6:480
ad
Christum
revocavimus:
ut
tum
in
illius
nomine
patrem
invocare,
tum
eo
mediatore
niti
discerent;
et
ipsos
docuimus,
primum
cum
solida
firmaque
fiducia,
deinde
etiam
cum
intelligentia
orare:
quum
ante
confusas
preces
lingua
incognita
demurmurarent.
Hic
proscindimur
atrocibus
conviciis,
primum
quod
in
sanctos
simus
contumeliosi,
deinde
quod
fideles
ingenti
beneficio
privemus.
Nos
vero
utrumque
negamus.
Nam
quod
illis
Christi
officium
non
patimur
assignari,
hoc
fit
sine
ulla
eorum
iniuria.
Nullum
ergo
illis
honorem
praeripimus,
sed
qui
temere
ac
perperam,
hominum
errore,
illis
attributus
erat.
Nihil
dicam,
quod
non
possit
digito
monstrari.
Principio
homines
precaturi,
Deum
imaginantur
procul
abesse,
nec
ad
eum,
nisi
patroni
cuiuspiam
ductu,
patere
accessum.
Neque
inter
rudes
ac
indoctos
tantum
vagatur
falsa
haec
opinio:
sed
qui
duces
caecorum
haberi
volunt,
ita
quoque
sunt
persuasi.
Porro
in
quaerendis
patronis,
suum
quisque
sensum
sequitur.
Alius
Mariam,
alius
Michaelem,
alius
Petrum
eligit.
Christum,
ut
plurimum,
nullo
loco
nec
numero
dignantur.
Imo
vix
centesimus
quisque
reperietur,
qui
non
stupeat,
tanquam
ad
novum
portentum,
si
Christum
audiat
advocatum
nominari.
Christo
igitur
praeterito
in
sanctorum
patrociniis
omnes
acquiescunt.
Gliscit
deinde
magis
ac
magis
superstitio,
ut
promiscue
sanctos,
non
aliter
quam
Deum,
invocent.
Fateor
equidem
quum
distinctius
loqui
[pag.
44]
volunt,
non
aliud
petere
eos
a
sanctis
quam
ut
eorum
precibus
iuventur
apud
Deum.
Sed
saepius,
confuso
hoc
discrimine,
nunc
Deum,
nunc
illos,
prout
tulerit
mentis
impetus,
requirunt
et
implorant.
Quin
etiam
propria
cuique
provincia
est
assignata:
ut
alius
pluviam,
serenitatem
alius
conferat;
alius
liberet
a
febre,
alius
a
naufragio.
Verum
ut
profana
ista
ethnicorum
deliria,
quae
passim
tamen
grassantur
in
ecclesiis,
dissimulem,
una
haec
impietas
pro
omnibus
sufficiat,
quod
totus
mundus
hinc
inde
advocatos
sibi
accersendo,
Christum,
qui
unus
a
Deo
propositus
erat,
negligit:
et
sanctorum
magis
tutela
quam
Dei
protectione
confidit.
At
nostri
reprehensores,
etiam
qui
inter
alios
aliquanto
plus
habent
aequitatis,
modum
in
nobis
desiderant,
quod
sanctorum
mortuorum
mentionem
in
totum
ex
precibus
sustulerimus.
Sed
ex
ipsis
scire
velim,
quid
eos
peccare
existiment,
qui
regulam
a
Christo
optimo
magistro,
a
prophetis
et
apostolis
omnibus
positam,
fideliter
observant:
nec
quidquam
praetermittunt,
quod
vel
spiritus
sanctus
in
scripturis
docuerit,
vel
servi
Dei,
a
prima
mundi
origine
usque
ad
aetatem
apostolorum
in
usu
habuerint.
Nihil
est
fere,
de
quo
diligentius
praecipiat
spiritus
sanctus,
quam
de
vera
orandi
ratione.
Nulla
est
syllaba,
quae
ad
sanctorum
mortuorum
subsidium
confugere
nos
doceat.
Multae
complu-
|