39:488
quamvis
toties
illis
promissa
fuisset.
Exhortatio
igitur
haec
continet
promissionem
:
et
interea
propheta
admonet,
quum
Deus
temporalem
poenam
exegerit
de
electo
populo,
vindictam
eius
fore
perpetuam
contra
Babylonios.
Deus
enim
non
modo
temperat
rigorem
suum
erga
fideles,
ubi
ipsos
castigat,
sed
dat
semper
felicem
exitum,
ut
omnes
afflictiones
sint
adiumento
in
salutem,
quemadmodum
Paulus
docet.
Denique
poenae,
quas
Deus
filiis
suis
infligit,
totidem
sunt
medicinae.
Semper
enim
consulit
eorum
saluti,
etiam
ubi
irae
suae
signa
demonstrat.
Sed
alia
est
ratio
impiorum.
Omnes
enim
poenae
perpetuae
sunt,
etiam
quae
videntur
habere
propinquum
finem.
Quare?
tendunt
enim
ad
aeternum
exitium.
Hoc
significat
propheta,
quum
iubet
pios
qui
residui
fuerint,
cito
fugere
ex
Chaldaea,
quemadmodum
vidimus
hesterna
lectione,
quum
dicebat,
Fugite
ab
excandescentia
irae
Dei.
Subest
igitur
tacita
comparatio
inter
poenas,
quae
reprobis
ultimum
interitum
afferunt,
et
temporales,
quas
Deus
filiis
et
electis
suis
infligit.
Iubet
ipsos
recordari
Iehovae
e
longinquo.
Quidam
hoc
ad
tempus
septuaginta
annorum
referunt,
sed
nimis
restricte,
meo
iudicio.
Ego
itaque
non
dubito
quin
propheta
iubeat
ipsos
bene
sperare,
et
respicere
in
Deum,
quamvis
ab
ipso
longe
profligati
fuerint,
ac
si
prorsus
esset
ab
illis
alienatus:
et
ideo
sic
resolvi
potest
haec
oratio,
Quamvis
procul
a
Deo
absitis,
vos
tamen
oportet
eius
esse
memores.
Nam
exsilium
illud,
ut
alibi
dictum
fuit,
species
erat
reiectionis.
Dispulsi
ergo
fuerant
in
longinquas
terras
Israelitae,
ac
si
Deus
nunquam
ipsos
restituere
vellet.
Quum
igitur
tanta
esset
distantia
locorum
inter
Chaldaeam
et
inter
Iudaeam,
quid
aliud
poterat
venire
miseris
exsulibus
in
mentem,
nisi
ita
Deum
ab
illis
esse
remotum,
ut
frustra
ipsum
quaererent
vel
invocarent?
Propheta
huic
diffidentiae
occurrit,
et
ipsorum
fiduciam
erigit
ut
non
desinant
ad
Deum
confugere,
quamvis
tam
longe
profligati
essent
in
longinquas
terras.
Memores
ergo
estote
Iehovae
e
longinquo.
Deinde,
Ierusalem
ascendat
super
cor
vestrum,
hoc
est,
quamvis
tot
obstacula
possint
fidem
vestram
interrumpere,
tamen
adiicite
animos
ad
Ierosolymam.
Conditio
illius
populi
flagitabat,
ut
hoc
modo
animarentur,
quia,
ut
dictum
fuit,
poterant
centies
desperare,
et
ita
obstupescere
in
suis
malis.
Ergo
ut
accessus
illis
ad
Deum
pateat,
testatur
propheta,
quamvis
sit
longe
remotus,
tamen
ipsorum
adhuc
curam
gerere,
et
paratum
esse
ad
opem
ferendam,
ubi
invocatus
fuerit.
Et
eadem
etiam
ratione
iubet
applicare
animos
ad
Ierosolymam,
ut
scilicet
templum
Dei
praeferant
toti
mundo,
et
nusquam
sint
quieti,
donec
ipsos
Deus
restituerit,
et
libertas
data
fuerit
eius
colendi.
Est
autem
hic
locus
dignus
observatu,
quia
eius
utilitas
hodie
ad
nos
pertinet.
Ubi
enim
|