37:498  sanctum,  hoc  non  ponitur  honoris  causa.  Est  quidem  per  se  praeclarum  hoc  elogium,  quod  Deus  sibi  hunc  populum  consecravit,  quod  voluerit  esse  quasi  primitias  frugum  suarum:  sed  tenenda  est  obliqua  antithesis  inter  ingentem  hanc  et  incomparabilem  Dei  gratiam,  et  pravitatem  populi,  qui  a  Deo  tam  liberali  et  benefico  postea  defecit.  Hoc  igitur  sensu  dicit  Ieremias  Israelem  esse  sanctitatem  Deo,  hoc  est,  esse  segregatum  ab  aliis  omnibus  populis,  ut  illic  refulgeat  Dei  gloria.  Postea  adiungit  esse  primitias  frugum.  Nam  quamvis  fruges  quaecunque  in  terra  nascuntur,  merito  consecratae  sint  Deo,  cuius  virtute  nascuntur  :  tamen  scimus  delectas  fuisse  primitias,  quae  altari  impositae  essent  quasi  sacer  cibus.  Quum  ergo  Deus  iussisset  sibi  in  lege  offerri  primitias,  et  eas  postea  dedisset  sacerdotibus,  hic  ex  consueto  ritu  dicit  populum  Israeliticum  esse  primitias  frugum  suarum.  Nam  gentes,  quae  tunc  ubique  habitabant,  non  erant  extra  imperium  Dei  (est  enim  omnium  creator:  deinde  omnibus  semper  exhibuit  se  patrem  ac  nutritium),  sed  praeteritis  aliis  gentibus,  solum  genus  Abrahae  sibi  elegit,  et  quidem  hac  lege,  ut  illud  protegeret  sua  virtute  et  auxilio.  Quum  ergo  Deus  ita  unam  gentem  sibi  devinxerit,  quanta,  et  quam  arcta  et  sancta  esse  debuit  obligatio  illius  populi?  Eo  igitur  foedior,  et  magis  detestabilis  fuit  perfidia,  quum  populus  ita  sprevit  singulares  illas  gratias,  quas  Deus  in  ipsum  contulerat.  Nunc  ergo  videmus  quorsum  propheta  dicat  Israelem  fuisse  Deo  sanctum,  et  primitias  frugum  eius.  Interea  tacite  subindicat  venturum  esse  tempus,  quo  Deus  sibi  etiam  alios  populos  colligat.  Nam  in  primitiis  populus  dicabat  et  offerebat  Deo  totum  anni  proventum.  Sic  ergo  Israel  fuit  similis  primitiis,  quia  postea  Deus  sibi  etiam  assumpsit  extraneas  gentes,  quae  multis  saeculis  habitae  fuerant  quasi  profanae.  Sed  tamen  hoc  praecipue  spectavit,  gravissimam  esse  populi  culpam  qui  non  agnosceret  quae  et  quanta  beneficia  in  ipsum  contulisset  Deus.  Iam  addit,  Quicunque  comederint  ipsum,  contrahent  noxam.  Dixi  mihi  magis  placere  hunc  sensum,  quia  sequitur  continuo  post  explicatio,  Malum  veniet  super  eos.  Non  intelligit  ergo  Deus  simpliciter  reos  esse  criminis,  qui  comederint  primitias  illas:  sed  hoc  potius  ad  poenam  refert  :  quasi  diceret,  Non  impune  comedent  profani  has  primitias,  quae  mihi  dicatae  sunt.  Si  quis  enim  ad  se  rapuisset  primitias,  Deus  sumpsisset  de  illo  vindictam  sacrilegio  dignam.  Si  quis  tamen  malit  aliter  exponere,  quod  scilicet  nefas  sit  laedere  Israelem,  aut  inferre  ullam  iniuriam,  quia  sit  sub  tutela  Dei,  non  admodum  repugno.  Verum  tamen  phrasis  linguae  potius  in  diversam  partem  nos  ducit,  nempe  non  tantum  noxios  fore,  qui  Israelem  laeserint,  sed  etiam  non  posse  effugere  vindictam  Dei.  Quare?  Malum  enim  veniet  super  32