6:481
REFORMANDAE
ECCLESIAE.
rium
fidelium
orationes
exstant.
In
illis
ne
unum
quidem
eius
rei
exemplum
est.
Petebant
quidem
interdum
a
Deo
Israelitae,
[pag.
45]
ut
Abrahae,
Isaac
et
Iacob,
item
Davidis
recordaretur.
Sed
nihil
aliud
sibi
volebant
his
verbis,
nisi
ut
foederis
sui,
quod
cum
illis
pepigerat,
memor,
secundum
promissionem
suam
posteris
eorum
benefaceret.
Foedus
enim
gratiae,
quod
in
Christo
tandem
sanciendum
erat,
receperant
sancti
illi
patres,
suo
et
posterorum
nomine.
Quamobrem
fideles
israeliticae
ecclesiae,
tali
patrum
mentione
non
suffragationem
petunt
a
mortuis,
sed
promissionem
simpliciter
allegant,
quae
apud
illos
deposita
fuerat,
donec
in
Christi
manu
rata
ad
plenum
fieret.
Quam
igitur
insana
est
curiositas,
derelicta
orandi
forma,
quam
Dominus
nobis
commendavit,
sine
ulla
doctrina,
nullo
exemplo,
sanctorum
intercessionem
precibus
nostris
inserere?
Sed
ut
locum
hunc
breviter
concludam,
in
illa
Pauli
sententia
pedem
figo,
non
esse
veram
Dei
invocationem,
nisi
quae
ex
fide
nascitur
;
fidem
autem
esse
ex
verbo
Dei
(Rom.
10,
14).
Satis,
nisi
fallor,
istis
verbis
expressit,
non
alibi
firmum
orationis
fundamentum
esse,
quam
in
Dei
verbo.
Et
quum
alibi
in
singulis
vitae
actionibus
fidem,
hoc
est,
conscientiae
certitudinem
necessario
praeire
iubeat,
specialiter
in
hac,
et
magis
quam
in
aliis
omnibus,
requiri
ostendit.
Hoc
tamen
adhuc
aptius
ad
praesentem
causam,
quum
ex
Dei
verbo
pendere
orationem
testatur.
Perinde
enim
est,
ac
si
universos
homines
hiscere
prohiberet,
nisi
Deo
quasi
verba
praeeunte.
Hic
est
nobis
murus
aheneus,
quem
frustra
omnes
portae
inferorum
diruere
tentabunt.
Quum
igitur
de
uno
Deo
invocando
clarum
exstet
[pag.
46]
mandatum;
quum
deinde
propositus
sit
mediator
unus
cuius
intercessione
suffultae
esse
debeant
nostrae
preces;
quum
addita
quoque
sit
promissio,
quidquid
in
nomine
Christi
petierimus
nos
impetraturos:
dabunt
veniam
homines,
si
certam
potius
Dei
veritatem
quam
frivola
ipsorum
commenta
sequamur.
Certe,
qui
mortuorum
intercessionem
Deo
in
precibus
obiiciunt,
ut
facilius,
illa
adiuti,
quod
petunt
obtineant,
alterutrum
ex
duobus
probent,
necesse
est:
aut
se
ita
edoctos
esse
Dei
verbo,
aut
licere
hominibus
orare
ut
libuerit.
Atqui
destitui
eos
omni,
tam
scripturae
testimonio,
quam
probato
sanctorum
exemplo,
palam
est:
in
secundo
autem
reclamat
Paulus,
qui
invocari
Deum
posse
negat,
nisi
ab
iis,
qui
sint
eius
verbo
instituti
ad
orandum.
Hinc
illa
pendet
fiducia,
qua
pias
mentes,
quum
ad
orandum
accedunt,
praeditas
instructasque
esse
convenit.
Mundus
Deo
supplicat,
de
successu
interea
dubius.
Nam
neque
in
promissionem
recumbit;
nec
percipit
quid
istud
valeat,
habere
mediatorem,
per
quem
certo
sit
impetraturus
quod
petit.
Porro
Deus
venire
nos
iubet,
minime
haesitantes
(Matth.
21,
22).
Ita
Calvini
opera.
Vol.
VI.
|