55:498
graeci
participium
absolutum
habent.
Alii
addunt
eaoxooc:
sed
eodem
fere
sensu.
Intelligit
enim
eos
discessionem
facere
ab
ecclesia,
quoniam
disciplinae
iugum
ferre
nequeant,
ut
qui
carni
addicti,
a
spirituali
vita
abhorreant.
Anima
hic
spiritui,
hoc
est,
renovationis
gratiae
opponitur:
ideoque
vitiosum
ingenium
significat,
quale
est
in
hominibus
nondum
regenitis.
Nam
in
hac
degenere
natura,
quam
ab
Abraham
trahimus,
nihil
nisi
crassum
est
ac
terrenum:
ut
nulla
pars
nostri
ad
Deum
adspiret,
donec
renovati
simus
eius
spiritu.
20.
Vos
autem
dilectis
sanctissimae
vestrae
fidei
vosmet
superstruentes,
in
spiritu
sancto
precantes*
21.
vosmet
in
caritate
servate,
exspectantes
misericordiam,
Domini
nostri
Iesu
Christi
in
vitam
aeternam.
22.
Et
hos
quidem
miseramini,
diiudicantes:
23.
Ulos
vero
per
timorem
servate,
ex
incendio
rapientes,
odia
prosequentes
etiam
maculatam
a
carne
tunicam.
24.
Ei
autem
qui
servare
potest
vos
a
peccato
immunes,
et
statuere
in
conspectu
gloriae
suae
irreprehensibiles
cum
exsultatione,
25.
soli
sapienti
Deo,
servatori
nostro,
gloria
et
magnificentia,
et
imperium,
et
potestas,
nunc,
et
in
omnia
saecula.
Amen.
20.
Vos
autem,
ete.
Modum
ostendit
quo
omnes
Satanae
machinas
disiicere
queant:
nempe
sic
caritatem
habentes
fidei
annexam,
quasi
in
custodia
excubent
usque
ad
Christi
adventum.
Verum,
ut
creber
ac
densus
in
metaphoris,
suas
hic
quoque
loquendi
formas
habet,
quae
breviter
notandae
sunt.
Iubet
primo
loco
ut
se
fidei
superstruant.
Quo
significat,
retinendum
esse
fidei
fundamentum:
sed
primam
institutionem
non
sufficere,
nisi
assidue
ad
profectum
contendant,
qui
in
recta
fide
sunt
iam
fundati.
Sanctissimam
appellat
eorum
fidem,
ut
solide
in
eam
recumbant,
eiusque
firmitudini
innixi,
nunquam
vacillent.
Sed
quum
tota
hominis
perfectio
in
fide
consistat,
absurdum
esse
videtur
quod
superstruere
aliud
aedificium
iubet,
quasi
fides
tantum
inchoet
hominem.
Hano
quaestionem
solvit
apostolus
quum
statim
addit,
aedificari
homines
super
fidem,
addita
caritate.
Nisi
forsan
ita
accipere
quispiam
malit,
homines
fidei
superstrui,
quod
in
ea
proficiunt.
Et
certe
quotidiani
fidei
progressus
efficiunt,
ut
ipsa
in
iustum
aedificii
modum
assurgat.
Hoc
modo
praeciperet
apostolus,
in
fide
crescendum
esse,
instandum
pre
cibus,
et
caritate
retinendam
esse
vocationem.
In
spiritu
sancto
precantes.
Haec
perseverandi
ratio,
si
Dei
virtute
instructi
simus.
Ergo
quoties
de
fidei
constantia
agitur,
ad
preces
confugiendum
est.
Quia
autem
perfunctorie
vulgo
oramus,
addit,
In
spiritu:
ac
si
diceret,
Tantam
esse
pigritiam,
tantumque
frigus
carnis
nostrae,
ut
rite
orare
nemo
queat
nisi
spiritu
Dei
excitatus:
sic
ad
diffidentiam
32
|