9:484
per
hominem,
sed
divinitus:
in
terra,
sed
coelitus;
alter
vero
sic
ad
verbum:
Nunc
ille
praesto
est
Christus,
qui
illam
ornavit
mensam
in
qua
sedebat,
ipse
quoque
istam
consecrat.
Non
enim
homo
est
qui
*)
proposita
do
consecratione
mensae
Domini
corpus
Christi
facit
et
sanguinem:
sed
ille
qui
crucifixus
est
pro
nobis,
ete.
Quae
postea
subiicit,
nihil
ad
me.
Fanaticam
esse
dicit
et
sophisticam
corruptelam,
indignos
accipere
pro
infirmis
et
exigua
fido
praeditis,
non
autem
prorsus
alienis
a
Christo.
Inveniet,
spero,
qui
respondeant.
Me
tamen
hic
tortor
ad
causae
alienae
patrocinium
trahit,
ut
sacrilegii
et
immanissimi
parricidii
crimine
oneret
(sic
enim
loquitur)
quia
mea
doctrina
necantur
trepidae
conscientiae,
et
ad
desperationem
adiguntur.
Interrogat
etiam
Calvinistas,
qua
fide
accedant
ad
coenam,
magna,
an
exigua?
Responsio
in
promptu
est,
quam
suppeditat
Institutio,
ubi
diserte
refellitur
eorum
error
qui
perfectionem
exigunt
quae
nusquam
reperiatur:
qua
severitate
arcent
non
infirmos
tantum,
sed
perfectissimos
etiam
quosque
ab
usu
coenae.
Quin
etiam
pueri
apud
nos
ex
communi
formula
quae
plebi
recitatur
probo
instructi
sunt
ad
putidae
calumniae
refutationem.
Ergo
suam
loquacitatem
[pag.
39]
frustra
hic
ostentat,
celeriter
extra
viam
currendo,
quum
a
causa
divertit.
Ne
tamen
etiam
sibi
in
hac
parte
placeat,
hoc
quasi
parergon
inserere
libet.
Ex
diametro,
inquit,
pugnat
cum
peccatorum
remissione
fieri
aliquem
reum
coram
tribunali
Dei.
Quasi
vero
non
elementariis
quoque
notum
sit,
sanctos
in
eodem
actu1
iram
Dei
provocare,
et
tamen
eius
indulgentia
gratiam
adipisci.
Astutiam
Rebeccae,
dum
filium
Iacob
subornat
loco
Esau,
damnabimus
omnes.
Itaque
minime
dubium
quin
gravem
poenam
coram
Deo
merita
sit
haec
culpa:
cui
tamen
ita
clementer
ignovit,
ut
hoc
modo
perveniret
benedictio
ad
Iacob.
Porro
in
transcursu
notandum
est
quam
acute
diluat
quod
obiicio
absurdum,
Christum
scilicet
non
posse
a
spiritu
suo
separari.
Respondet,
quum
verba
Pauli
perspicua
sint,
illis
se
assentiri.
An
ut
miraculo
nos
obstupefaciat,
caecos
dicit
videre?
Nam
in
verbis
Pauli
nihil
tale
perspici
satis
ostensum
est.
Conatur
tamen
se
expedire
:
Quia
Christus
multis
modis
adsit
creaturis.
Sed
in
primis
hoc
probandum
est,
quomodo
adsit
Christus
incredulis,
quatenus
est
spiritualis
animarum
cibus,
vita
denique
et
salus
mundi.
Et
quando
tam
mordicus
verbis
adhaeret,
scire
velim
quomodo
Christi
carnem
edant
impii,
pro
quibus
non
est
crucifixa,
et
quomodo
sanguinem
bibant,
qui
expiandis
eorum
peccatis
non
est
effusus.
Fateor
quod
dicit,
adesse
ut
severum
iudicem,
dum
indigne
polluitur
eius
coena.
Sed
aliud
est
comedi,
aliud
esse
iudicem.
Quod
postea
dicit
exstitisse
in
Saule
spiritum,
sanc-
1)
qui
fait
les
choses
presentees
.
.
.
.
estre
le
corps
etc≫
|