47:49
49
CAPUT
H.
50
gebant
discipuli:
postea
suo
tempore
fructum
protulit
quae
frustra
in
aerem
evanuisse
videbatur
doctrina.
Ergo
quamvis
multa
in
Domini
factis
et
dictis
ad
tempus
obscura
sint,
non
ideo
tamen
desperandum
est,
nec
spernendum
quod
non
statim
assequimur.
Observandus
est
contextus,
quod
scripturae
et
Christi
sermoni
crediderint.
Significat
enim
evangelista,
scripturam
cum
Christi
sermone
conferendo
fuisse
adiutos,
ut
in
fide
proficerent.
23.
Quum
autem
esset
in
paschate
Hierosolymis
die
festo,
multi
crediderunt
in
nomen
eius,
videntes
signa
quae
edebat.
24.
Ipse
autem
Iesus
non
credebat
semetipsum
eis,
eo
quod
ipse
nosset
omnes,
25.
Nec
opus
haberet
ut
quisquam
testaretur
de
homine.
Ipse
enim
sciebat
quid
esset
in
homine.
23.
Multi
crediderunt
ete.
Apposite
hanc
narrationem
proximae
connectit.
Signum,
quale
petebant
Iudaei,
Christus
non
dederat.
Nunc
quum
pluribus
miraculis
nihil
aliud
profecerit
apud
eos,
nisi
ut
frigidam
et
umbratilem
fidem
conciperent,
satis
comprobat
hic
eventus,
indignos
fuisse
quorum
votis
obtemperaret.
Fuit
quidem
hic
aliquis
signorum
fructus,
quod
in
Christum
multi
crediderunt,
adeoque
in
nomen
eius,
ut
se
eius
doctrinam
sequi
velle
profiterentur:
(Nomen
enim
autoritatis
loco
hic
positum
est).
Poterat
haec
qualiscunque
fidei
species,
quae
adhuc
erat
evanida,
in
veram
fidem
demum
emergere,
poterat
haec
utilis
esse
praeparatio
ad
celebrandum
apud
alios
Christi
nomen:
est
tamen
illud
verum
quod
diximus,
procul
abfuisse
a
recto
affectu,
ut
in
divinis
operibus
proficerent
sicuti
par
erat.
Caeterum
non
fuit
haec
fidei
simulatio
qua
venditare
se
apud
homines
vellent,
erant
enim
persuasi
Christum
esse
magnum
aliquem
prophetam:
fortassis
etiam
tribuebant
illi
honorem
Messiae,
cuius
tunc
magna
passim
erat
exspectatio.
Sed
quia
proprium
Messiae
officium
non
tenebant,
praepostera
erat
eorum
fides
quae
in
mundo
ac
rebus
terrenis
haerebat.
Deinde
frigida
erat,
et
serio
cordis
affectu
vacua
persuasio.
Assentiuntur
enim
evangelio
hypocritae,
non
ut
se
in
obsequium
Christi
addicant,
nec
ut
sincera
pietate
Deum
sequantur
vocantem,
sed
quia
agnitam
veritatem
prorsus
reiicere
non
audent,
ac
praesertim
ubi
nulla
est
repugnandi
causa.
Nam
sicuti
non
inferunt
ultro
nec
gratis
bellum
Deo,
ita
ubi
sentiunt
eius
doctrinam
carni
suae
pravisque
cupiditatibus
esse
adversam,
statim
exacerbantur
vel
saltem
a
fide
iam
concepta
resiliunt.
Quos
ergo
evangelista
credidisse
dicit,
ego
non
intelligo
fidem
simulasse
quae
nulla
esset,
sed
coactos
aliquo
modo
fuisse
ut
Christo
nomen
darent,
non
fuisse
tamen
veram
et
legitimam
eorum
fidem
inde
constat,
quod
illos
e
suorum
numero
Christus
excludit,
cuius
iudicio
standum
Calvini
opera.
Vol.
XLVII.
|