[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


6:481  REFORMANDAE  ECCLESIAE.  rium  fidelium  orationes  exstant.  In  illis  ne  unum  quidem  eius  rei  exemplum  est.  Petebant  quidem  interdum  a  Deo  Israelitae,  [pag.  45]  ut  Abrahae,  Isaac  et  Iacob,  item  Davidis  recordaretur.  Sed  nihil  aliud  sibi  volebant  his  verbis,  nisi  ut  foederis  sui,  quod  cum  illis  pepigerat,  memor,  secundum  promissionem  suam  posteris  eorum  benefaceret.  Foedus  enim  gratiae,  quod  in  Christo  tandem  sanciendum  erat,  receperant  sancti  illi  patres,  suo  et  posterorum  nomine.  Quamobrem  fideles  israeliticae  ecclesiae,  tali  patrum  mentione  non  suffragationem  petunt  a  mortuis,  sed  promissionem  simpliciter  allegant,  quae  apud  illos  deposita  fuerat,  donec  in  Christi  manu  rata  ad  plenum  fieret.  Quam  igitur  insana  est  curiositas,  derelicta  orandi  forma,  quam  Dominus  nobis  commendavit,  sine  ulla  doctrina,  nullo  exemplo,  sanctorum  intercessionem  precibus  nostris  inserere?  Sed  ut  locum  hunc  breviter  concludam,  in  illa  Pauli  sententia  pedem  figo,  non  esse  veram  Dei  invocationem,  nisi  quae  ex  fide  nascitur  ;  fidem  autem  esse  ex  verbo  Dei  (Rom.  10,  14).  Satis,  nisi  fallor,  istis  verbis  expressit,  non  alibi  firmum  orationis  fundamentum  esse,  quam  in  Dei  verbo.  Et  quum  alibi  in  singulis  vitae  actionibus  fidem,  hoc  est,  conscientiae  certitudinem  necessario  praeire  iubeat,  specialiter  in  hac,  et  magis  quam  in  aliis  omnibus,  requiri  ostendit.  Hoc  tamen  adhuc  aptius  ad  praesentem  causam,  quum  ex  Dei  verbo  pendere  orationem  testatur.  Perinde  enim  est,  ac  si  universos  homines  hiscere  prohiberet,  nisi  Deo  quasi  verba  praeeunte.  Hic  est  nobis  murus  aheneus,  quem  frustra  omnes  portae  inferorum  diruere  tentabunt.  Quum  igitur  de  uno  Deo  invocando  clarum  exstet  [pag.  46]  mandatum;  quum  deinde  propositus  sit  mediator  unus  cuius  intercessione  suffultae  esse  debeant  nostrae  preces;  quum  addita  quoque  sit  promissio,  quidquid  in  nomine  Christi  petierimus  nos  impetraturos:  dabunt  veniam  homines,  si  certam  potius  Dei  veritatem  quam  frivola  ipsorum  commenta  sequamur.  Certe,  qui  mortuorum  intercessionem  Deo  in  precibus  obiiciunt,  ut  facilius,  illa  adiuti,  quod  petunt  obtineant,  alterutrum  ex  duobus  probent,  necesse  est:  aut  se  ita  edoctos  esse  Dei  verbo,  aut  licere  hominibus  orare  ut  libuerit.  Atqui  destitui  eos  omni,  tam  scripturae  testimonio,  quam  probato  sanctorum  exemplo,  palam  est:  in  secundo  autem  reclamat  Paulus,  qui  invocari  Deum  posse  negat,  nisi  ab  iis,  qui  sint  eius  verbo  instituti  ad  orandum.  Hinc  illa  pendet  fiducia,  qua  pias  mentes,  quum  ad  orandum  accedunt,  praeditas  instructasque  esse  convenit.  Mundus  Deo  supplicat,  de  successu  interea  dubius.  Nam  neque  in  promissionem  recumbit;  nec  percipit  quid  istud  valeat,  habere  mediatorem,  per  quem  certo  sit  impetraturus  quod  petit.  Porro  Deus  venire  nos  iubet,  minime  haesitantes  (Matth.  21,  22).  Ita  Calvini  opera.  Vol.  VI.   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci