39:498
positione,
Seraiam
fuisse
legatum
regis,
qui
tolleret
offensas
a
Babyloniis
conceptas.
Hoc
autem
factum
fuit
quarto
anno
Zedechiae.
Iam
quum
nominat
Seraiam
principem
quietis,
non
dubito
quin
hoc
ad
mansuetudinem
eius
referri
debeat,
et
miror
in
re
tam
perspicua
interpretes
anxie
sudare:
alius
vertit,
nempe
Chaldaeus,
principem
oblationum,
quasi
praefuerit
muneribus
quae
offerebantur
regi:
alii
divinant
fuisse
hominem
facetum,
qui
regem
in
metu
oblectaret.
Alii
vero
principem
quietis
putant
vocari,
quia
continuerit
urbem
in
statu
tranquillo:
sed
illa
omnia
sunt
violenta.
Mihi
igitur
non
aliud
potest
probari
quam
hunc
principem
fuisse
quietum.
Non
igitur
referri
debet
ad
officium
hoc
nomen
quietis,
sed
genitivus
accipitur
loco
epitheti,
quod
fuerit
princeps
ille
tranquillus,
hoc
est?
ingenio
placido.
Et
non
abs
re
addita
fuit
haec
commendatio:
quia
scimus
quam
fastuose
respuant
proceres
si
quid
mandatur
a
servis
Dei.
Poterat
excipere
Seraiah
se
mitti
Babylonem
non
ab
homine
privato
et
gregario,
sed
ab
ipso
rege:
poterat
ergo
superbe
obiurgare
prophetam,
quod
nimis
licentiae
sibi
arriperet,
Quisnam
tu
es?
quod
audes
mihi
praecipere,
quum
sustineam
personam
regis,
et
eius
nomine
venturus
sim
ad
regem
Babylonis?
deinde
tu
hic
omnia
perturbas
quum
iubes
me
legere
hoc
volumen:
quid
si
apud
me
deprehensum
fuerit?
quid
si
aliqui
suspicati
fuerint
me
tale
aliquid
ferre
Babylonem:
ego
primum
ferrem
mortem
meam
in
sinu,
deinde
essem
perfidus
regi
meo:
nam
hoc
modo
tota
legatio
esset
plus
quam
odiosa.
Quum
ergo
Seraiah
posset
haec
omnia
colligere
ad
repudiandum
mandatum,
quod
dabat
Ieremias,
ideo
exprimitur
eius
mansuetudo,
quod
scilicet
fuerit
homo
placidus,
et
qui
non
detractaret
talem
provinciam,
qui
esset
denique
paratus
ad
praestandum
Deo
et
servo
eius
obsequium.
In
summa
laudatur
hic
docilitas
Seraiae,
quod
tanta
facilitate
admiserit
prophetam,
quod
passus
fuerit
ab
eo
sibi
praecipi:
deinde
quod
etiam
non
dubitaverit
exsequi
quod
mandabat,
quum
tamen
esset
id
capitale:
praesertim
quum
esset
valde
adversum
legationi,
ubi
rex
Babylonis
reconciliandus
erat.
Et
certe
hoc
exemplum
observatu
dignum
est,
quod
Seraiah
neque
periculo
fuit
absterritus,
quin
cito
prophetae
mandato
pareret,
neque
etiam
se
ipsum,
vel
iniunctum
sibi
munus
respexit,
ut
pro
communi
more
procerum,
honoris
sui
praetextu
reiiceret
prophetam
:
sed
deposita
persona,
et
oblitus
omnis
suae
magnitudinis,
fuerit
discipulus
Ieremiae,
qui
tamen,
ut
satis
notum
est,
pridem
coeperat
contemni
a
populo,
et
aliquoties
fere
ad
mortem
protractus
fuerat.
Est
igitur
insigne
hoc
elogium
virtutis
in
Seraiah,
quod
tanta
modestia
et
facilitate
amplexus
est
quidquid
a
propheta
dictum
fuerat,
et
certo
vitae
discrimine
obedivit
eius
mandato.
Nunc
sequitur,
32
|