49:5
5
ARGUMENTUM.
posteritate,
quae
foederis
complementum
adspernaretur:
aut
hunc
non
esse
ilium
redemptorem
promissum,
qui
genti
israeliticae
non
melius
consuleret:
huic
quaestioni
ab
initio
noni
capitis
obviare
incipit.
Praefatus
ergo
de
sua
erga
populares
dilectione,
ne
quid
ex
odio
loqui
videatur,
simul
benigne
commemoratis
quibus
praestabant
ornamentis,
ad
tollendum
quod
ex
eorum
caecitate
oriebatur
offendiculum
molliter
delabitur.
Ac
facit
quidem
duplex
genus
filiorum
Abrahae:
ut
ostendat
non
omnes,
qui
ex
eo
secundum
carnem
descenderunt,
censeri
in
semine
ad
participandam
foederis
gratiam.
Contra,
extraneos,
si
per
fidem
inserantur,
filiorum
haberi
loco.
Cuius
rei
exemplum
in
Iacob
et
Esau
profertur.
Proinde
hic
nos
ad
electionem
Dei
revocat,
unde
totum
negotium
dependere
necessario
reputandum
est.
Porro
quum
haec
electio
sola
Dei
misericordia
nitatur,
frustra
eius
causa
quaeritur
in
hominum
dignitate.
Ex
adverso
est
reiectio,
cuius
tametsi
certa
est
iustitia,
causa
tamen
Dei
voluntate
superior
non
exstat.
Circiter
finem
capitis,
tum
vocationem
gentium,
tum
Iudaeorum
reprobationem,
prophetarum
vaticiniis
testatam
commonstrat.
Capite
decimo,
rursum
a
testificatione
sui
erga
Iudaeos
amoris
exorsus,
exprimit
inanem
operum
fiduciam
illis
exitii
causam
esse.
Et
ne
legem
obtenderent,
contra
occurrit,
lege
quoque
nos
ad
fidei
iustitiam
manu
duci.
Subiungit
hanc
iustitiam
Dei
benignitate
promiscue
nationibus
omnibus
offerri:
sed
ab
iis
demum
apprehendi,
quos
Dominus
speciali
gratia
illuminant.
Quod
autem
plures
ex
gentibus
quam
ex
Iudaeis
id
boni
assequuti
forent,
id
quoque
a
Mose
et
Iesaia
praedictum
commemorat:
quorum
alter
de
gentium
vocatione,
alter
de
Iudaeorum
induratione
aperte
vaticinatus
est.
Haerebat
adhuc
tamen
quaestio,
annon
inter
Abrahae
semen
et
alias
nationes
ex
Domini
foedere
aliquid
esset
discriminis.
Hanc
dum
vult
solvere,
primum
admonet,
ne
opus
Domini
ad
oculi
adspectum
limitetur:
quando
saepe
notitiam
nostram
electi
praetereunt.
Quemadmodum
falsus
olim
fuit
Elias,
quum
putaret
religionem
inter
Israelitas
interiisse,
superstitibus
adhuc
septem
millibus.
Deinde,
ne
conturbemur
incredulorum
multitudine,
quos
videmus
evangelium
abominari.
Demum
asseverat,
in
carnali
etiam
Abrahae
posteritate
residere
Domini
foedus
:
sed
penes
eos,
quos
Dominus
libera
electione
praedestinavit.
Tum
sermonem
ad
gentes
convertit,
ne
sua
adoptione
nimium
ferocientes,
illis
tanquam
reiectis
insultent,
quando
nulla
re
illos
excellant,
nisi
dignatione
Domini,
quae
magis
humilitatis
materia
illis
esse
debet.
(Quia
nec
illam
a
semine
Abrahae
recessisse,
quia
gentium
fide
tandem
pro-
|