1:50
[CO
1.
50]
cordiam
Dei
confugiant,
in
hanc
se
toti
reclinent,
in
hanc
se
abdant, [p.
89]
hanc
unam
pro
iustitia
et
meritis
arripiant,
quae
omnibus
in
Christo
exposita
est,
quicunque
eam
vera
fide
et
expetunt
et
expectant.
Deinde,
quatenus
Deum
fore
ultorem
declarat,
poenam
transgressoribus
constituit,
mortem
ac
iudicium
minatur,
huc
prodest,
ut
qui
nulla
iusti
rectique
cura,
nisi
coacti
tanguntur,
coerceantur
saltem
poenarum
formidine.
Coercentur
autem,
non
quod
interior
eorum
animus
permoveatur,
aut
afficiatur,
sed
quia
tanquam
iniecto
freno
manus
ab
exteriori
opere
continent,
suam
pravitatem
intus
cohibent,
quam
alioqui
petulanter
effusuri
erant.
Ex
eo
nec
meliores
quidem
sunt,
nec
apud
Deum
iustiores;
nam
tametsi
vel
terrore,
vel
pudore
impediti,
exercere
non
audent,
quod
animo
conceperunt,
nec
pro
sua
libidine
furere;
cor
tamen
non
habent
compositum
ad
timorem
et
obedientiam
Dei,
imo
quo
magis
sese
retinent,
hoc
magis
intus
accenduntur,
fervent
et
ebulliunt,
parati
quidvis
facere,
et
quovis
prorumpere,
nisi
hic
terror
legis
obstaret.
Nec
id
solum,
sed
legem
quoque
ipsam
pessime
oderunt,
et
Deum
legislatorem
execrantur,
ut,
si
possent,
eum
tollere
maxime
velint,
quem
nec
recta
iubentem,
nec
suae
maiestatis
contemptores
ulciscentem
ferre
possunt.
Sed
tamen
haec
coacta
expressaque
iustitia,
necessaria [p.
90]
est
publicae
hominum
communitati,
cuius
tranquillitati
sic
consulitur,
dum
cavetur
ne
omnia
tumultu
permisceantur,
quod
fieret
si
omnibus
omnia
licerent.
Postremo
et
fidelibus,
quorum
in
cordibus
iam
viget
ac
regnat
Dei
spiritus,
non
mediocrem
usum
adfert,
dum
eos
magis
ac
magis
assidue
admonet,
quid
rectum
sit,
et
placitum
coram
Domino.
Nam
tametsi
digito
Dei
legem
scriptam
et
insculptam
habent
in
cordibus
(Ier.
31.
Hebr.
10),
hoc
est,
sic
affecti
sunt
et
animati,
ut
Domini
voluntati
obtemperare
cupiant,
hoc
tamen
proficiunt
in
lege,
quod
ex
ea
certius
in
dies
ac
melius
discunt,
qualis
sit
voluntas
Domini:
ut
si
quis
servus
iam
ita
sit
toto
animi
studio
comparatus,
ut
Domino
suo
se
approbet,
opus
tamen
habet,
ut
mores
Domini
compertos
habeat,
ad
quos
se
componat
et
accommodet.
Praeterea,
quantumlibet
spiritu
prompti
et
alacres
ad
Dei
obsequium,
carne
tamen
desides
sunt,
et
peccato
potius
quam
Deo
serviunt.
Huic
carni
lex
flagrum
est,
quo
instar
ignavi
inertisque
asini
stimuletur,
incitetur,
et
ad
opus
urgeatur.
In
summa,
lex
fidelibus
exhortatio
est,
non
quae
eorum
conscientiam
maledictione
liget,
sed
quae
pigritiam
subinde
instando
excutiat
et
imperfectionem
vellicet.
Multi,
cum
vellent
significare
hanc
[OS
63]
a
legis
maledictione [p.
91]
liberationem,
dixerunt
abrogatam
esse
legem
fidelibus;
non
quod
non
amplius
illis
iubeat,
quod
rectum
est,
sed
duntaxat
ne
sit
illis
quod
antea
erat,
hoc
est,
ne
eorum
conscientias
mortis
nuncio
confundat
et
perterreat,
ne
damnet
et
perdat.
Quem-
4
|