55:490
resistendum.
Hinc
colligimus,
prudenter
dispiciendum
esse
bono
et
fido
pastori,
quid
praesens
ecclesiae
usus
postulet,
ut
huc
accommodet
suam
doctrinam.
Yerbum
rcapetceSuaav
quo
utitur,
obliquam
et
furtivam
insinuationem
notat,
qua
Satanae
ministri
incautos
decipiunt:
noctu
enim
et
dormientibus
agricolis
lolium
suum
spargit
Satan,
ut
purum
corrumpat
Domini
semen.
Ao
simul
docet
intestinum
esse
hoc
malum.
Nam
hic
quoque
Satanae
astus
est,
suscitare
ad
nocendum
eos
qui
ex
grege
sunt,
quo
facilius
obrepant.
Olim
praescripti.
Iudicium
vocat
vel
damnationem,
vel
reprobum
sensum
quo
feruntur
ut
pietatis
doctrinam
pervertant
:
neque
enim
id
quisquam
facere
potest,
nisi
suo
exitio.
Porro
haec
metaphora
inde
sumpta
est
quod
aeternum
Dei
consilium,
quo
ordinati
sunt
fideles
ad
salutem,
liber
vocatur.
Quum
autem
illos
morti
aeternae
addictos
audiunt
fideles,
cavere
sibi
debent,
ne
eodem
se
involvant
exitio.
Quamqaam
simul
occurrere
periculo
voluit
Iudas,
ne
quos
rei
novitas
turbaret
vel
percelleret.
Nam
si
illi
iam
olim
descripti
sunt,
sequitur
nonnisi
certo
Dei
consilio
exerceri
ecclesiam.
Dei
nostri
gratiam,
ete*
Iam
qualis
fuerit
pestis
illa,
clarius
exprimit.
Dicit
enim
gratia
Domini
abusos
esse,
ut
ad
impuram
et
profanam
peccandi
licentiam
se
et
alios
prostituerent.
Atqui
longe
in
alium
finem
apparuit
Dei
gratia:
ut
scilicet
abnegata
impietate
et
terrenis
desideriis,
sobrie
et
iuste
et
pie
vivamus
in
hoc
saeculo.
Sciamus
ergo
nihil
esse
pestilentius
hoc
hominum
genere,
qui
ex
Christi
gratia
lasciviendi
praetextum
captant.
Quia
gratuita
Dei
misericordia
nos
salutem
consequi
docemus,
huius
criminis
nos
insimulant
papistae.
Sed
quid
verbis
refellere
eorum
impudentiam
attinet,
quum
nos
poenitentiam,
timorem
Dei,
vitae
novitatem
ubique
urgeamus:
ipsi
autem
non
modo
pessimis
exemplis
totum
mundum
corrumpant,
sed
etiam
impia
sua
doctrina
veram
sanctitatem,
et
purum
Dei
cultum
tollant
e
mundo?
Quamquam
eos
de
quibus
loquitur
Iudas,
potius
existimo
libertinis
nostris
temporis
fuisse
similes,
ut
clarius
patebit
ex
contextu.
Deum,
qui
solus
est
herus.
Vetusti
quidam
codices
habent,
Christum,
qui
solus
est
Deus
ac
herus.
Et
certe
in
secunda
Petri
epistola,
solius
Christi
fit
mentio,
et
illic
herus
vocatur.
Christum
vero
abnegari
intelligit,
quum
ii,
qui
sanguine
illius
redempti
fuerant,
diabolo
se
rursus
mancipantes,
incomparabile
illud
pretium,
quantum
in
se
est,
irritum
faciunt.
Ergo
ut
nos
in
suo
peculio
Christus
retineat,
ideo
pro
nobis
mortuum
esse
et
resurrexisse
meminerimus,
ut
dominetur
vitae
nostrae
ac
morti.
5.
Commonefacere
autem
vos
volo,
quum
istud
|