45:49  49  LUC.  L  50  tuis,  quam  vivis,  communis  in  Christo  salus  fuit  ostensa.  73.  Secundum  iusiurandum.  Graece  praepositio  non  exprimitur,  sed  hunc  familiarem  linguae  esse  usum  satis  notum  est,  quum  nomen  accusativi  casus  ponitur  sine  regimine,  subaudiendam  esse  praepositionem,  a  qua  regatur.  Iurisiurandi  meminit,  quo  melius  exprimeret,  quam  stabilis  ac  sancta  sit  eius  veritas:  eo  enim  indulgentiae  Deus  se  submittit,  ut  nomen  suum  in  subsidium  infirmitatis  nostrae  interponere  dignetur.  Quare  si  nobis  non  sufficiunt  nudae  promissiones,  saltem  in  mentem  veniat  haec  confirmatio,  quae  nisi  omnem  dubitationem  eximat,  plus  quam  ingrati  Deo  sumus  et  sacro  eius  nomini  iniurii.  Daturum  se  nobis.  Non  enarrat  Zacharias  per  singula  capita,  quid  contineat  Dei  foedus,  sed  docet,  in  quem  finem  Deus  tam  benigne  pro  sua  misericordia  egerit  cum  populo,  ut  eum  redimeret:  nempe  ut  redempti  se  totos  addicant  et  devoveant  colendo  salutis  suae  autori.  Sicuti  ergo  efficiens  humanae  salutis  causa  fuit  gratuita  Dei  bonitas,  ita  finalis  est  ut  homines  pie  sancteque  vivendo  nomen  eius  glorificent.  Quod  diligenter  notandum  est,  ut  vocationis  nostrae  memores  gratiam  Dei  referre  discamus  in  suum  usum.  Meditandae  sunt,  inquam,  istae  sententiae,  non  esse  nos  ad  immunditiem  vocatos,  sed  ad  sanctimoniam  :  nos  magno  pretio  redemptos  esse,  non  ut  servi  simus  cupiditatum  carnis,  vel  ut  effraeni  licentia  exsultemus,  sed  ut  regnet  Christus  in  nobis:  nos  adoptione  insertos  in  Dei  familiam,  ut  vicissim  tanquam  filii  patri  obsequamur.  Nam  in  hoc  apparuit  Dei  bonitas  et  philanthropia  (Tit.  2,  l  l  )  ,  ut  abnegatis  saecularibus  desideriis  sancte  et  pie  et  honeste  vivamus.  Ideo  Paulus,  quum  efficaciter  hortari  vult  fideles,  ut  se  Deo  consecrent  in  vitae  novitatem,  et  deposito  veteri  homine  prioreque  mente  exuti  cultum  illi  rationalem  exhibeant,  proponit  illis  viscera  misericordiae  Dei  (Rom.  12,  1).  Plena  est  eiusmodi  testimoniis  scriptura,  quae  ostendunt,  exinaniri  Christi  gratiam,  nisi  ad  hunc  scopum  tendimus.  Notandum  autem  est  quod  dicit,  ut  sine  timore  serviamus.  Significat  enim,  non  posse  nisi  tranquillis  animis  rite  Deum  coli.  Nam  qui  inquietudine  laborant,  qui  secum  disceptant,  illumne  habeant  propitium  an  infensum,  gratane  habeat  sua  obsequia  an  repudiet:  qui  denique  incerti  fluctuant  inter  spem  et  metum,  sollicite  interdum  satagent  in  colendo  Deo,  sed  illi  nunquam  sincere,  neque  ex  animo  se  subiicient.  Facit  enim  trepidatio  et  anxietas,  ut  eum  horreant:  ita,  si  fieri  posset,  exstinctum  potius  cuperent  eius  numen.  Scimus  autem,  nullum  Deo  sacrificium  nisi  spontaneum  placere,  et  quod  hilari  animo  offertur.  Quare  ut  vere  Deum  colant  homines,  eorum  conscientias  prius  sedari  necesse  est,  quemadmodum  et  David  loquitur,  Calvini  opera.  Vol  XLV.