6:5
IOANNES
CALVINUS,
FIDELIBUS
CHRISTI
MINISTRIS,
QUI
PER
FRISIAM
ORIENTALEM
PURAM
EVANGELII
DOCTRINAM
ANNUNCIANT.
1)
Quum
huc
modis
omnibus
eniti
nos
conveniat,
ut
inter
nos
reluceat
illa
quae
tantopere
a
Paulo
commendatur
fidei
unitas,
adhunc
certe
finem
potissimum
solennis
fidei
professio,
quae
baptismo
communi
annexa
est,
debebat
referri.
Proinde
hic
non
perpetuum
modo
inter
omnes
consensum
in
pietatis
doctrina
constare,
sed
unam
quoque
ecclesiis
omnibus
esse
catechismi
formam
optandum
esset.
Verum,
quia
multas
ob
causas
vix
unquam
id
poterit
obtineri,
quin
suam
quaeque
ecclesia
propriam
habeat,
non
est
vehementius
pugnandum:
modo
tamen
ea
sit
in
docendi
modo
varietas,
qua
ad
unum
Christum
dirigamur
omnes,
cuius
veritate
inter
nos
copulati
sic
in
unum
corpus
coalescamus
unumque
spiritum,
ut
eodem
simul
ore,
quaecunque
ad
fidei
summam
spectant,
praedicemus.
Ad
hunc
scopum
qui
non
intendunt
catechistae,
praeterquam
quod
dissidii
materiam
in
religione
serendo
capitaliter
nocent
ecclesiae,
impiam
quoque
baptismi
profanationem
inducunt.
Quae
enim
amplius
baptismi
utilitas,
nisi
maneat
hoc
fundamentum,
ut
consentiamus
omnes
in
unam
fidem?
Quo
diligentius
cavere
debent,
qui
catechismos
edunt
in
publicum,
ne
quid
temere
proferendo
non
in
praesens
modo
sed
etiam
ad
posteros,
tum
gravem
pietati
noxam,
tum
exitiale
ecclesiae
vulnus
infligant.
Hoc
ideo
praefari
volui,
ut
id
me
quoque,
sicuti
par
erat,
non
postremo
loco
spectasse,
testatum
esset
lectoribus,
ne
[fol.
3]
quid
in
isto
meo
catechismo
traderem,
nisi
receptae
inter
omnes
pios
doctrinae
consentaneum.
Atque
id
ipsum,
quod
profiteor,
non
vanum
esse
comperient,
qui
candorem
in
legendo
sanumque
iudicium
adhibuerint.
Certe
me
consequutum
esse
confido,
ut
labor
meus
bonis
omnibus,
si
non
satisfaciat,
gratus
tamen
sit,
ut
qui
utilis
ab
ipsis
censeatur.
Quod
autem
latinum
feci,
in
eo
si
forte
quibusdam
non
probabitur
meum
consilium,
eius
tamen
multae
rationes
mihi
constant,
quas
nunc
referre
omnes
nihil
attinet:
eas2)
tantum
eligam,
quae
ad
vitandam
reprehensionem
sufficere
videantur.
Primum
in
hoc
tam
confuso
dissipatoque
christiani
nominis
statu,
utile
esse
iudico,
exstare
publica
testimonia,
quibus
ecclesiae,
quae
longis
alioqui
locorum
spatiis
dissitae
consentientem
habent
in
Christo
doctrinam,
se
mutuo
agnoscant.
Praeterquam
enim
quod
ad
mutuam
confirmationem
non
parum
istud
valet:
quid
magis
expetendum,
quam
ut
sibi
ultro
citroque
gratulantes,
piis
votis
aliae
alias
Domino
commendent?
solebant
olim
in
hunc
finem
episcopi,
quum
adhuc
staret
inter
omnes
vigeretque
fidei
consensus,
synodales
epistolas
trans
mare
mittere
:
quibus,
tanquam
tesseris,
sacram
inter
ecclesias
communionem
sancirent.
Quanto
nunc,
in
hac
tam
horrenda
christiani
orbis
vastitate,
magis
necesse
est,
paucas
ecclesias,
quae
Deum
rite
invocant,
et
eas
quidem
dispersas,
et
undique
circumseptas
profanis
Antichristi
synagogis,
hoc
sanctae
coniunctionis
symbolum
dare
vicissim
et
accipere,
unde
ad
illum,
quem
dixi,
complexum
incitentur?
Quod
si
hoc
adeo
est
hodie
necessarium,
quid
de
posteritate
sentiemus?
De
qua
ego
sic
sum
anxius,
ut
tamen
vix
cogitare
audeam.
Nisi
enim
mirabiliter
Deus
e
coelo
succurrerit,
videre
mihi
videor
extremam
barbariem
impendere
[fol.
4|
orbi.
Atque
1)
Haec
praefatio
omittitur
m
edd.
manuahbus
1561
seqq.
2)
eas,
om.
primus
Gallasius
1552,
postea
Beza
1576
se%q_.
1
|