6:483
DE
NECESSITATE
gruum,
appeterent,
quod
Paulus
pro
summo
absurdo
ducit.
1)
Rideant
ergo
nostram
rationem,
ut
volent,
adversarii,
quod
populari
lingua
Deum
communiter
omnes
in
ecclesiis
nostris
precantur,
quod
psalmos
viri
et
mulieres
indifferenter
canunt,
modo
e
coelo
spiritus
sanctus
testimonium
nobis
reddat,
confusas
vero
sine
mente
voces,
quae
alibi
eduntur,
repudiet.
In
altera
praecipua
doctrinae
parte,
qua
tractatur
ubi
sita
sit
hominum
salus
et
qua
via
ad
eam
pervenire
possint,
multae
quaestiones
continentur.
Nam
quum
hominem
iubeamus
extra
se
ipsum,
[pag.
49]
hoc
est,
in
solo
Christo,
iustitiam
et
vitam
quaerere,
quia
penes
se
nihil
nisi
peccatum
et
mortem
habeat:
primum
nobis
de
libero
arbitrio
eiusque
facultatibus
exoritur
certamen.
Etenim
si
quid
per
se
valeat
homo
ad
promerendum
Deum,
iam
non
in
solidum
salutem
Christi
gratia
consequetur,
sed
partem
ipse
sibi
confert.
Rursum
si
tota
salus
Christi
gratiae
refertur
accepta,
nihil
homini
fit
reliquum,
quo
sibi
ipse,
suapte
scilicet
virtute,
ad
comparandam
salutem
opituletur.
Nostri
autem
adversarii
sic
hominem
a
spiritu
sancto
adiuvari
ad
bene
agendum
concedunt,
ut
partem
illi
nihilominus
vindicent.
Hoc
ideo
fit,
quia,
quantum
ex
primi
parentis
lapsu
inflictum
sit
naturae
nostrae
vulnus,
non
percipiunt.
Fatentur
quidem
nobiscum
peccatum
originale:
sed
vim
eius
postea
extenuant,
quum
debilitatas
modo
fuisse
hominis
vires
arbitrantur,
non
autem
prorsus
depravatas.
Itaque
definiunt,
hominem
originali
corruptione
infectum,
non
sufficere
quidem*
ad
bene
agendum,
propter
virium
infirmitatem:
adiutum
autem
Dei
gratia
habere
aliquid
proprium
et
n
se
ipso
quod
conferat.
Nos
vero
tametsi
hominem
sponte
et
libera
voluntate
agere
non
diffitemur,
quum
a
spiritu
sancto
regitur,
ea
tamen
pravitate
imbutam
esse
asserimus
totam
eius
naturam,
ut
ad
bene
agendum
prorsus
sit
a
se
ipso
inutilis.
De
eo
ergo
tantum
dissidemus
ab
iis,
qui
se
doctrinae
nostrae
opponunt:
quod
quum
illi
neque
hominem
satis
humilient,
nec
regenerationis
beneficium
pro
dignitate
[pag.
50]
extollant,
hominem
ita
prosternimus,
ut
in
nihilum
redactus,
quod
ad
spiritualem
iustitiam
attinet,
non
partem
sed
plenitudinem
iustitiae
petere
a
Deo
discat.
Videmur
forte
quibusdam
parum
aequis
iudicibus
modum
excedere.
Sed
nihil
in
doctrina
nostra
aut
absurdum,
aut
dissentaneum,
nec
a
sacris
scripturis,
nec
a
communi
veteris
ecclesiae
sensu.
Quin
etiam
ad
verbum
ex
ore
Augustini
confirmare
nullo
negotio
liceat,
quidquid
tradimus.
Itaque
complures
ex
iis,
qui
erga
causam
nostram
alias
1)
ducit:
sic
emendavit
Beza,
antea
legebatur
:
dicit.
Gallus
liberrime
vertit:
reiette
pour
une
absurdite.
|