37:491  491  PRAELECTIONES  492  cum  Ieremia,  sed  apud  ipsum  deposuit  quae  volebat  eius  voce  perferri  ad  totum  populum.  Ideo  sequitur,  Et  tu.  Videmus  ergo  prophetam  fuisse  edoctum  a  Domino,  ut  posset  certo  et  intrepide  proferre  quae  postea  videbimus.  Coniunctim  ergo  haec  legenda  sunt,  nempe,  quod  Deus  velit  conscendere  tribunal,  ut  quam  distulit  ultionem  exsequatur:  deinde  quod  velit  Ieremiam  praeconem  esse  vindictae,  ad  quam  ipse  paratus  est.  Tu  ergo.  Illative  hoc  additur:  copula  enim  ita  debet  resolvi,  Tu  ergo,  hoc  est,  quia  audisti  me  iam  fore  ultorem  scelerum  populi,  et  instare  tempus  vindictae  :  deinde  quia  scis  hoc  tibi  fuisse  dictum,  ut  ipsos  admoneas,  quo  magis  reddantur  inexcusabiles:  tu  igitur  nunc  accinge  lumbos  tuos.  Videmus  quorsum  Deus  privatim  alloquutus  sit  servum  suum  Ieremiam,  nempe  ut  publice  deinde  exsequeretur  munus  doctoris.  Et  hinc  colligimus  etiam,  quicunque  vocati  sunt  ad  regendam  Dei  ecclesiam  non  posse  eximi  a  culpa,  nisi  ingenue  et  audacter  proferant  quidquid  sibi  mandatum  est.  Ideo  dicit  Paulus  se  esse  mundum  a  sanguine,  quia  per  domos  singulas  et  publice  annuntiaverat  quaecunque  acceperat  a  Domino,  Act.  20,  26.  Et  alibi  dicit,  Vae  mihi  nisi  evangelizem:  munus  enim  mihi  est  iniunctum  (1.  Cor.  9,  16).  Quod  iubet  Deus  prophetam  accingere  lumbos  suos,  hoc  referri  debet  ad  vestitum,  qui  tunc  in  usu  fuit  Orientalibus,  sicuti  adhuc  manet.  Nam  utuntur  longis  vestibus:  quoties  autem  volebant  aggredi  opus  aliquod,  vel  quoties  suscipiebant  aliquam  profectionem,  solebant  se  accingere.  Dicit  igitur,  Accinge  lumbos  tuos,  hoc  est,  suscipias  hanc  expeditionem,  quam  tibi  iniungo.  Interea  strenuitatem  ab  eo  exigit  ut  expeditus  ad  opus  pergat.  Surge,  inquit,  et  loquere  ad  ipsos  quaecunque  tibi  praecepero.  Denique  his  verbis  significat  Deus  nolle  se  ad  extremum  descendere,  donec  adhuc  tentaverit  an  aliqua  spes  resipiscentiae  sit  in  illo  populo.  Sciebat  quidem  prorsus  esse  desperatos:  sed  voluit  eorum  contumaciam  magis  detegere,  quum  ultimo  loco  Ieremiae  praecepit,  ut  proferret  hanc  ultimam  sententiam  damnationis.  Iterum  repetit  quod  ante  dixerat  Ne  timeas  a  facie  ipsorum.  Et  haec  exhortatio  valde  fuit  necessaria,  quum  Ieremias  subiret  provinciam  non  parum  odiosam.  Perinde  enim  est  ac  si  esset  fecialis,  qui  bellum  indiceret  nomine  Dei.  Quum  ergo  Ieremias  praecise  ostenderet  actum  esse  de  populo,  quoniam  tanta  fuerat  eius  pervicacia,  ut  Deus  negaret  se  posthac  fore  exorabilem,  fuit  hoc  valde  asperum  auditu:  praesertim  si  reputamus  quanta  fuerit  superbia  in  Iudaeis.  Gloriabantur  enim  sancto  suo  genere:  deinde,  ut  postea  videbimus,  templum  erat  illis  quasi  inexpugnabilis  munitio  adversus  Deum.  Quum  ergo  praefractis  essent  ingeniis,  necesse  fuit  prophetam  non  semel  confirmari  a  Deo,  ut  munus  suum  obiret  intrepide.