9:498  sius,  inquit,  divinus,  et  immortali  laude  dignus.  Quis  negat?  Sed  quid  ad  rem?  nempe,  quia  scribit  Christum  fuisse  pontificem  per  suum  corpus,  et  per  idem  mysterium  nobis  tradidisse  dicendo:  Hoc  est  corpus  meum,  et:  Hic  est  novi  non  veteris  testamenti  sanguis,  constare  eum  de  vero  corpore  et  sanguine  in  coena  loqui.  Ergone  falsum  sanguinem  imaginamur,  [pag.  61]  dum  negamus  absque  nefario  divortio  posse  disiungi  haec  verba:  Corpus  quod  pro  vobis  traditur,  Sanguis  qui  funditur  in  remissionem  peccatorum?  Recte  ergo  Athanasius  consecratum  nobis  esse  mysterium  docet  per  carnem  Christi  et  sanguinem,  nec  aptius  quidquam  ad  sensus  nostri  explicationem  dici  potuit:  quia  nisi  vera  carne,  et  vero  sanguine  praeditus  esset  Christus  (quod  unum  illic  agitur)  inanis  esset  coenae  consecratio,  qua  salus  nobis  in  illis  statuitur.  Hilarium  quam  praepostere  nobis  obiiciat,  ante  ostendi,  qui  de  vivifica  Christi  participatione,  quae  externum  coenae  usum  non  flagitat,  sed  perpetuum  vigorem  obtinet  in  fidelibus,  aperte  disserit.  De  ea  negat  Heshusius  se  disceptare.  Quorsum  igitur  in  nos  torquet  eius  verba,  quae  a  causae  statu  aliena  sunt?  Longe  vero  insulsius,  quod  dicit  nos  refutari  hoc  uno  verbo,  carnem  Christi  sub  mysterio  nos  accipere.  Quasi  vero  Sub  mysterio,  non  tantundem  valeat  atque  Sacramentaliter:  quod  rursus  perquam  apposite  dictum  est  ad  doctrinae  nostrae  confirmationem.  Verum  ne  stultitia  tantum  peccare  quis  putet,  extremam  quoque  malitiam  adiungit,  quod  dicamus  solam  divinitatem  nobis  in  coena  dari.  En  cur  solum  hunc  locum  posse  ad  dirimendam  controversiam  omnibus  satisfacere  pronunciet.  Eundem  in  citando  Epiphanio  se  prodit.  Disputat  ille  quomodo  creatus  sit  homo  secundum  imaginem  Dei.  Quia  si  de  corpore  hoc  intelligitur,  non  conveniet  similitudo  inter  visibile  et  palpabile,  et  inter  spiritum  invisibilem  atque  incomprehensibilem.  Si  vero  ad  animam  referre  placeat,  longam  distantiam  esse  ostendit:  quia,  ut  est  multis  infirmitatibus  et  vitiis  obnoxia,  deitatem  in  se  non  continet,  [pag.  62]  Concludit  ergo,  Deum,  qui  incomprehensibilis  est,  vere  praestare  quod  hominibus  secundum  imaginem  largitur.  Postea  adiungit:  ,,Et  quam  multa  sunt  a  similibus  deducta!  Videmus  enim  ut  acceperit  servator  in  manus  suas,  sicut  habetur  in  evangelio,  ut  steterit  in  coena,  et  acceperit,  et  post  actas  gratias  dixerit:  Istud  est  hoc  meum.  Videmus  autem  quod  non  sit  aequale  neque  simile  vel  imagini  corporeae,  vel  deitati  invisibili,  vel  figuris  membrorum.  Hoc  enim  est  rotundum  et  quoad  facultatem  insensibile.  Voluit  tamen  per  gratiam  dicere,  Istud  est  hoc  meum,  et  fidem  nemo  abrogat  sermoni.  Nam  qui  non  credit  ipsum  esse  veracem,  sicuti  loquutus  est,  excidit  a  gratia  et  fide."  Statum  causae  teneant  lectores.  Contendit  Epiphanius,  32