40:486  quod  externo  signo  testatur  ac  figurat.  Iam  sequitur,  13.  Et  rebelles  fuerunt  in  me  (vel  me  exacerbarunt)  domus  Israel  (dictum  est  iam  de  hoc  verbo,  et  saepius)  in  deserto:  in  decretis  meis  non  ambularunt,  et  iudicia  mea  spreverunt  :  quae  qui  fecerit  homo  vivet  in  ipsis:  et  sabbata  mea  violarunt  valde:  et  dixi  (id  est,  decrevi)  effundere  excandescentiam  meam  super  eos  in  deserto,  ad  consumendum  eos.  14.  Et  feci  propter  nomen  meum,  ut  non  profanaretur  in  oculis  gentium,  sub  quarum  oculis  eduxeram  ipsos.  Hic  pronuntiat  Deus  filios  fuisse  similes  patribus:  vel  populum  postquam  liberatus  fuit  ex  Aegypto  tamen  fuisse  obstinatum  in  sua  malitia,  quia  nihil  profecerit.  Iam  ante  conquestus  fuerat  de  gratia  sua  reiecta.  Perinde  enim  fuit  ac  si  respuerent  quod  illis  offerebat  quum  putrescerent  in  suis  superstitionibus,  nec  removerent  ad  se  foetorem  illum,  quo  sciebant  se  Deo  esse  abominabiles.  Sed  postquam  lex  promulgata  fuit,  poterant  exuere  perversos  suos  affectus.  Et  certe  redemptio  debuit  illos  formare  in  obsequium  Dei:  quum  spectassent  manum  eius  quasi  e  coelo  exsertam,  quomodo  non  valuit  tale  spectaculum  ad  ipsos  subigendos,  ut  prorsus  Deo  se  subiicerent?  Sed  accessit  legis  doctrina,  accessit  etiam  Dei  promissio,  qua  testatum  illis  fecit,  si  ab  ipso  peterent  spiritum  regenerationis,  non  abs  re  sabbatum  loco  pignoris  vel  tesserae  illis  fuisse  datum:  quod  haec  omnia  caruerint  profectu  ,  illud  signum  fuit  prodigiosae  contumaciae.  Dicit  ergo  Deus  nihilo  magis  se  fuisse  adeptum  in  deserto,  quam  prius  quum  adhuc  populus  degeret  sub  tyrannide  aegyptiaca:  tunc  etiam,  inquit,  domus  Israel  me  exasperarunt  in  deserto.  Circumstantia  loci  notanda  est,  quia  mirabiliter  erepti  incredibili  Dei  potentia  pendebant  singulis  momentis  ab  eius  beneplacito.  Illic  enim  carebant  cibo  et  potu:  Deus  man  quotidie  pluebat  e  coelo,  et  e  silice  aquam  illis  eduxerat.  Quum  ergo  in  singula  momenta  necessitas  ipsos  cogeret  in  Deum  respicere,  nonne  fuit  plus  quam  brutus  stupor,  Deum  exasperare?  Si  quando  lasciviant  homines,  id  fit  quia  prosperitate  ebrii,  et  obliti  suae  sortis,  non  sentiunt  quantopere  indigeant  Dei  auxilio.  Sed  ubi  mors  nobis  ante  oculos  versatur,  ubi  terror  undique  nos  tenet  constrictos,  ubi  Deus  nos  qfuasi  manu  armata  urget,  eum  despicere  qualis  est  protervia?  Videmus  ergo  cur  diserte  hic  locum  propheta  notet.  Dicit  autein  non  ambulasse  in  praeceptis  Dei,  et  sprevisse  iudicia  eius.  Confirmat  quod  heri  dictum  fuit,  non  fuisse  ignorantia  deceptos,  sed  signum  fuisse  manifesti  contemptus,  quia  satis  superque  tenebant  quid  Deo  placeret.  Quum  ergo  haberent  certam  regulam  31*