9:494  nis  non  est  relictus  ambigendi  locus.  Nunc  enim  et  ipsius  Domini  professione,  et  fide  nostra,  vere  caro  est  et  vere  sanguis  :  et  haec  accepta  et  hausta  efficiunt  ut  et  nos  in  Christo  et  Christus  in  nobis  sit.  An  non  haec  veritas  est?  Est  ergo  ipse  in  nobis  per  carnem,  et  sumus  in  eo:  dum  secum  hoc,  quod  nos  sumus,  in  Deo  est.  Quod  autem  in  eo  per  sacramentum  communicatae  carnis  et  sanguinis  simus,  ipse  testatur,  dicens:  Et  hic  mundus  iam  me  non  videt,  vos  autem  me  videbitis  :  quoniam  ego  vivo,  [pag.  55]  et  vos  vivetis:  quoniam  ego  in  patre,  et  vos  in  me,  et  ego  in  vobis  (Ioann.  14,  19  seqq.).  Si  voluntatis  tantum  unitatem  intelligi  vellet,  cur  gradum  quendam  atque  ordinem  consummandae  unitatis  exposuit,  nisi  ut  quum  ille  in  patre  per  naturam  divinitatis  esset,  nos  in  eo  per  corporalem  eius  nativitatem,  et  ille  rursum  in  nobis  per  sacramentorum  mysterium  inesse  crederetur,  ac  sic  perfecta  per  mediatorem  unitas  doceretur:  quum  nobis  in  se  manentibus  maneret  in  patre,  et  in  patre  manens  maneret  in  nobis,  et  ita  ad  unitatem  patris  proficeremus:  quum  qui  in  eo  naturaliter  secundum  nativitatem  inest,  nos  quoque  in  eo  naturaliter  inessemus,  ipso  in  nobis  naturaliter  permanente?  Quod  autem  in  nobis  naturalis  haec  unitas  sit,  ipse  ita  testatus  est:  Qui  edit  carnem  meam,  et  bibit  sanguinem  meum,  in  me  manet,  et  ego  in  eo  (Ioann.  6,  56).  Non  enim  quis  in  eo  erit,  nisi  in  quo  ipse  fuerit,  eius  tantum  in  se  assumptam  habens  carnem,  qui  suam  sumpserit.  Et  paulo  post:  Haec  vitae  nostrae  causa  est,  quod  eam  in  nobis  carnalibus  manentem  habemus  per  carnem  Christi.  Quamvis  saepius  repetat  naturaliter  nos  Christo  unitos,  ex  hac  tamen  clausula  apparet  non  alio  tendere  nisi  ut  probet  vitam  Christi  in  nobis  manere,  quia  unum  cum  ipso  sumus.  Nec  minus  clare  Irenaeus  de  perpetua,  quae  spiritualis  est,  coniunctione  loqui  se  demonstrat.l)  Nostra,  inquit,  sententia  consonans  est  eucharistiae,  et  eucharistia  confirmat  nostram  sententiam.  Offerimus  enim  ei  quae  sunt  eius,  congruenter  communicationem  et  unitatem  praedicantes  carnis  et  spiritus.  Quemadmodum  enim  qui  est  e  terra  panis  percipiens  vocationem  Dei,  iam  non  est  communis  panis,  sed  eucharistia  ex  duabus  rebus  constans,  terrena  et  coelesti:  sic  et  corpora  nostra  percipientia  eucharistiam,  iam  non  sunt  corruptibilia,  [pag.  56]  spem  resurrectionis  habentia.  Libro  autem  quinto  fusius  exponit  nos  esse  Christi  membra  et  carni  eius  unitos  propter  eius  spiritum  in  nobis  habitantem.  Haec  ratio  est,  cur  extremae  impudentiae  nos  damnet  Heshusius  quia  adversari  doctrinae  nostrae  negamus  quae  optime  conveniunt.  1)  Lib.  4,  cap.  34.