38:5
5
IN
IEREMIAM.
CAP.
VIII.
6
errore
suo,
statim
respicit
ad
viam.
Hoc
fieri
solet.
Quid
ergo
sibi
vult
tanta
stupiditas,
quod
populus
Ierosolymae
non
resipiscit,
quum
tamen
debuerit
pridem
agnoscere
lapsum
suum
et
errorem?
Quisquis
sine
contentione
attendent
ad
prophetae
sermonem,
agnoscet
hunc
esse
genuinum
sensum
:
quia
secundo
versu
dicit,
Cur
populus
hic
Ierosolymae:
incipit
nunc
primum
loqui
de
populo,
ut
satis
apparet.
Sequitur
ergo
superiorem
versum
non
debere
ad
populum
restringi,
sed
illic
poni
communem
sententiam.
Denique
hic
amentiam
populi
coarguit
Ieremias,
quod
non
sequatur
saltem
eos,
qui
vel
ceciderunt,
vel
declinarunt
a
via
per
errorem.
Nam
hoc
naturaliter
ingenitum
est
omnibus,
ne
sponte
in
malis
suis
pereant.
Qui
ergo
cecidit,
ille
conatur
statim
resurgere:
qui
viam
suam
deseruit,
postea
si
potest,
tentat
ad
ipsam
redire.
Hoc
ergo
quod
solent
stultissimi
quique
facere,
cur
non
imitatur
populus?
inquit
Ieremias.
Ergo
ostendit
hac
comparatione
hominum
esse
prodigia,
quoniam
pertinaciter
inhaereant
suis
sceleribus,
neque
illis
veniat
in
mentem,
spem
esse
reconciliationis
si
ex
animo
ad
Deum
se
convertant.
Et
emphatice
ponit
nomen
Ierosolymae:
quia
si
tanta
fuisset
obstinatio
vel
apud
Chaldaeos,
vel
apud
Aegyptios,
fuisset
quidem
hoc
inexcusabile,
sed
non
adeo
mirum.
Ubi
autem
populus,
cui
lex
destinata
est,
et
cui
Deus
familiariter
patefecit
salutis
doctrinam:
ubi
ergo
populus
ille
ita
obduruit,
ut
abiiciat
omnes
admonitiones,
nonne
hoc
est
portentosum?
Tandem
adiungit
ipsos
esse
rebelles
rebellione
pertinaci,
hoc
est,
non
tantum
levitate,
vel
incogitantia,
vel
subita
aliqua
cupiditate
fuisse
alienatos
a
Deo,
sed
ita
pertinaciter
ut
frustra
omnem
operam
consumant
prophetae
in
illis
docendis
et
hortandis:
ideo
vocat
rebellionem
fortem,
quamvis
hic
sumatur
pro
perpetua,
ut
aliis
multis
locis.
Causam
autem
assignat,
quod
scilicet
apprehenderint
fraudem,,
id
est,
mordicus
adhaeserint
fraudi.
Verum
fraudem
accipit
propheta,
non
qua
fallitur,
aut
circumvenitur
proximus,
sed
hypocrisin,
qua
se
ita
excaecant
homines
ut
nolint
aut
attendere
ad
verbum
Dei,
aut
oculos
aperire
ad
claram
lucem.
Ubi
igitur
ita
se
demergunt
homines
certa
malitia
in
tenebras,
dicuntur
apprehendere
fraudem:
quemadmodum
Psal.
32
(v.
2)
quum
David
praedicat
beatum
esse
hominem,
in
cuius
spiritu
non
est
dolus,
non
accipit
dolum,
ut
communiter
solemus:
sed
accipit
pro
corde
duplici.
Nam
dixerat
prius
beatos
esse,
quibus
remissa
sunt
peccata,
quibus
non
imputatur
iniquitas:
adiungit
explicationis
causa,
modo
non
sit
dolus
in
spiritu.
Quare?
nam
profani
homines
videntur
sibi
esse
beati:
neque
enim
sentiunt
suam
miseriam,
quoniam
obtecti
sunt
suis
involucris.
Ille
est
dolus
de
quo
loquitur
David.
Eodem
sensu
dicit
propheta
noster
eos
fraudem
apprehendisse,
qui
ita
sunt
involuti
tene-
|