8:49  49  DE  SCANDALIS.  50  suam  virtutem,  ac  non  potius  aeternae  suae  essentiae  specimen  ediderit,  [pag.  60]  Christi  carnem  sic  deificat,  ut  veritate  humanae  naturae  abolita  divinitatem,  quae  spiritualis  est,  palpabilem  fingat.  Et  tamen  Deum  plenis  buccis  Christum  vocando,  umbratile  nescio  quod  spectrum  nobis  comminiscitur:  utpote  qui  ab  initio  platonica  duntaxat  idea  fuerit:  *)  nec  alio  iure  sit  filius  Dei,  nisi  quod  in  utero  virginis  ex  spiritu  sancto  conceptus  est.  Interim  multa  speculationum  plaustra  congerit,  quae  adeo  nihil  habent  coloris,  ut  facile  sano  cuivis  homini  constet,  non  nisi  caeco  sui  amore  fascinatum  posse  ita  desipere.  Quod  si  protinus,  ut  emersit  Dei  veritas,  superba  ingenia  tum  sua  ambitio  sollicitat,  tum  etiam  Satan  impellit,  ut  illam  pravis  commentis  ec  fanaticis  opinionibus,  vel  obscurent,  vel  pervertant,  non  est  cur  nos  tanquam  re  insolita  turbari  oporteat.  Quare,  ut  superbiam  prius  diximus  omnium  haereseon  matrem  esse,  ita  eorum  vanitas,  qui  se  talibus  magistris  discipulos  adiungunt,  ad  eas  fovendas  perpetua  est  nutrix.  Quoties  spargitur  error  aliquis  a  pseudopropheta,  Moises  tentari  nos  dicit,  an  Dominum  ex  corde  amemus  (Deut.  13,  3).  Quorsum  id,  nisi  ut  sciamus  non  alios  abduci  a  pura  doctrina,  quam  qui  pietatem  falsa  professione  mentiebantur?  Fidem  vero  firmis  radicibus  fixam  adeo  machinae  istae  non  evertunt,  ut  potius  eius  firmitudinem  illustrent:  quemadmodum  Paulus  grassantibus  in  ecclesia  sectis  eos  qui  probati  sunt  manifestos  reddi  scribit  (1  Cor.  11,  19).  Quo  minus  mirum  est,  prout  afflavit  aliquis  novae  sectae  ventus,  plurimos  huc  illuc  dilabi,  quum  paucissimi  infixum  in  animis  Dei  timorem  habeant.  Tantum  abest  ut  nos  cum  multitudine  titubare  deceat.  Proterviendi  ansam  ex  evangelio  arripere,  iam  olim  multis  usitatum  fuit.  Non  abs  re  toties  apostoli,  ne  in  licentiam  carnis  vertatur  libertas,  de  ea  moderanda  praecipiunt,  [pag.  611  Semper  enim  caro,  vel  minima  occasione  oblata,  statim  exsultat.  Atque  ut  dura  est  et  humano  ingenio  contraria  servitus,  bona  pars,  quovis  modo  iugum  excutiat,  beatam  vitam  in  eo  sitam  arbitratur.  Hoc  praetextu  olim  servi,  quasi  evangelii  praeconio  ad  pileum  vocati  essent,  contumacia  efferebantur:  alii  regum  et  magistratuum  subiectione  se  eximebant.  Similiter  hodie  permulti  infimae  sortis  homines,  gustato  evangelio,  insolenter  se  iactant:  famuli  altos  ferocesque  spiritus  induunt:  complures  pudoris  ac  modestiae  obliti  sibi  quidvis  arrogant.  Sed  hoc  pessimum,  quod  se  ab  ipsius  Dei  obsequio  plerique  non  secus  emancipant,  ac  si  nos  adoptando  in  filios  patrium  omne  ius  et  imperium  sibi  abrogaret.  Foeda  sane  1)  ut  pote  .  .  .  .  fuerit  omitt.  in  gallico.  Calvini  opera.  Vol.  VIII.