39:493
493
IN
IEREMIAM.
CAP.
LI.
494
auditur
magnus
strepitus.
Solitudo
autem
et
vastitas
affert
silentium.
Sic
ergo
resolvunt
prophetae
verba,
quamvis
resonent
nunc
fluctus,
id
est,
clamores
in
Babylone
tanquam
aquae
magnae,
et
sonitus
vocis
eorum
edatur:
Deus
tamen
perdet
vocem
magnam,
id
est,
magnificam.
Nec
vero
mihi
dubium
est
quin
propheta
per
vocem
magnam
intelligat
magniloquas
illas
iactantias,
quibus
se
efferre
solebant
Babylonii
in
rebus
prosperis.
Quum
ergo
floreret
illa
monarchia,
quasi
e
sublimi
loqui
poterant.
Silentium
ergo
ex
metu
et
pudore
indicit
propheta,
ubi
compescet
Deus
illam
magniloquentiam.
Sed
quod
sequitur
aliter
accipio
:
potius
enim
refero
ad
Medos
et
Persas:
et
ita
est
relativum
sine
antecedente,
sicuti
haec
forma
loquendi
satis
trita
est
Hebraeis.
Modum
ergo
exprimit,
quo
Deus
perdet,
vel
abolebit,
magniloquas
iactantias
Babylonis,
nempe
quia
resonabant
fluctus
eorum,
nempe
Persarum,
tanquam
aquae
magnae,
hoc
est
erumpent
Persae
et
Medi
tanquam
impetuosi
fluctus:
ita
fiet
ut
quiescant
Babylonii
quasi
redacti
in
solitudinem.
Quum
pacati
essent,
et
nemo
hostis
illis
esset
molestus,
tunc
poterant
plenis
buccis
superbiam
suam
evomere.
Magnificus
ergo
fuit
sermo
Babylonis
quantisper
floruit:
sed
ubi
subito
irrupit
hostium
impetus,
tunc
Babylon
obticuit,
vel
obmutuit
prae
illo
horribili
sonitu.
Videmus
ergo
cur
Persas
et
Medos
comparet
undis
violentis,
quae
frangent
et
abolebunt
illum
sonitum,
qui
auditus
fuerat
in
Babylone.
Sequitur,
56.
Quia
venit
super
eam,
super
Babylonem
vastator:
et
deprehensus
est
fortis
eius
(deprehensi
sunt,
vel
capti
fortes
eius),
confractus
est
arcus
eorum:
quia
Deus
retributionum,
Iehovah
reddendo
reddet.
Confirmat
proximam
sententiam.
Quia
enim
res
de
qua
disserit,
creditu
erat
difficilis,
ideo
Deum
proposuit,
et
ostendit
ipsum
esse
autorem
eius
belli.
Nunc
continuat
suum
sermonem,
quod
scilicet
venient
contra
Babylonem
vastatores.
Deo
tribuerat
quod
nunc
transfert
ad
Medos
et
Persas.
Dixerat,
nw>
TW:
nunc
dicit,
venit
TW.
Quisnam
est
ille?
non
Deus,
sed
Cyrus
una
cum
exercitu
illo
duplici
Persarum
et
Medorum,
imo
cum
ingentibus
copiis,
quas
confecerat
ex
multis
gentibus.
Quod
autem
nomen
unum
commune
est
Deo
et
Persis,
hoc
fit
respectu
ministerii.
Proprie
loquendo
Deus
vastator
fuit
Babylonis,
sed
quia
ad
hanc
expeditionem
usus
est
hominum
opera,
et
adhibuit
Persas
et
Medos
tanquam
ministros
et
exsequutores
sui
iudicii:
ideo
transfertur
nomen
illud,
quod
proprie
in
Deum
competit,
ad
ipsos
ministros,
quibus
usus
est.
Eadem
etiam
est
ratio
ubi
de
beneficiis
eius
agitur.
Dicitur
excitasse
servatores
populo
suo:
tamen
ipse
unus
est
servator,
nec
potest
quisquam
mortalium
|