37:49
49
CAPUT
XLT.
50
his
prophetae
monitionibus
ipsos
muniri
operae
pretium
fuit.
Et
quo
plus
efficaciae
habeat
hic
sermo,
testandae
fiduciae
causa
gentes
ipsas
ultro
lacessit,
iubens
ut
firmamenta
causae
suae
afferant,
sicuti
in
iudicio
fieri
solet.
Regem,
autem
Iacob
se
vocans,
idolis
omnibus
insultat,
et
se
causam
populi
sui
suscipere
demonstrat,
ut
tandem
appareat
gloriae
suae
vindex,
iniuste
oppressos
redimendo.
Interea
tamen
magna
fide
pios
instructos
esse
oportuit:
qualis
enim
fuit
regni
species,
quum
captivi
adeoque
oppressi
essent?
unde
etiam
prius
vermem
Iacob
et
mortuos
vocavit.
Verum
ea
promissione
sustentarunt
animos
suos
qua
prius
radicem
eorum
sub
terra
latere
dictum
est,
quum
arbori
exseetae
populum
comparavit:
Emerget
ex
trunco
Isai,
ete.
Regnum
igitur
quod
latebat
oculis
fidei
intuebantur:
nec
enim
id
aut
corporis
oculis
cerni,
aut
humano
ingenio
comprehendi
potuit.
22
et
23.
(Adducant.)
Non
tantum
aggreditur
idolorum
cultores,
sed
iubet
ut
secum
deos
ipsos
in
medium
producant:
perinde
ac
si
diceret,
quibuscunque
argutiis
sint
instructi,
non
fore
tamen
idoneos
patronos
ut
tam
malam
causam
defendant.
Hic
porro
videmus
Deum
patroni
personam
sustinere,
et
totius
populi
nomine
loqui.
Nec
enim
vult
disiungi
ab
ecclesia
sua.
Eam
ergo
confirmat,
atque
munit
adversus
ludibria
impiorum,
et
alias
machinas
quibus
fidem
nostram
adoriuntur.
Bono
igitur
animo
esse
nos
decet,
quum
Deus
suscipiat
causam
nostram,
atque
in
medium
prodeat
adversus
idololatras,
atque
adeo
in
ipsa
idola
armatus
invicta
sua
veritate
insurgat,
eorum
vanitatem
refutans.
Caeterum
hoc
modo
admonet
se
verbo
suo
satis
superque
armasse
suos
electos
ad
certam
victoriam,
ut
congredi
manusque
conserere
cum
incredulis
omnibus
non
dubitent.
Et
certe
quisquis
rite
ut
par
est
profecit
in
coelesti
doctrina,
victrice
fidei
constantia
cunctas
Satanae
imposturas
facile
discutiet.
Verum
quidem
est,
fidem
nostram
ab
obedientia
incipere:
sed
ita
intelligentiam
praecedit
docilitas,
qua
Deo
subiicimus
sensus
nostros
in
obsequium,
ut
certa
deinde
scientia
mentes
nostras
illustret.
Atque
hac
nota
discernitur
a
superstitionibus
vera
religio,
quia
ad
regulam
minime
dubiam
vel
fallacem
exigitur.
Plus
satis
quidem
in
suis
erroribus
superbiunt
idololatrae:
sed
tota
eorum
.pervicacia
ex
stupore,
amentia,
vel
phrenetico
impetu
emergit.
Nam
si
sobrie
et
placide
ad
sanam
doctrinam
attenderent,
statim
concideret
fastus
ille
quo
lucem
veritatis
obruunt.
Alia
est
piorum
ratio,
quorum
etsi
fides
in
humilitate
fundata
est,
non
tamen
stulto
et
inconsiderato
zelo
temere
fertur:
quia
spiritum
Dei
habet
ducem
et
magistrum,
ne
a
certa
verbi
luce
aberret.
Itaque
ubi
nulla
est
ad
discernendum
regula,
teste
propheta,
mera
est
superstitio.
Iam
quia
nihil
temere
repudiandum,
dicunt
fideles:
Afferte,
et
cor
adiicie-
Calvini
opera.
Vol
XXXVII.
|