40:495
495
PEAELEOTIONES
496
Non
dubium
est
quin
Deus
continuet
eandem
doctrinam.
Hinc
ergo
colligimus
datas
fuisse
leges
non
bonas
populo,
ubi
se
addixit
variis
erroribus,
et
Dei
loco
idola
sua
quae
fabricaverat
coluit:
ideo
subiicitur,
pollui
ipsos
in
muneribus
suis.
Hoc
autem
ideo
additum
fuit
a
propheta,
ne
exciperent
Iudaei
se
tamen
non
prorsus
abiecisse
Dei
cultum.
Miscebant
enim
(ut
ante
vidimus,
et
paulo
post
repetet
propheta)
caeremonias
legis
cum
figmentis
gentium:
hoc
modo
putabant
se
erga
Deum
belle
defungi,
quamvis
adderent
suas
mixturas.
Hic
propheta
occurrit,
et
praecidit
ansam
tergiversationi
ipsorum,
quod
scilicet
polluti
fuerint
etiam
in
suis
muneribus,
quia
nihil
fuit
sincerum
vel
purum,
quum
ita
corrumperent
praecepta
Dei
suis
commentis.
Utcunque
ergo
quotidie
munera
sua
obtulerint,
et
professi
fuerint
se
offerre
vero
Deo:
nihil
tamen
hoc
modo
adepti
sunt,
quia,
ut
dictum
fuit,
abominatur
Deus
eiusmodi
mixturam,
neque
ferre
potest
ut
colatur
pro
arbitrio
hominum,
sed
vult
filios
suos
simpliciter
contentos
esse
suis
mandatis.
Nunc
videmus
quorsum
tendat
consilium
prophetae:
Deus
ipsos
polluit
in
muneribus
suis,
hoc
est,
reddidit
ipsorum
munera
tanquam
foetida,
utcunque
putarent
se
officio
suo
satisfacere.
Quare?
nempe
inquit,
quum
traiicerent
quidquid
aperit
vulvam.
Hic
speciem
unam
duntaxat
propheta
attingit,
sed
per
synecdochen
designat
omnes
superstitiones,
quibus
vitiabant
Iudaei
purum
Dei
cultum.
Fuit
autem
superstitio
haec
plus
quam
detestabilis,
traiicere
filios
suos
et
lustrare,
ut
eos
idolis
consecrarent.
Sed
tantum
de
primogenitis
loquitur
Deus
hoc
loco,
ut
crimen
magis
exaggeret.
Lustratio
quidem
illa
fuit
generalis:
sed
quia
Deus
sibi
addixerat
primogenitos,
et
voluerat
certo
pretio
redimi,
et
ea
in
re
volebat
celebrari
memoriam
redemptionis,
quod
scilicet
incolumes
evaserant
primogeniti
Israel,
imo
omnes
foetus
primogeniti
animalium
quum
e
medio
tolleret
primogenitos
Aegypti,
eos
ipsos
qui
specialiter
devoti
erant
et
sacri
Deo,
traiicere,
et
idolis
offerre,
nonne
prodigiosum
fuit?
Videmus
ergo
prophetam
non
frustra
hic
loqui
de
primogenitis,
lit
perderem
ipsos,
inquit,
et
cognoscant
quod
ego
sim
Iehovah.
Hic
ostendit
Deus
se
gradatim
fuisse
progressum
ad
ultimam
vindictam,
et
hac
ratione
magis
convictus
fuit
populi
stupor,
quod
interea
nunquam
reputavit
manifesta
eius
iudicia.
Si
Deus
subito
e
coelo
et
uno
impetu
vindictam
suam
exsereret,
non
mirum
esset,
homines
reddi
attonitos:
sed
ubi
spatium
illis
concedit,
et
inducias,
ut
per
otium
secum
expendant:
et
interea
non
uno
tantum
modo,
sed
pluribus
ipsos
admonet,
ut
resipiscant,
si
manent
semper
iidem,
neque
tanguntur
ullo
sensu,
hac
socordia
ostendunt
se
prorsus
esse
desperatos:
idque
nunc
intelligit
propheta.
Sed
quod
addit,
ut
cognoscant
quod
ego
sim
Iehovah,
significat
quia
non
|