1:49
[CO
1.
49]
stram
induimus,
et
sane
pro
nostra
nobis
a
Deo
accepta
fertur,
ut
pro
sanctis,
puris
et
innocentibus
nos
habeat.
Ita
impletur
quod
ait
Paulus
(1
Cor.
1):
Christum
nobis
factum
esse
iustitiam,
sanctificationem,
et
redemptionem.
Nam
primum
quidem
misericors
Dominus
pro
sua
bonitate
ac
gratuita
voluntate,
nos
clementer
in
gratiam
recipit, [p.
87]
peccata
nobis
remittens
ac
condonans,
quae
iram
[OS
61]
merebantur
et
aeternam
mortem
(Rom.
5.
6).
Deinde
per
gratias
sancti
sui
spiritus
in
nobis
habitat
ac
regnat,
per
quem
concupiscentiae
carnis
nostrae
in
dies
magis
ac
magis
mortificantur;
nos
vero
sanctificamur,
hoc
est,
consecramur
Domino
in
omnem
vitae
puritatem,
cordibus
nostris
in
obsequium
legis
formatis,
ut
haec
sit
una
nostra
voluntas,
voluntati
eius
servire
ac
eius
duntaxat
gloriam
modis
omnibus
provehere,
oderimusque
quod
in
nobis
sordium
carnis
nostrae
residet.
Tum
postremo,
etiam
dum
sancti
spiritus
ductu
in
viis
Domini
ambulamus,
ne
tamen
nostri
obliti
animos
tollamus,
remanet
quiddam
in
nobis
imperfectum,
quod
nobis
humilitatis
argumentum
praebeat,
quo
omne
os
coram
Deo
obstruatur,
discamusque
fiduciam
omnem
a
nobis
in
illum
semper
traducere
(Rom.
7).
Itaque
nobis
semper
peccatorum
remissione
opus
est.
Quam
ob
rem
illa
etiam
ipsa
opera,
quae
a
nobis
fiunt
dum
in
viis
Domini
currimus,
etsi
Deo
placent
quatenus
in
fide
fiunt,
non
tamen
ex
se
nos
Deo
acceptos
gratiososque
reddere
possunt;
verum
iustitiam
Christi,
quae
una
ut
perfecta
est,
ita
sola
Dei
conspectum
sustinere
potest,
pro
nobis
sisti
oportet
ac
iudicio
repraesentari
velut
sponsorem
(Hebr.
11.
Rom.
8).
Ipsa
vero
a
Deo [p.
88]
accepta
fertur
ac
nobis
imputatur,
perinde
ac
si
nostra
esset.
Ita
in
fide
peccatorum
remissionem
subinde
atque
assidue
obtinemus,
nullaeque
nostrae
sordes
aut
immunditiae
imperfectionis
imputantur,
sed
illa
puritate
Christi
ac
perfectione
velut
sepultae
conteguntur,
ne
in
iudicium
Dei
veniant,
donec
hora
advenit
qua
confecto
in
nobis
ac
plane
extincto
veteri
homine,
divina
bonitas
nos
in
beatam
pacem
cum
novo
Adam,
qui
Christus
est,
recipit
(1
Cor.
15).
Ubi
diem
Domini
expectemus,
quo
in
gloriam
coelestis
regni,
receptis
incorruptis
corporibus,
transferemur.
Ex
his
colligi
potest,
quale
officium
et
quis
sit
usus
legis.
Tribus
autem
partibus
continetur.
Primum,
ut
dum
iustitiam
Dei
ostendit,
hoc
est,
quam
a
nobis
Deus
exigit,
suae
unumquemque
iniustitiae
admoneat,
ac
peccati
convincat.
Sic
enim
opus
est,
ut,
quoniam
omnes
simul
homines,
nisi
eorum
vanitatem
Dominus
arguat,
insana
virium
suarum
fiducia
inflati
sunt:
omissa
hac
stolida
suae
virtutis
opinione,
sola
Dei
manu
stare
se
et
consistere
intelligant.
Rursum,
quoniam
operum
suorum
iustitia
contra
Dei
gratiam
eriguntur,
hanc
[OS
62]
arrogantiam
deiici
et
confundi
decet,
ut
nudi
et
vacui
ad
miseri-
Calvini
opera.
Vol.
I.
4
|