40:494
enim
hic
legem
suam
comparat
cum
gentium
superstitionibus.
Alii
exponunt
de
tributis,
quae
populus
coactus
est
pendere
extraneis.
Sed
primum
Deus
hic
non
loquitur
tantum
de
una
aetate:
imo
quo
tempore
liberi
adhuc
fuerunt
Iudaei,
haec
vindicta
nihilominus
grassata
fuit.
Deinde
proximo
versu
confirmat
propheta
quod
iam
breviter
attigi,
nempe
leges
vocari
non
bonas,
omnia
hominum
figmenta,
quibus
se
fatigant
dum
existimant
hoc
modo
Deum
rite
coli.
Scimus
enim
quantum
laborent
ac
se
torqueant
miseri
homines,
quos
fascinavit
Satan
suis
praestigiis,
dum
sollicite
sibi
accersunt
multos
ritus,
quia
nullus
est
finis
superstitionum.
Sunt
igitur
illa
statuta
non
bona.
Nam
ubi
multum
sumpserunt
laboris
idololatrae,
non
alia
merces
eos
manet,
quam
ut
tandem
Deus
vindex
appareat,
et
ulciscatur
profanationem
legitimi
sui
cultus.
Ipsi
quidem
longe
aliud
sentiunt,
sed
frustratur
eos
sua
opinio.
Nulla
igitur
merces
speranda
est,
nisi
quae
fundata
est
in
pacto
et
promissione
Dei.
Omnes
autem
vitiosi
et
commentitii
cultus,
omnes
ritus
adventitii,
quos
hinc
inde
homines
attrahunt,
nullam
habent
promissionem
a
Deo.
Ergo
frustra
in
ipsis
fiducia
vitae
reponitur.
Hoc
autem
iam
coepit
Deus
patefacere
in
deserto:
sed
aliis
postea
saeculis
non
destitit
eandem
exercere
vindictam.
Videmus
ut
Moabitarum
superstitionibus
se
addixerint:
unde
hoc?
nisi
quia
Deus
iusto
suo
iudicio
eos
excaecavit.
Expertus
fuerat
ipsos
quasi
indomitos.
Ergo
quasi
emancipavit:
neque
id
solum,
sed
tradidit
ipsos
postea
Satanae:
et
ideo
dicit
se
dedisse
leges
non
bonas.
Poterat
quidem
aliter
loqui
propheta,
ipsos
contempta
iege
Dei
sibi
sapuisse:
stultos
et
temerarios
sibi
fuisse
legislatores:
id
erat
verum,
sed
voluit
exprimere
poenam,
de
qua
loquitur
Paulus
(Rom.
1,
24
sq.),
quum
dicit
tradi
impios
in
reprobum
sensum,
ut
obediant
mendacio,
quia
non
sint
amplexi
veritatem,
et
quia
non
passi
sint
se
divinitus
regi,
ideo
mancipari
imperio
Satanae,
ut
serviant
creaturis.
Nunc
ergo
tenemus
consilium
prophetae:
etiam,
inquit,
dedi
illis
leges
non
bonas:
quasi
diceret
non
aliunde
factum
esse,
ut
populus
ita
se
proiicere
fe
ad
varias
idololatrias,
nisi
quoniam
hoc
modo
ulcisci
voluit
Deus
incredibilem
pervicaciam.
Si
enim
placide
Iudaei
acquievissent
sub
Dei
imperio,
non
dedisset
illis
leges
malas,
hoc
est,
non
passus
fuisset
ita
sub
tyrannide
Satanae
torqueri.
Sed
quum
impliciti
fuerunt
illius
laqueis,
Deus
palam
ostendit
indignos
esse,
quos
ipse
gubernaret,
et
quorum
gereret
curam,
quia
nimis
erant
refractarii.
Sequitur,
26.
Et
contaminavi
ipsos
in
suis
muneribus,
traiiciendo
quidquid
aperit
vulvam,
ut
perderem
ipsos,
ut
quod
(sed
supervacuum
est),
ut
cognoscant
quod
ego
Iehovah.
|