|
5:491
CONSILIUM
PAULI
III.
vel
deliris
theologastris
ingeratur,
non
alio
spectat,
nisi
ut
profundius
in
caecitatem
defigantur
hominum
mentes,
id
nequaquam
monstrum
est.
Monstrum
erit,
si
quidquid
in
ecclesia
geritur
eo
dirigant
Germani,
ut
plebs
ad
legitimum
Dei
cultum
instituta,
omnem
iustitiae
et
salutis
fiduciam
spemque
bonorum
omnium
in
uno
Christo
reponere
edocta,
in
veram
pietatem
[fol.
31]
proficiat.
Atqui
1)
innumeris
superstitionibus
et
Dei
cultus
eversus
est
et
dispersa
in
vanissimas
vanitates
hominum
fiducia,
et
tota
fere
pietas
exstincta
est,
id
nihil
habet
monstri.
Monstrum
erit
si
propheticae
et
apostolicae
doctrinae
locum
apud
se
dederint
Germani,
quae
nobis
praecipit
ab
uno
Deo
pendere,
illi
tribuere
laudem
omnium
bonorum,
ad
illum
unum,
quoties
aliqua
urget
necessitas,
confugere,
quidquid
boni
habemus,
eius
benignitati
acceptum
referre,
vitam
aeternam
non
nisi
gratuita
eius
misericordia
exspectare,
renunciare
nostrae
sapientiae,
ut
illi
dociles
nos
praebeamus,
omnem
propriae
virtutis,
iustitiae,
sanctitatis
gloriam
ac
fiduciam
exuere,
ut
virtute
eius
roborati,
eius
iustitia
induti,
ornati
eius
sanctitate,
in
bonitate
eius
acquiescamus
et
gloriemur,
deinde
totam
istorum
bonorum
summam
sciamus
in
Christo
esse
repositam,
admonet
ne
quam
alibi
particulam
quaeramus.
At
quod
in
varia
deliramenta
Ijominum
mentes
a
vero
Deo
avocatae
distrahuntur,
quod
Dei
gloriam
sacrilega
ingratitudine
inter
creaturas
partiuntur,
quod
mortuos
homines
pro
Deo
invocant,
quod
laudem
bonorum
gratiarumque
actionem
ad
ipsos
a
Deo
transferunt,
varios
sibi
aditus
ad
vitam
aeternam
confingunt,
inani
propriae
sapientiae,
iustitiae,
virtutis,
fiducia
adversus
Deum
superbiunt,
impiis
imaginationibus
Christum
obscurant
et
fere
sepeliunt:
hic
nihil
est
monstri,
nec
timendum
est,
si
in
futurum
ita
pergant.
Monstrum
erit,
si
agnoscant
Germani
nullam
esse
hominibus
cum
Deo
reconciliationem
nisi
in
Christo,
non
aliter
quam
ipsius
intercessione
exorabilem
propitiumque
Deum
nobis
fieri,
quia
omnes
sint
peccatores
indigni
T>ei
conspectu,
non
aliter
recipi
in
gratiam,
nisi
expiatis
per
eius
crucem
peccatis,
omnes
esse
impuros,
nisi
eius
sanguine
abluantur,
nusquam
alibi
quam
in
illo
unico
sacrificio
esse
perpetuam
satisfactionem,
quae
nos
a
damnatione
liberet.
Hac
certitudine
subnixas
conscientias,
indubiam
aeternae
salutis
fiduciam
et
quavis
notitia
solidiorem
concipere
debere.
At
quod
totus
passim
mundus
nova
piacula
et
sacrificia
comminiscitur,
quibus
Dei
iudicium
effugiat,
novos
subinde
mediatores,
quorum
intercessione
se
sustineat
quaerit,
inquinamenta
nescio
quae
pro
ablutionibus
sibi
accersit,
fictitiis
satisfactionibus
redimere
se
coit)
Omnino
legendum.
At
quod.
|