[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


40:482  Nam  quum  ab  illis  stipulatus  est  observationem  legis  suae,  vicissim  se  obstrinxit,  ne  quid  ipsis  ad  bene  ac  beate  vivendum  deesset.  Nam  vitae  nomine  comprehenditur  solida  felicitas.  Hic  tamen  quaeritur  quomodo  testetur  propheta,  homines  victuros  in  operibus  legis,  quum  lex  sit  nobis  omnibus  mortifera,  teste  Paulo  (Rom.  4,  15).  Sumpsit  ex  Mose  hoc  testimonium,  et  citatur  etiam  a  Paulo  in  diversum  sensum,  ut  statim  dicetur.  Moses  igitur  pronuntiat  in  observatione  legis  repositam  esse  vitam  hominibus,  hoc  est,  certo  sperandam  esse  vitam,  modo  satisfaciamus  legi.  Hoc  quidam  putarunt  esse  absurdum,  ideoque  restrinxerunt  ad  praesentem  vitam  quod  dicitur,  vivet  in  ipsis,  politice,  vel  civiliter.  Sed  illud  frigidum  adeoque  frivolum  est  commentum.  Ratio  autem  quae  ipsos  movit  facile  diluitur:  obiiciunt  nos  Deo  omnia  debere:  nos  enim  et  nostra  esse  ipsius  quasi  iure  mancipii.  Itaque  etiam  si  legem  centies  servemus,  non  esse  tamen  dignos  tali  mercede.  Atqui  solutio  in  promptu  est,  nihil  nos  mereri,  sed  Deum  se  gratis  obstringere  in  hac  promissione,  quemadmodum  iam  attigi.  Et  ex  loco  facile  est  elicere,  opera  non  excellere  coram  Deo,  neque  aestimari  intrinseco  pretio,  ut  loquuntur,  sed  ex  pacto  duntaxat.  Quoniam  autem  Deo  placuit  eo  usque  descendere,  ut  vitam  promitteret  hominibus  si  legem  suam  servarent,  hoc  acceptum  ferre  oportet  eius  liberalitati.  Nulla  igitur  in  eo  est  absurditas,  si  homines  vivant,  hoc  est  mereantur  ex  pacto  vitam  aeternam.  Sed  si  quis  legem  servet,  sequetur  non  opus  habere  Christi  gratia.  Quorsum  enim  nobis  Christus  nisi  ut  in  ipso  recuperemus  vitam?  Si  autem  id  esset  in  nobis  positum,  non  alibi  remedium  quaerendum  esset  quam  in  nobis.  Posset  igitur  quisque  sibi  esse  servator,  si  vita  est  in  observatione  legis.  Atqui  Paulus  hunc  nodum  solvit  quum  statuit  nobis  duplicem  iustitiam,  legis  et  fidei  (Rom.  10,  5).  Dicit  ergo  hanc  esse  iustitiam  legis,  ut  servemus  quae  Deus  praecepit.  Iam  quia  longe  absumus  a  tali  obedientia,  imo  facultas  omnino  nos  deficit  legis  praestandae:  hinc  sequitur,  confugiendum  esse  ad  iustitiam  fidei.  Definit  autem  iustitiam  fidei,  si  credimus  Christum  esse  mortuum,  et  resurrexisse  propter  nostram  iustitiam*.  Videmus  ergo,  quamvis  Deus  promiserit  veteri  populo  salutem,  si  modo  legem  praestaret:  tamen  illam  promissionem  fuisse  inutilem,  quia  nemo  potuit  legi  satisfacere,  et  praestare  quod  Deus  iubebat.  Hic  exoritur  alia  quaestio.  Nam  si  haec  promissio  effectu  caruit,  frustra  Deus  imputat  Israelitis  quasi  beneficium  quod  videmus  frustra  illis  oblatum  fuisse:  nulla  inde  utilitas  ad  eos  pervenire  potuit,  vel  fructus.  Fuit  igitur  fallax  quaedam  imaginatio,  diceret  quispiam,  quum  Deus  vitam  promisit,  et  nunc  per  suum  prophetam  exprobrat  Israelitis  contemptum  fuisse  tale  beneficium.  Sed  responsio  31  

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci