5:484
saepe
obtulerunt
et
nunc
offerunt,
et
tamen,
si
pontificiis
credimus,
religionem
profanarunt.
Imo
in
tantum
progressi
sunt
ut
integerrimum
iudicium
divellere
conentur
.
.
.
.
An
iudicium
divellunt,
qui
non
nisi
iniquas,
et
non
minus
contra
Caesaris
iussa
et
pacta
quam
contra
Dei
legem
latas
sententias
repudiant?
Quod
si
probe
intelligere
velis,
nihil
integri,
nihil
sancti,
nihil
aequi
apud
illos
iudices
esse,
reputa
quis
sit,
qui
eos
tam
bellis
encomiis
praedicat.
Neque
enim
a
pontificio
[fol.
23]
legato
nisi
nefaria
mercede
hanc
laudem
consequuti
essent.
Et
sane
satis
apparet,
ut
proiecto
religionis
studio
eam
sacrorum
profanationem,
ex
qua
plerique
eorum
deiiciantur,
impudenter
defendant,
colluviem
pseudocleri,
publicam
Germaniae
pestem,
non
sine
aperta
patriae
proditione
suo
patrocinio
sustineant,
omissa
Caesaris
dignitate
,
neglecto
iure,
in
asserendo
pontificis
romani
tyrannide
pertinacissime
insistant.
Quid
in
iudicio
tam
corrupto
integritatis
aut
reverentiae
esse
potest?
Ut
eo
divulso
etiam
autoritas
caesareae
maiestatis
in
Germania
concidat
.
.
.
.
Bellum
est
hoc
artificium,,
si
quidem
uno
verbo
profligatus
hic
nepos
imperatori
persuadere
valeat,
protestantes
illius
potestati
insidiari,
pontifieios
autem
eam
conservatam
velle.
At
protestantes
hanc
doctrinam
profitentur,
quae
ex
verbo
Dei
iubet
omnem
animam
potestatibus,
quae
gladium
gestant,
subiici.
Pontificii
autem
se
omni
humano
imperio
exemptos
volunt,
imo
superiores.
Protestantes
cupiunt
valere
leges,
quas
pii
imperatores
de
personis
et
rebus
ecclesiasticis
sancte
condiderunt.
Pontificii
eas,
ut
nullo
iure
nixas
et
sine
imperio
latas,
abrogarunt,
condereque
quamlibet
sanctas
et
pias
temeritatis
et
illicitae
audaciae
esse
pronunciarunt.
Protestantes
denique
nullum
episcopum,
ne
romanum
quidem
recipi
volunt,
nisi
qui
secundum
canones
ab
imperatoribus
fuerit
comprobatus
et
cui
examinando
adhibiti
sint
imperatorii
magistratus.
Pontificii
vero
non
solum
se
a
principibus
rite
et
veteri
instituto
probari
non
sustinent,
sed
hoc
quoque
vel
iuris
vel
licentiae
sibi
sumunt,
ut
in
sua
manu
sit
et
imperatores
instituere
quos
velint,
et
destitutos
a
so
honore
abdicare,
idque
pro
mera
libidine
et
summa
cum
reipublicae
christianae
pernicie,
uti
saepe
fecerunt.
Per
ambitum
quidem
profligata
omni
canonica
electione,
episcopatus,
abbatias
et
pinguiora
sacerdotia
a
principibus
accipiunt,
sed
et
haec
non
aliter
aestimantur
quam
aulicorum
obsequiorum
praemia,
nihil
ad
eam,
quam
principibus
canones
deferunt,
legitimam
examinis
potestatem.
Et
tamen
protestantes
autoritati
quoque,
potestati
imperatoriae
inimici,
adversi,
insidiatores,
infesti,
et
pontificii
amici
ha-
|