6:482
oratio,
quae
ex
vera
fide
profecta
Dei
gratiam
conciliat,
eadem
cum
eiusmodi
trepidatione
coniuncta
potius
eum
a
nobis
alienat.
Haec
enim
est
propria
nota,
quae
puram
unius
Dei
invocationem
a
profanis
et
vagis
ethnicorum
precationibus
discernit.
Proinde,
hac
sublata,
oratio
Dei
cultus
esse
desinit.
Atque
id
est,
quod
vult
Iacobus:
Qui
indiget
sapientia,
inquit,
postulet
a
Deo;
[pag.
47]
sed
postulet
in
fide,
nihil
haesitans.
Nam
qui
haesitat,
is
similis
est
fluctui
maris,
qui
ventis
agitur
et
impetu
rapitur
(Iac.
1,
6)
Verum
nihil
mirum,
si
Christo
vero
mediatore
destitutus
ita
incertitudine
diffidentiaque
fluctuat.
Ille
enim
unus
est,
ut
inquit
Paulus
(Rom.
5,
2;
Ephes.
2,
18),
per
quem
habemus
audaciam
et
aditum
cum
fiducia,
ad
patrem.
Nos
igitur
homines
ad
Christum
adductos
non
amplius
alternare
orando,
aut
vacillare,
ut
solebant,
docuimus:
sed
tuto
acquiescere
verbo
Domini
iussimus:
quod
ubi
semel
in
animum
penetrat,
omnem
inde,
quae
fidei
repugnat,
dubitationem
procul
excutit.
Restat
tertium
vitium
quod
in
oratione
correxisse
nos
dixi.
Nam
quum
lingua
incognita
vulgo
precarentur
homines,
precandum
cum
sensu
esse
docuimus.
Itaque
secundum
nostram
doctrinam
sic
quisque
orare
privatim
instituitur,
ut
intelligat
quae
a
Deo
petit.
Sic
etiam
compositae
sunt
publicae
preces
in
ecclesiis
nostris,
ut
a
singulis
possint
intelligi.
Atque
ita
dictat
naturae
ratio:
etiam
si
nihil
Deus
hac
de
re
praeciperet.
Hic
enim
est
orationis
finis,
ut
suarum
necessitatum
testem
et
conscium
Deum
faciant
homines,
et
quasi
corda
sua
coram
eo
effundant.
Nihil
ergo
ab
ea
magis
alienum,
quam
sine
mente
et
intelligentia
linguam
movere.
Atqui
eo
stupiditatis
ventum
erat,
ut
vulgari
lingua
orare
prope
in
religionem
verteretur.
Possum
archiepiscopum
nominare,
qui
carcerem
et
atrociores
poenas
minatus
est
si
quis
orationem
dominicam,
aliter
quam
latine
[pag.
48]
pronunciaret.
Caeterum
illa
fere
communis
omnium
fuit
persuasio
:
qua
quisque
lingua
domi
oraret,
nihil
interesse,
modo
finalis,
ut
aiebant,
mentis
intentio
ad
orandum
destinaretur.
In
templis
autem
hoc
visum
est
plurimum
ad
dignitatem
pertinere,
ne
alia
quam
latina
lingua
preces
solennes
conciperentur.
Hoc
quidem
iam
portenti
simile,
ut
nuper
dixi,
colloquium
cum
Deo
habere
velle
inani
linguae
sonitu.
Hoc
etiam
si
sibi
displicere
Deus
ipse
non
testetur,
natura,
sine
alio
monitore,
respuit.
Praeterea
ex
tota
scripturae
doctrina
iudicare
promptum
est,
quantopere
talem
fictionem
abominetur
Deus.
De
publicis
autem
ecclesiae
precibus
clara
sunt
Pauli
verba:
non
posse
idiotas
respondere
amen,
si
benedictio
lingua
aliena
fiat
(i
Cor.
14,
16).
Quo
magis
mirum
est,
eo
impudentiae
progressos
esse,
qui
hunc
tam
perversum
morem
introduxerunt
primi,
ut
hoc
ipsum,
tanquam
orationis
maiestati
con-
31
|