tua
est
pietas,
pro
nobis
quoque
haud
dubie
es
sollicitus)
scias,
omnes
in
hoc
ducatu
pa-
|