40:482
Nam
quum
ab
illis
stipulatus
est
observationem
legis
suae,
vicissim
se
obstrinxit,
ne
quid
ipsis
ad
bene
ac
beate
vivendum
deesset.
Nam
vitae
nomine
comprehenditur
solida
felicitas.
Hic
tamen
quaeritur
quomodo
testetur
propheta,
homines
victuros
in
operibus
legis,
quum
lex
sit
nobis
omnibus
mortifera,
teste
Paulo
(Rom.
4,
15).
Sumpsit
ex
Mose
hoc
testimonium,
et
citatur
etiam
a
Paulo
in
diversum
sensum,
ut
statim
dicetur.
Moses
igitur
pronuntiat
in
observatione
legis
repositam
esse
vitam
hominibus,
hoc
est,
certo
sperandam
esse
vitam,
modo
satisfaciamus
legi.
Hoc
quidam
putarunt
esse
absurdum,
ideoque
restrinxerunt
ad
praesentem
vitam
quod
dicitur,
vivet
in
ipsis,
politice,
vel
civiliter.
Sed
illud
frigidum
adeoque
frivolum
est
commentum.
Ratio
autem
quae
ipsos
movit
facile
diluitur:
obiiciunt
nos
Deo
omnia
debere:
nos
enim
et
nostra
esse
ipsius
quasi
iure
mancipii.
Itaque
etiam
si
legem
centies
servemus,
non
esse
tamen
dignos
tali
mercede.
Atqui
solutio
in
promptu
est,
nihil
nos
mereri,
sed
Deum
se
gratis
obstringere
in
hac
promissione,
quemadmodum
iam
attigi.
Et
ex
loco
facile
est
elicere,
opera
non
excellere
coram
Deo,
neque
aestimari
intrinseco
pretio,
ut
loquuntur,
sed
ex
pacto
duntaxat.
Quoniam
autem
Deo
placuit
eo
usque
descendere,
ut
vitam
promitteret
hominibus
si
legem
suam
servarent,
hoc
acceptum
ferre
oportet
eius
liberalitati.
Nulla
igitur
in
eo
est
absurditas,
si
homines
vivant,
hoc
est
mereantur
ex
pacto
vitam
aeternam.
Sed
si
quis
legem
servet,
sequetur
non
opus
habere
Christi
gratia.
Quorsum
enim
nobis
Christus
nisi
ut
in
ipso
recuperemus
vitam?
Si
autem
id
esset
in
nobis
positum,
non
alibi
remedium
quaerendum
esset
quam
in
nobis.
Posset
igitur
quisque
sibi
esse
servator,
si
vita
est
in
observatione
legis.
Atqui
Paulus
hunc
nodum
solvit
quum
statuit
nobis
duplicem
iustitiam,
legis
et
fidei
(Rom.
10,
5).
Dicit
ergo
hanc
esse
iustitiam
legis,
ut
servemus
quae
Deus
praecepit.
Iam
quia
longe
absumus
a
tali
obedientia,
imo
facultas
omnino
nos
deficit
legis
praestandae:
hinc
sequitur,
confugiendum
esse
ad
iustitiam
fidei.
Definit
autem
iustitiam
fidei,
si
credimus
Christum
esse
mortuum,
et
resurrexisse
propter
nostram
iustitiam*.
Videmus
ergo,
quamvis
Deus
promiserit
veteri
populo
salutem,
si
modo
legem
praestaret:
tamen
illam
promissionem
fuisse
inutilem,
quia
nemo
potuit
legi
satisfacere,
et
praestare
quod
Deus
iubebat.
Hic
exoritur
alia
quaestio.
Nam
si
haec
promissio
effectu
caruit,
frustra
Deus
imputat
Israelitis
quasi
beneficium
quod
videmus
frustra
illis
oblatum
fuisse:
nulla
inde
utilitas
ad
eos
pervenire
potuit,
vel
fructus.
Fuit
igitur
fallax
quaedam
imaginatio,
diceret
quispiam,
quum
Deus
vitam
promisit,
et
nunc
per
suum
prophetam
exprobrat
Israelitis
contemptum
fuisse
tale
beneficium.
Sed
responsio
31
|