55:491  491  EPIST.  IUDAE  492  semel  noveritis,  quod  Dominus  postquam  ex  terra  Aegypti  populum  servaverat,  postea  non  credentes  perdidit.  6.  Angelos  vero  qui  principatum  suum  non  servaverant,  sed  reliquerant  suum  domicilium,  in  iudicium  magnae  diei  vinculis  aeternis  sub  caligine  servavit  7.  Quemadmodum  Sodoma  et  Gomorrha,  et  quae  circum  erant  urbes,  quum  simili  modo  scortatae  essent,  et  abiissent  post  carnem  alienam,  propositae  sunt  in  exemplar,  ignis  aeterni  iudicium  sustinentes.  5.  Commonefacere,  Vel  modestiae  causa  excusat,  ne  videatur  tanquam  rudes  de  rebus  incognitis  docere:  vel  certe  (quod  mihi  magis  placet)  maioris  vehementiae  causa,  se  nihil  novum  aut  illis  inauditum  afferre  profitetur:  quo  plus  fidei  et  autoritatis  obtineat  quod  dicturus  est.  Ego,  inquit,  tantum  in  memoriam  vobis  revoco  quae  iam  semel  dedicistis.  Quemadmodum  vero  scientiam  illis  tribuit,  ut  ad  cavendum  magis  sint  attenti:  ita  ne  supervacuum  esse  putent  quem  erga  eos  suscipit  laborem,  illos  monitionibus  opus  habere  dicit.  Neque  enim  hic  tantum  est  verbi  Dei  usus,  ut  discamus  quae  nunquam  fuimus  edocti,  sed  etiam  ut  nos  excitet  ad  ea  quae  iam  tenemus,  serio  meditanda,  nec  torpere  nos  in  frigida  notitia  sinat.  Summa  autem  est,  postquam  a  Deo  vocati  sumus,  non  secure  esse  gloriandum  eius  gratia:  sed  potius  sollicite  in  eius  timore  ambulandum.  Quia  si  quis  Deo  in  hunc  modum  illudat,  non  impune  cessurus  sit  gratiae  eius  contemptus.  Hoc  tribus  exemplis  demonstrat.  Primo  enim  ultionem  commemorat  quam  de  incredulis  sumpsit  Deus,  quos  virtute  sua  redemptos  in  populum  cooptaverat.  Eadem  fere  comparatio  est  apud  Paulum,  prioris  ad  Corinth,  decimo  capite.  Summa  est,  quos  Deus  summis  beneficiis  ornaverat,  quos  extulerat  in  eundem  honoris  gradum  quo  nos  hodie  dignatur:  postea  severe  ultus  est.  Ergo  frustra  Dei  gratia  superbiunt  quicunque  eius  vocationi  non  respondent.  Nomen  p  o  p  u  l  i  honorifice  capitur  pro  gente  sancta  et  electa:  ac  si  diceret,  nihil  illis  profuisse  quod  singulari  privilegio  in  foedus  assumpti  essent.  Quum  i  n  c  r  e  d  u  l  o  s  vocat,  fontem  designat  malorum  omnium.  Inde  enim  quaecunque  eorum  peccata  Moses  commemorat,  quod  se  Dei  verbo  regi  non  sustinebant.  Nam  ubi  fidei  subiectio,  necesse  est  ut  simul  in  omnibus  vitae  partibus  constet  erga  Deum  obedientia.  6.  Angelos  vero,  ete.  Argumentum  a  maiori  ad  minus.  Angelorum  enim  conditio  praestantior  fuit  quam  nostra:  et  tamen  eorum  defectionem  horribili  exemplo  ultus  est  Deus.  Non  igitur  perfidiae  nostrae  ignoscet,  si  a  gratia,  in  quam  nos  vocavit,  desciverimus.  Haec  certe  poena  quae  coelorum  incolis  et  tam  excellentibus  ministris  Dei  inflicta  fuit,  assidue  nobis  ante  oculos  versari  debet  :  ne  quando  in  con-