40:497
497
1N
EZECHIELIS
PROPH.
CAP.
XX.
498
igitur
introduxeram
ipsos
in
terram,
pro
qua,
vel
de
qua
manum
meam
levaveram,
ut
darem
eam
ipsis:
viderunt,
inquit,
omnem
collem
excelsum,
et
omnem
arborem
frondosam,
vel
ramosam,
et
illic
sacrificarunt
Deus
altare
unum
volebat
sibi
exstrui,
et
uno
in
loco
offerri
sacrificia:
imo
quum
populus
nondum
haberet
certam
et
fixam
stationem,
noluit
Deus
ullum
altare
sibi
construi
ex
lapidibus
politis,
ne
quod
vestigium
maneret,
sed
fieri
tumulum
duntaxat
rudem
ex
cespitibus,
vel
ex
lapidibus
asperis.
Iam
dicit,
quotquot
illis
obiecti
fuerunt
colles,
et
arbores
frondosae,
totidem
fuisse
illecebras
ad
superstitionem.
Haec
igitur
contumelia
est
quam
Deus
illatam
sibi
esse
nunc
conqueritur.
Docet
autem
hic
locus
ut
alii
similes,
non
tantum
corrumpi
Dei
cultum
ubi
transfertur
eius
honor
ad
idola,
sed
ubi
homines
sua
figmenta
ingerunt,
et
quasi
fermento
contaminant
quod
Deus
praeceperat.
Tenendum
igitur
est,
duas
esse
idololatriae
species,
quarum
una
crassior
est,
nempe
ubi
palam
coluntur
idola,
et
supponitur
Moloch,
vel
quispiam
ex
Baalim
Deo
vivo:
illa
est
superstitio
quasi
palpabilis,
quia
Deus
quodammodo
e
suo
gradu
deiicitur.
Sed
altera
quoque
idololatria
quamvis
sit
occultior
Deo
tamen
es
abominabilis,
nempe
ubi
sub
praetextu
nominis
ipsius
audacter
homines
comminiscuntur
quidquid
ipsis
venit
in
mentem,
et
ita
varios
cultus
instituunt:
quemadmodum
hodie
in
papatu
videmus
statuas
adorari,
videmus
invocari
mortuos:
denique
innumeris
modis
spoliari
Deum
suo
honore.
Ergo
quidquid
papistae
garriant,
tenentur
tamen
convicti:
et
mirum
est,
ipsos
non
prorsus
obmutescere,
quum
adeo
crassae
sint
eorum
superstitiones,
ut
pueri
quoque
ipsi
animadvertant.
Sed
aliae
sunt
superstitiones
magis
speciosae
et
fucatae.
Nam
ubi
multa
excogitarunt
in
Dei
honorem,
illic
neque
Barbara,
neque
Christophorus
in
medium
prodibunt,
sed
Dei
nomen
obtegit
illas
omnes
abominationes.
Atqui
videmus
frivolam
esse
excusationem,
dum
homines
obtendunt
sibi
nihil
aliud
esse
in
animo
quam
Deum
colere.
Neque
enim
duntaxat
Deus
asserit
sibi
uni
solidum
cultum,
sed
vult
etiam
coli
suo
non
hominum
arbitrio
:
vult
legem
suam
unicam
esse
regulam
veri
cultus:
ac
proinde
repudiat
omnes
cultus
fictitios.
Accusat
igitur
merito
propheta
noster
Israelitas,
quod,
converterint
oculos
ad
omnem
collem
excelsum,
et
ad
omnem
arborem
frondosam,
et
illic
obtulerint
irritationem
oblationis
suae.
Vocat
irritationem
oblationis
quod
non
tantum
stulte
profunderent
multam
pecuniam
in
vitiosos
illos
cultus,
sed
quod
Deum
quoque
ad
iram
provocarent.
Videmus
ergo
homines
non
modo
ludere
operam
ubi
declinant
a
Dei
mandatis,
et
temere
sudare
in
suis
superstitionibus
:
sed
Deum
ad
certamen
provocare,
quia
scilicet
eripiunt
illi
ius
legislatoris.
Nam
penes
ipsum
est
decernere
quo-
Ccdvini
opera.
Vol.
XL.
|