[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


6:482  oratio,  quae  ex  vera  fide  profecta  Dei  gratiam  conciliat,  eadem  cum  eiusmodi  trepidatione  coniuncta  potius  eum  a  nobis  alienat.  Haec  enim  est  propria  nota,  quae  puram  unius  Dei  invocationem  a  profanis  et  vagis  ethnicorum  precationibus  discernit.  Proinde,  hac  sublata,  oratio  Dei  cultus  esse  desinit.  Atque  id  est,  quod  vult  Iacobus:  Qui  indiget  sapientia,  inquit,  postulet  a  Deo;  [pag.  47]  sed  postulet  in  fide,  nihil  haesitans.  Nam  qui  haesitat,  is  similis  est  fluctui  maris,  qui  ventis  agitur  et  impetu  rapitur  (Iac.  1,  6)  Verum  nihil  mirum,  si  Christo  vero  mediatore  destitutus  ita  incertitudine  diffidentiaque  fluctuat.  Ille  enim  unus  est,  ut  inquit  Paulus  (Rom.  5,  2;  Ephes.  2,  18),  per  quem  habemus  audaciam  et  aditum  cum  fiducia,  ad  patrem.  Nos  igitur  homines  ad  Christum  adductos  non  amplius  alternare  orando,  aut  vacillare,  ut  solebant,  docuimus:  sed  tuto  acquiescere  verbo  Domini  iussimus:  quod  ubi  semel  in  animum  penetrat,  omnem  inde,  quae  fidei  repugnat,  dubitationem  procul  excutit.  Restat  tertium  vitium  quod  in  oratione  correxisse  nos  dixi.  Nam  quum  lingua  incognita  vulgo  precarentur  homines,  precandum  cum  sensu  esse  docuimus.  Itaque  secundum  nostram  doctrinam  sic  quisque  orare  privatim  instituitur,  ut  intelligat  quae  a  Deo  petit.  Sic  etiam  compositae  sunt  publicae  preces  in  ecclesiis  nostris,  ut  a  singulis  possint  intelligi.  Atque  ita  dictat  naturae  ratio:  etiam  si  nihil  Deus  hac  de  re  praeciperet.  Hic  enim  est  orationis  finis,  ut  suarum  necessitatum  testem  et  conscium  Deum  faciant  homines,  et  quasi  corda  sua  coram  eo  effundant.  Nihil  ergo  ab  ea  magis  alienum,  quam  sine  mente  et  intelligentia  linguam  movere.  Atqui  eo  stupiditatis  ventum  erat,  ut  vulgari  lingua  orare  prope  in  religionem  verteretur.  Possum  archiepiscopum  nominare,  qui  carcerem  et  atrociores  poenas  minatus  est  si  quis  orationem  dominicam,  aliter  quam  latine  [pag.  48]  pronunciaret.  Caeterum  illa  fere  communis  omnium  fuit  persuasio  :  qua  quisque  lingua  domi  oraret,  nihil  interesse,  modo  finalis,  ut  aiebant,  mentis  intentio  ad  orandum  destinaretur.  In  templis  autem  hoc  visum  est  plurimum  ad  dignitatem  pertinere,  ne  alia  quam  latina  lingua  preces  solennes  conciperentur.  Hoc  quidem  iam  portenti  simile,  ut  nuper  dixi,  colloquium  cum  Deo  habere  velle  inani  linguae  sonitu.  Hoc  etiam  si  sibi  displicere  Deus  ipse  non  testetur,  natura,  sine  alio  monitore,  respuit.  Praeterea  ex  tota  scripturae  doctrina  iudicare  promptum  est,  quantopere  talem  fictionem  abominetur  Deus.  De  publicis  autem  ecclesiae  precibus  clara  sunt  Pauli  verba:  non  posse  idiotas  respondere  amen,  si  benedictio  lingua  aliena  fiat  (i  Cor.  14,  16).  Quo  magis  mirum  est,  eo  impudentiae  progressos  esse,  qui  hunc  tam  perversum  morem  introduxerunt  primi,  ut  hoc  ipsum,  tanquam  orationis  maiestati  con-  31   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci