25:486  suppositum,  ut  cognosceret  uterque  exercitus,  Israelitas  ea  potiri:  sed  non  fuisse  consumptam  incendio.  Neque  enim  momento  temporis  praedam  rapere  et  abigere  promptum  fuit,  imo  vasa  et  bonam  copiam  suppellectilis  extra  efferre:  absurdum  vero  fuisset,  quae  Deus  spolia  concesserat,  ultro  perdere.  Videmus  ergo  primum  ignem,  delendae  totius  urbis  causa  non  fuisse  accensum,  sed  quia  pars  urbis  flagrabat,  indicium  fuisse  expugnationis  :  quanquam  absque  sanguine  et  sudore  per  apertas  portas  Israelitae  ingressi  sunt.  Idque  paulo  post  confirmatur,  dum  adscribitur  incendium  ipsi  Iosue  :  non  tantum  quia  eius  ductu  urbs  fuit  exusta,  sed  quia  reversus  a  proelio  funditus  diruendam  curavit:  sicuti  mox  additur,  posuisse  in  acervum  lapidum,  ut  perpetua  esset  vastitas.  25.  Fuitque  numerus.  Sensus  non  est,  omnes  qui  occisi  sunt  fuisse  incolas  Ai:  sed  quicunque  illic  habitabant  fuisse  occisos,  ut  ne  unus  quidem  effugerit.  Ante  enim  visum  fuit,  cives  Bethel  simul  fuisse  permixtos:  neque  postea  fiet  eius  urbis  mentio:  unde  elicitur  probabilis  coniectura,  relicto,  oppido  parum  munito,  in  locum  tutiorem  se  contulisse,  quem  sperabant  facile  posse  defendi.  Simpliciter  ergo  verba  sonant,  omnes  qui  egressi  erant,  et  qui  in  urbe  reperti  sunt,  ad  unum  fuisse  interfectos.  Quanquam  si  cui  magis  placet,  numerum  hunc  restringi  ad  senes,  aegrotos,  pueros,  et  mulieres,  quorum  strages  intra  muros  fuit  edita,  non  contendam.  Si  tamen  reputamus,  urbi  non  adeo  amplae  nec  populosae  coniunctum  fuisse  oppidulum,  magis  probabile  est,  qui  in  acie  ceciderunt,  simul  comprehendi.  26.  Iosue  non  reduxit.  Quia  hastam  tollendo  signum  et  tesseram  bene  sperandi  quasi  e  coelo  dabat,  non  ante  destitit  in  eius  intuitu  defixos  retinere  suorum  animos,  quam  urbe  potiti  essent.  Qua  perseverantia  satis  probavit,  quam  ab  ambitione  remotus  foret:  tantum  abest  ut  quidquam  vanae  ostentationis  prae  se  tulerit.  Perinde  enim  fuit,  ac  si  ducis  munere  se  abdicans  totam  victoriae  laudem  in  Deum  transscriberet.  Quam  robustus  esset  bellator,  ex  aliis  locis  patet.  Nunc  ergo  libenter  defunctus  esset  militaribus  officiis:  idque  ad  existimationem  ac  gloriam  fuisset  longe  aptius.  Atqui  tanquam  manu  ad  hastam  alligata,  tantum  hortatur  suos  milites,  ut  in  Deum  solum  respiciant,  cui  resignat  proelii  successum.  Caeterum  ita  feriando  plus  profecit  quam  si  magnos  hostium  acervos  hinc  inde  manu  prostrasset,  simulque  eius  otium  qualibet  agilitate  laudabilius  fuit.  29.  Begem  Ai.  Quanquam  videtur  in  regem  fuisse  asperior,  ut  populi  odia  expleret:  mihi  tamen  dubium  non  est,  quin  fideliter  exsequi  studuerit  Dei  iudicium.  Solent  quidem  victores  regibus  captis  parcere,  quia  aliquid  venerationis  trahere  secum  31*