40:485  485  IN  EZECHIELIS  PROPH.  CAP.  XX.  486  huius  praecepti  veritas,  et  substantia,  quam  Paulus  vocat  corpus.  Quis  autem  fuerit  ille  finis  iam  satis  demonstravi,  nempe  ut  cognoscerent  Israelitae  Deum  esse  eum  qui  ipsos  sanctificabat.  Caeterum  si  cupimus  rem  totam  melius  tenere,  primo  statuere  oportet,  sabbatum  fuisse  signum  mortificationis.  Nam  Deus  ideo  nos  sanctificat,  quia  ubi  manemus  in  nostra  conditione,  illic  permixti  sumus  aliis,  nec  habemus  quidquam  ab  incredulis  diversum.  Hinc  ergo  incipere  necesse  est,  ut  nobis  mundoque  moriamur,  et  abnegemus  nos  ipsos.  Id  autem  pendet  ex  Dei  gratia.  Sed  video  non  posse  me  hodie  eam  rem  absolvere:  differam  igitur  in  crastinum.  Diximus  hesterna  lectione  separari  Dei  ecclesiam  a  profanis  gentibus,  quia  eam  spiritu  suo  regeneret:  huius  gratiae  diximus  sabbatum  fuisse  testimonium  :  sed  nunc  addenda  est  confirmatio  huius  doctrinae.  Facile  autem  est  eam  colligere  ex  ipsa  institutione  sabbati.  Dicitur  enim  Deus  requievisse  ab  operibus  suis  die  septimo.  Iam  minime  dubium  est  quin  ad  exempli  sui  imitationem  adducere  voluerit  fideles.  Sequitur  ergo  quietem  mandatam  fuisse  veteri  populo,  ut  quiescerent  singuli  ab  operibus  suis,  atque  ita  se  formarent  ad  Dei  exemplum.  Dicimur  autem  quiescere  ab  operibus  nostris  quum  nobis  mortui  sinimus  nos  gubernari  Dei  spiritu:  denique  ubi  vivimus  in  ipso,  et  ipse  in  nobis  vicissim.  Nunc  ergo  videmus  promissam  fuisse  gratiam  regenerationis  veteri  populo,  ubi  Deus  septimum  diem  consecravit.  Et  hoc  etiam  apostolus  ostendit  in  epistola  ad  Hebraeos  (C.  4),  ubi  disserit  de  vero  et  legitimo  usu  sabbati,  et  refellit  crassum  illud  commentum,  quo  imbuti  erant  Iudaei,  nempe  Deum  externa  quiete  rite  coli.  Ostendit  ergo  duntaxat  externum  esse  symbolum,  et  quod  sub  se  mysterium  spirituale  complectitur.  Iam  sequitur,  ut  nuper  attigi,  sabbatum  fuisse  sacramentum  ,  quia  visibilis  fuit  gratiae  invisibilis  figura.  Et  hoc  etiam  satis  clare  exprimitur  verbis  prophetae  quum  dicit  datum  esse  sabbatum  ut  esset  in  signum.  Hac  igitur  voce  ostendit  promissam  fuisse  regenerationem  veteri  populo,  idque  verbo,  ut  ita  loquar,  visibili,  quia  Deus  non  tantum  loquutus  est,  sed  voluit  etiam  symbolum  aliquod  et  pignus  vel  tesseram  exstare  suae  promissionis.  Notanda  etiam  loquutio  est,  inter  me  et  inter  vos:  ex  qua  colligimus  mutuam  esse  conventionem  in  sacramentis,  quia  Deus  se  nobis  obstringit,  et  vicissim  fidem  damus.  Et  hinc  etiam  refellitur  eorum  delirium,  qui  putarunt  sacramenta  esse  tantum  externae  discretionis  notas.  Nam  si  tantum  ad  professionem  fidei  spectarent  sacramenta,  non  consisteret  quod  propheta  docet,  nempe  signum  esse  mutuum  et  reciprocum,  ut  ita  loquar,  quia  Deus  fidem  stipulatur  a  populo  suo,  et  ipse  vicissim  promittit