7:499
499
ACTA
SYNODI
TRIDENTINAE
500
que
vel
impietas,
vel
ignorantia
eorum
fuerit,
qui
baptismum
nobis
administrarunt:
solus
enim
Christus
est,
qui
vere
et
proprie,
per
manum
cuiuslibet
hominis,
baptizat.
In
V.
Ne
circumveniantur
imperiti:
inter
liberum
et
necessarium
medius
est
aliquis
gradus.
Qualiter
hoc
posterius
vocabulum
accipiunt
Romanenses.
Nam
et
nos
baptismi
usum
necessarium
confitemur:
ne
cui
liceat
vel
negligentia,
vel
contemptu,
ipsum
omittere.
Atque
hoc
modo
nequaquam
liberum
facimus.
Nec
fideles
modo
severe
astringimus
ad
eius
observationem,
sed
ordinarium
quoque
Dei
instrumentum
asserimus,
ad
nos
lavandos
et
renovandos,
ad
salutem
denique
nobis
communicandam.
Hoc
tantum
excipimus,
ne
manus
Dei
instrumento
sit
alligata:
quin
possit
per
se
hominum
salutem
perficere.
Nam
ubi
deest
baptismi
facultas,
abunde
valet
sola
Dei
promissio.
Verum
hac
de
re
in
superiorem
sessionem
aliquid
dictum
est.
In
VI
Paradoxum,
quod
damnant,
nos
quoque
repudiamus,
vel
hanc
unam
ob
causam,
quod
fidei
vitam
exstinguit.
In
VII.
[pag.
278]
Si
intelligerent,
quid
sit
lex
Christi,
de
reliquo
non
difficulter
conveniret:
sed
ut
de
Christi
lege
solent
loqui,
hoc
uno
capite
demonstrant,
quam
procul
absint
a
vera
baptismi
notitia.
Neque
tamen
ignoro,
quid
eos
fefellerit.
Nam,
quemadmodum
circumcisione
ad
servandam
Moysis
legem
obligari
hominem
docet
Paulus
(Gal.
5,
3):
ita
et
in
baptismo,
quoad
legem
Christi,
similem
obligationem
statuunt.
Atque
haec
quidem
comparatio
apta
foret,
nisi
in
primo,
ut
aiunt,
limine
impingerent:
nam
vehementer
errant,
dum
existimant
Paulum
de
vero
circumcisionis
usu,
ac
non
potius
de
abusu,
illic
disserere.
Nam
si
implendae
legis
fuerunt
debitores,
quicunque
fuerunt
circumcisi:
sequitur,
maledictioni
fuisse
obnoxios.
Atqui
longe
aliter
docet
idem
Paulus
(Rom.
4,
11):
quum
circumcisionem
sigillum
appellat
iustitiae
fidei.
Qui
autem
opus
esse
meritorium
fingebant,
iis
etiam
erat
professio
servandae
legis.
Nobis
quid
hodie
baptismus?
Tametsi
chirographum
est
mutuae
inter
nos
et
Deum
obligationis,
hoc
tamen
habet
praecipuum,
ut
de
gratuita
peccatorum
remissione
perpetuaque
adoptionis
gratia
nos
certiores
reddat.
Quod
cum
Tridentina
affirmatione
aeque
pugnat,
atque
liberatio
contraria
est
servituti.
In
VIII.
Unus
est
legislator,
inquit
Iacobus
(4,
12),
qui
potest
servare
et
perdere.
Ubi
falsum
hoc
esse
|