[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


40:484  experirentur  patrem  in  omnibus.  Ergo  quamvis  praecepta  legis  alioqui  possint  esse  insipida,  praeceptum  tamen  quartum  quia  promissionem  gratuitam  in  se  continet,  habeG  alium  saporem,  quod  scilicet  populus  illic  agnoscit  se  electum  fuisse  a  Deo  in  gentem  peculiarem:  et  hoc  propheta  satis  exprimit  sanctificandi  verbo.  Significat  quidem  populum  illum  segregatum  faisse  a  profanis  gentibus,  ut  esset  Dei  peculium  et  haereditas.  Si  quis  ergo  uno  verbo  reddere  vellet,  sanctificare  erit  segregare.  Sed  iam  expendi  debet  segregandi  ratio.  Quomodo  igitur  segregavit  Deus  certum  populum  a  toto  orbe?  Nempe  quia  Abrahae  pollicitus  est,  se  fore  in  Deum  eius  semini:  deinde  quia  non  potest  aliter  esse  Deus,  quin  gratis  electos  suos  diligat,  quin  regeneret  eos  suo  spiritu,  quin  illis  sit  propitius  et  exorabilis:  denique  non  potest  populus  unus  ab  aliis  segregari  absque  mediatore.  Nam  segregatio  non  potest  stare  nisi  populus  ille  Deo  coniunctus  sit.  Quod  autem  erit  coniunctionis  illius  vinculum  absque  mediatore?  Nunc  ergo  tenemus  cur  propheta  de  sabbato  loquatur,  quum  tamen  commendaverit  prius  totam  legem,  cuius  pars  erat  sabbatum,  nempe  quia  illic  fulgebat  gratuita  Dei  adoptio:  et  simul  cognoscere  poterant  Israelitae  sibi  patere  ad  Deum  accessum,  illum  fore  placabilem:  deinde  non  frustra  se  fuisse  adoptatos,  sed  petendum  esse  a  Deo,  ut  eos  renovaret  suo  spiritu,  et  toto  vitae  cursu  eos  regeret.  Fuit  igitur  haec  summa  ingratitudo,  violare  sabbata,  quemadmodum  paulo  post  dicetur.  Hic  autem  locus  docet  Deum  non  fuisse  oblectatum  quiete  vel  otio  populi  quum  iussit  feriari  septimo  die:  sed  alium  finem  fuisse  spectatum.  Unde  colligimus  praeceptum  illud  fuisse  umbratile.  Sunt  enim  quae  per  se  Deo  placent,  et  praestanda  sunt:  alia  vero  tendunt  in  diversum  finem.  Nam  Deum  unum  colere,  abominari  idola,  reverenter  etiam  sumere  Dei  nomen,  haec  per  se,  ut  dixi,  et  simpliciter  sunt  pietatis  officia:  siculi  honor  quem  filii  exhibent  parentibus  officium  est  Deo  per  se  gratum  :  castitas,  abstinentia,  et  alia  eiusmodi.  Sed  sabbatum  non  simpliciter  nec  per  se  Deo  placuit.  Debemus  ergo  in  alium  finem  respicere,  si  volumus  tenere  veram  rationem  huius  praecepti.  Et  ideo  dicit  Paulus  (Col.  2,17),  sabbata  fuisse  inter  umbras  earum  rerum,  quarum  corpus  est  in  Christo.  Hoc  igitur  unum  est.  Nec  vero  primus  ita  loquutus  est  Ezechiel,  sed  potius  sumpsit  ex  Mose.  Tametsi  enim  in  decem  verbis  non  exprimitur  diserte,  sabbatum  fuisse  symbolum  sanctificationis,  Moses  tamen  postea  ostendit  Exodi  31,  illum  finem  fuisse  sabbati,  et  eo  consilio  Deum  populo  mandasse,  ut  septimo  die  quiesceret.  Moses  igitur  ipse  iam  ostendit  alium  fuisse  praecepti  finem:  Ezechiel  accessit  interpres.  Sed  res  multo  nobis  clarius  innotuit  per  evangelium,  quia  exhibita  nobis  fuit  in  Christo  

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci