[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


52:49  49  CAPUT  III.  50  post  iactum  invenitur.  Hic  enim  maxime  valet  dictum  illud,  perieram,  nisi  periissem.  Sed  quia  verbum  sopiaxo|iat  in  passiva  terminatione  significationem  habet  activam,  tuncque  recuperare  significat  quod  sponte  cesseris,  quemadmodum  pluribus  exemplis  Budaeus  demonstrat:  non  dubitavi  ab  aliorum  opinione  discedere.  Nam  hoc  modo  plenior  erit  sensus  et  uberior  doctrina  :  Paulum  renuntiasse  omnibus  quae  habebat,  ut  recuperaret  in  Christo:  idque  melius  verbo  lucrifaciendi  respondet,  quia  significat  non  exiguum  illud  aut  vulgare  esse  lucrum,  quum  in  se  Christus  omnia  contineat.  Et  certe  nihil  nobis  deperit,  dum  ad  Christum  venimus  nudi  et  exinaniti.  Quia  quae  ante  falso  nos  habere  putavimus,  tunc  incipimus  vere  obtinere.  Melius  ergo  declarat  quantae  sint  Christi  divitiae:  quia  in  ipso  consequimur  omnia,  et  invenimus.  Non  habens  meam  iustitiam.  Insignis  locus,  si  quis  certam  iustitiae  fidei  definitionem  habere  cupiat,  et  tenere  veram  eius  naturam.  Comparat  enim  hic  Paulus  duas  iustitias  inter  se.  Unam  dicit  esse  propriam  hominis,  quam  eandem  legis  iustitiam  appellat:  alteram  ex  Deo  esse  tradit,  et  per  fidem  obtineri,  ac  in  fide  Christi  repositam.  Has  ita  facit  inter  se  contrarias  ut  stare  simul  nequeant.  Duo  igitur  hic  notanda  sunt:  cedendam  esse  ac  resignandam  legis  iustitiam,  ut  fide  sis  iustus:  deinde  iustitiam  fidei  provenire  ex  Deo,  non  esse  hominis  propriam.  De  utroque  nobis  hodie  magna  lis  est  cum  papistis.  Nam  neque  fidei  iustitiam  ex  Deo  esse  concedunt  totam,  sed  partem  attribuunt  homini:  et  eas  simul  commiscent,  quasi  altera  alteram  non  tolleret.  Diligenter  ergo  expendere  convenit  singula  Pauli  verba:  quia  nullum  est  cui  non  subsit  magnum  pondus.  Negat  fideles  habere  propriam  iustitiam.  Atqui  non  potest  negari  quin,  si  qua  esset  operum  iustitia,  merito  nostra  diceretur.  Ergo  operum  iustitiae  locum  nullum  penitus  relinquit.  Car  autem  legis  iustitiam  appellet,  ostendit  ad  Romanos  capite  10,  5.  Nempe  quia  hoc  est  legis  edictum:  Qui  fecerit  haec,  vivet  in  ipsis.  Lex  ergo  iustum  pronuntiat  hominem  ex  operibus.  Neque  est  quod  cavillentur  papistae,  restringi  hoc  totum  debere  ad  caeremonias.  Primo  enim  frivolum  est  nugamentum,  quod  Paulus  caeremoniis  duntaxat  iustus  fuerit.  Deinde  hac  ratione  opponit  duas  istas  iustitias,  quod  una  sit  hominis,  altera  ex  Deo.  Alteram  igitur  significat  esse  operum  mercedem,  alteram  gratuitum  Dei  donum.  Ita  generaliter  meritum  hominis  opponit  Christi  gratiae.  Nam  quum  lex  afferat  opera,  fides  offert  nudum  hominem  Deo,  ut  Christi  iustitia  induatur.  Quod  igitur  iustitiam  fidei  asserit  ex  Deo  esse,  non  ideo  tantum  est  quia  fides  sit  Dei  donum,  sed  quia  Deus  nos  iustificet  sua  bonitate:  vel  quod  iustitiam  ab  ipso  nobis  donatam,  fide  recipiamus.  Calvini  opera.  Vol.  LII.   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci