|
5:496
catholicorum,
qui
in
privatis
tractatibus
aliquid
vel
approbare
vel
permittere
possent,
vel
forte
ipsis
invitis
decerneretur,
quod
esset
in
magnam
Dei
offensionem
et
animarum
perniciem,
ut
supra
dictum
est.
Eant
nunc
qui
pontificem
negant
de
servandi??conscientiis
esse
sollicitum.
Ne
quid
enim
suscipienda
ecclesiae
reformatione
peccent
pii
principes,
et
in
eo
conscientiam
suam
saucient,
mavult
hanc
conscientiam
coram
Deo
et
hominibus
sustinere,
ut
se
autore
non
solum
non
corrigantur
manifesta
vitia,
quae
in
ecclesiam
invaserunt,
sed
quotidie
etiam
augeantur.
Quid
enim
aliud
est
correctionem
reiicere
in
concilium,
quam
omne
corrigendi
studium
prorsus
abiicere?
Ac
bellum
certe
argumentum
obtenditur:
possent
aliquid
approbare,
vel
concedere
principes,
posset
aliquid
invitis
ipsis
decerni,
quod
in
magnam
cederet
Dei
offensionem
et
animarum
perniciem.
Id
ergo
periculi
ut
vitent,
concilio
melius
est
omnia
corrigenda
delegare.
Eius
porro
convocandi
arbitrium
penes
pontificem
sit:
quis
enim
dubitet
fideliter
daturum
operam,
ut
primo
quoque
die
cogatur?
Nempe
indictionem
saltem
mantuanam
promulgabit,
quae
mox
in
fumum
abeat.
Iam
nimis
meticulosi
sunt
principes,
nisi
se
omni
religione
solutos
credant,
ubi
in
tam
fidelem
vicarium
se
exoneraverint.
Nihil
enim
dubium
est,
quin
sic
a
iudicio
Dei
liberentur.
Atqui
periculum
illud,
quod
iste
[fol.
37]
tam
formidabile
facit,
ne
quid
perperam
decernatur
aut
concedatur,
quale
est
hoc
tempore?
Petunt
enim
protestantes,
ut
ad
normam,
quam
semel
Deus
per
apostolos
posuit
et
sanguine
Christi
sui
confirmavit,
ecclesiae
reformentur.
An
evangelium
quod
Deus
omni
creaturae
voluit
praedicari
tam
obscurum
est,
ut
nesciatur
quo
nos
ducat?
Nonne
exemplar
quod
sequamur
habemus
in
veteri
et
puriore
ecclesia?
Nonne
exstant
et
decreta
veterum
conciliorum
et
patrum
sententiae
satis
clarae,
quae
adiuvare
nos
et
quasi
dirigere
ad
scopum
poterunt?
Ad
haec
an
putamus
fallere
Christum,
quum
spiritum
suum
pollicetur
omnibus,
qui
ex
corde
ipsum
invocaverint?
Tot
adminiculis
quum
nos
Dominus
confirmet,
hoc
unum
terriculamentum
nos
percellet,
ne
opem
ferre
ecclesiae
extremo
periculo
laboranti
audeamus,
timendum
esse,
ne
quid
perperam
inconsulto
romano
pontifice
fiat.
Interim
quum
tota
ferme
religio
apud
homines
collapsa,
ad
extremam
quodammodo
ruinam
inclinet,
quum
ecclesia
lacera
et
discerpta
fidem
nostram
imploret,
sponsione
pontificis
suffulti
securis
animis
connivebimus?
Quod
si
ad
concilium
reiectum
erit,
maiestates
suae
et
reliqui
omnes
vacabunt
omni
culpa.
Quasi
vero
unquam
habendum
sit,
si
potestas
illis
demandetur.
|