[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


6:483  DE  NECESSITATE  gruum,  appeterent,  quod  Paulus  pro  summo  absurdo  ducit.  1)  Rideant  ergo  nostram  rationem,  ut  volent,  adversarii,  quod  populari  lingua  Deum  communiter  omnes  in  ecclesiis  nostris  precantur,  quod  psalmos  viri  et  mulieres  indifferenter  canunt,  modo  e  coelo  spiritus  sanctus  testimonium  nobis  reddat,  confusas  vero  sine  mente  voces,  quae  alibi  eduntur,  repudiet.  In  altera  praecipua  doctrinae  parte,  qua  tractatur  ubi  sita  sit  hominum  salus  et  qua  via  ad  eam  pervenire  possint,  multae  quaestiones  continentur.  Nam  quum  hominem  iubeamus  extra  se  ipsum,  [pag.  49]  hoc  est,  in  solo  Christo,  iustitiam  et  vitam  quaerere,  quia  penes  se  nihil  nisi  peccatum  et  mortem  habeat:  primum  nobis  de  libero  arbitrio  eiusque  facultatibus  exoritur  certamen.  Etenim  si  quid  per  se  valeat  homo  ad  promerendum  Deum,  iam  non  in  solidum  salutem  Christi  gratia  consequetur,  sed  partem  ipse  sibi  confert.  Rursum  si  tota  salus  Christi  gratiae  refertur  accepta,  nihil  homini  fit  reliquum,  quo  sibi  ipse,  suapte  scilicet  virtute,  ad  comparandam  salutem  opituletur.  Nostri  autem  adversarii  sic  hominem  a  spiritu  sancto  adiuvari  ad  bene  agendum  concedunt,  ut  partem  illi  nihilominus  vindicent.  Hoc  ideo  fit,  quia,  quantum  ex  primi  parentis  lapsu  inflictum  sit  naturae  nostrae  vulnus,  non  percipiunt.  Fatentur  quidem  nobiscum  peccatum  originale:  sed  vim  eius  postea  extenuant,  quum  debilitatas  modo  fuisse  hominis  vires  arbitrantur,  non  autem  prorsus  depravatas.  Itaque  definiunt,  hominem  originali  corruptione  infectum,  non  sufficere  quidem*  ad  bene  agendum,  propter  virium  infirmitatem:  adiutum  autem  Dei  gratia  habere  aliquid  proprium  et  n  se  ipso  quod  conferat.  Nos  vero  tametsi  hominem  sponte  et  libera  voluntate  agere  non  diffitemur,  quum  a  spiritu  sancto  regitur,  ea  tamen  pravitate  imbutam  esse  asserimus  totam  eius  naturam,  ut  ad  bene  agendum  prorsus  sit  a  se  ipso  inutilis.  De  eo  ergo  tantum  dissidemus  ab  iis,  qui  se  doctrinae  nostrae  opponunt:  quod  quum  illi  neque  hominem  satis  humilient,  nec  regenerationis  beneficium  pro  dignitate  [pag.  50]  extollant,  hominem  ita  prosternimus,  ut  in  nihilum  redactus,  quod  ad  spiritualem  iustitiam  attinet,  non  partem  sed  plenitudinem  iustitiae  petere  a  Deo  discat.  Videmur  forte  quibusdam  parum  aequis  iudicibus  modum  excedere.  Sed  nihil  in  doctrina  nostra  aut  absurdum,  aut  dissentaneum,  nec  a  sacris  scripturis,  nec  a  communi  veteris  ecclesiae  sensu.  Quin  etiam  ad  verbum  ex  ore  Augustini  confirmare  nullo  negotio  liceat,  quidquid  tradimus.  Itaque  complures  ex  iis,  qui  erga  causam  nostram  alias  1)  ducit:  sic  emendavit  Beza,  antea  legebatur  :  dicit.  Gallus  liberrime  vertit:  reiette  pour  une  absurdite.   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci