5:483
CONSILIUM
PAULI
III.
ripiunt,
qui
diripientibus
eripiunt,
ut
veros
pastores
praeficiant.
Non
episcopos
eiiciunt,
qui
instituunt
religionem.
Non
profanant
qui
instaurant.
Quod
facere
protestantes
palam
est,
sed
non
impune.
Quid
enim
aliud
sonat,
quid
contendit
tota
eorum
doctrina
quam
Christo
Domino,
quia
via,
veritas
et
vita
est,
fidendum
et
vivendum
esse,
quum
pontificii
fiduciam
salutis
in
divos,
in
ossa
et
simulacra
eorum,
in
caeremonias,
in
opera
hominum
distrahant.
Plerique
nihil
docent
quam
quem
vivunt
epicurismum.
Notior
enim
est
romana
religio
quam
boni
omnes
velint.
Iam
quid
est
diripere
ecclesias,
si
id,
quod
in
solenni
usu
pontificii
habent,
non
est?
Quae
parochia,
quae
abbatia,
quis
episcopatus,
aut
quodnam
opulentius
sacerdotium
idoneis
et
qui
in
suo
ministerio
servos
se
esse
ecclesiae
intelligant
confertur,
et
non
occupatur
ab
iis
qui,
quum
non
alias
artes
didicerint
[fol.
22]
quam
venationes,
lenocinia
et
similes
vel
ineptias
vel
nequitias,
quum
ad
episcopatus
veniunt,
putant
esse
iusta
illarum
praemia.
Itaque
ne
a
professione
sua
desciscant,
nihil
quam
satrapas,
venatores,
lurcones,
ganeones,
scortatores,
milites
etiam
et
gladiatores
praestant.
Id
vero
canones
sacrilegium
esse
definiunt,
et
ecclesiarum
depraedationem.
Quidquid
enim
rerum
ecclesiasticarum,
non
vel
in
usam
sacri
ministerii,
vel
in
pauperes,
vel
publicas
populi
Dei
necessitates
impenditur,
id
per
sacrilegium
ecclesiis
eripi
canones
iudicant.
Ita
quem
quaeso
protestantes
episcopum
potuerunt
eiicere,
quum
pridem
inter
eos,
qui
ecclesias
hoc
nomine
detinent,
rarissimus
sit
qui
haberi
episcopus
possit?
Nec
enim
episcopus
haberi
populo
christiano
potest,
nisi
qui
supremo
in
ecclesia
loco
hac
conditione
sedet,
ut
et
doctrina
et
vitae
sanctimonia
primus
emineat,
ut
summo
studio
in
id
se
impendat,
docendo,
sacra
mysteria
administrando
et
disciplinam
Christi
exercendo,
quo
ecclesia
sibi
credita
quum
accessione
eorum,
qui
a
Christo
abducti
erant,
quotidie
augeatur,
tum
profectu
incrementoque
pietatis,
in
iis
qui
ad
Christum
iam
conversi
sunt,
novos
subinde
progressus
faciat.
Quae
est
vero
denique
illa
religionis
profanatio
quam
protestantibus
isti
impingunt?
Curarunt
protestantes
apud
suos,
ut
populus
pro
impuris
et
irreligiosis
hominibus,
qui
sacrum
ministerium,
et
id
modis
omnibus
depravatum,
pro
quaestu
habebant,
eos
ministros
acciperet,
qui
et
ministerium
Christi
sincerum
praestent,
et
vivant
sine
crimine.
Pro
impiis
et
pestilentibus
commentis,
quibus
et
verus
Dei
cultus
destruebatur
et
tota
pietas
una
cum
salute
hominum
eversa
erat,
sanam
Christi
doctrinam
audiret.
Pro
ea,
quam
depravatissimam
habebat,
et
sacramentorum
et
disciplinae
administratione,
legitimam
et
a
Christo
institutam
amplecteretur.
Atque
istuc
ita
habere
non
dubitant
protestantes
se
coram
concilio
et
quibuslibet
piis
et
religiosis
iudicibus
posse
facile
comprobare,
quod
etiam
facturos
|